Στα δέκα της η Μαριλένα μαζί με τον αδερφό της μπήκαν στο πλοίο της γραμμής για Κρήτη με προορισμό το… άγνωστο, προκειμένου να γλιτώσουν το μαρτύριο και την φρίκη της κακοποίησης από την ίδια τους την… οικογένεια. Με τη βοήθεια του καπετάνιου του πλοίου και του Λιμενικού τα δύο αδέρφια σώθηκαν και λίγο αργότερα φιλοξενήθηκαν στο σπίτι του «Χαμόγελου του Παιδιού» στην Κέρκυρα.
Τα χρόνια πέρασαν, η Μαριλένα στάθηκε όρθια, ενηλικιώθηκε και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, έκανε οικογένεια και σήμερα κρατά το τιμόνι του Σπιτιού του «Χαμόγελου του Παιδιού» στη Λέσβο.
Από το… δρόμο, κυριολεκτικά, σώθηκε και ο Αλέξανδρος, ο οποίος στα 7 του χρόνια βρέθηκε σε σπίτι του οργανισμού μετά και τα σοβαρά προβλήματα που είχε με τον πατέρα του. Έντεκα χρόνια αργότερα σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πατρών, έκανε μεταπτυχιακά με υποτροφία και σήμερα δίνει το δικό του επαγγελματικό αγώνα.
Πρόκειται για δύο από τα εκατοντάδες παραδείγματα παιδιών που είτε βρέθηκαν ξαφνικά στο δρόμο παρατημένα από τις οικογένειες τους είτε κακοποιήθηκαν (σωματικά, ψυχικά, σεξουαλικά) από αυτές και με εισαγγελική εντολή βρέθηκαν σε ένα από τα 11 σπίτια του «Χαμόγελου του Παιδιού»- ενός από τους μεγαλύτερους οργανισμούς σε ευρωπαϊκό επίπεδο που προσφέρει μια δεύτερη ευκαιρία σε όσα παιδιά βρίσκονται σε κίνδυνο και σε ακραία παραμέληση.
Συνολικά, περισσότερα από 1.000 παιδιά έχουν βρει το δρόμο τους τα τελευταία 20 χρόνια στο «Χαμόγελο του Παιδιού», άφησαν πίσω το τραυματικό τους παρελθόν, έπιασαν το νήμα της ζωής από την αρχή, ενηλικιώθηκαν, σπούδασαν, δημιούργησαν οικογένειες και σήμερα ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον. Σύμφωνα με τον πρόεδρο του «Χαμόγελου του Παιδιού» Κώστα Γιαννόπουλο μόλις ένα πολύ μικρό ποσοστό το οποίο δεν ξεπερνά το 1% δεν τα καταφέρνει. Πρόκειται κυρίως για παιδιά τα οποία με την ενηλικίωσή τους τα ξαναπαίρνουν δίπλα τους οι γονείς τους οι οποίοι συνεχίζουν να έχουν έντονη παραβατική συμπεριφορά (αλκοολισμός, εξάρτηση από τα ναρκωτικά κ.α.) και τα αποτελειώνουν.
Αύξηση του ποσοστού κακοποιημένων παιδιών ακόμη και την εποχή των… παχιών αγελάδων
Σήμερα στα 11 σπίτια, τα οποία συντηρούνται αποκλειστικά από δωρεές, φιλοξενούνται 300 παιδιά, ωστόσο, μέρα παρά μέρα, κάθε βδομάδα υπάρχουν αιτήματα για φιλοξενία παιδιών που βρίσκονται εγκαταλελειμμένα σε νοσοκομεία και αναζητούν… λύτρωση αλλά και μια δεύτερη ευκαιρία. Σύμφωνα με τα στοιχεία του οργανισμού τα αιτήματα φιλοξενίας που καταγράφονται ολοένα και αυξάνονται τα τελευταία χρόνια έχοντας υπερδιπλασιαστεί από το 2012.
Ενδεικτικό είναι ότι το «Χαμόγελο του Παιδιού» το 2012 δέχτηκε 91 αιτήματα, το 2014 125 , το 2015 128, το 2016 εκφράστηκαν 116 αιτήματα για φιλοξενία παιδιών σε κίνδυνο, το 2017 134 και το 2018 141. Εκτόξευση των αιτημάτων για διαμονή καταγράφηκε το 2019 με 214 παιδιά όλων των ηλικιακών ομάδων ενώ παραπέμφθηκαν τελικά 46. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του οργανισμού οι πιο ευάλωτες ομάδες εντοπίζονται στην ηλικία των 7 με 12 ετών ενώ σταθερά περισσότερα είναι τα κορίτσια από τα αγόρια που φιλοξενούνται κάθε χρόνο.
Η σεξουαλική κακοποίηση, η παραμέληση και η εγκατάλειψη είναι οι πιο συνήθεις λόγοι που τα παιδιά καταλήγουν σε οργανισμούς όπως το «Χαμόγελο του Παιδιού». «Ο αριθμός των παιδιών που βρίσκεται σε κίνδυνο πάντοτε ήταν αυξανόμενος-όχι μόνο τώρα λόγω της κρίσης-αλλά και την περίοδο των παχιών αγελάδων. Εμάς είναι περιορισμένες οι δυνατότητές μας και μάλιστα λέμε όχι σε πολλά αιτήματα για φιλοξενία παιδιών» είπε στο ethnos.gr ο πρόεδρος του οργανισμού Κώστας Γιαννόπουλος. Η άνοδος αυτή οφείλεται σύμφωνα με τον ίδιο, στην αυξανόμενη οικογενειακή βία, στα ναρκωτικά τον αλκοολισμό και τα προβλήματα ψυχικής υγείας των γονιών οι οποίοι ξεσπούν στα παιδιά είτε τα εγκαταλείπουν.
«Κάθε μέρα ζω ένα σκωτσέζικο ντους»
«Όταν θα έρθουν τα παιδιά αυτά στο ‘Χαμόγελο’ προσπαθούμε να τα κάνουμε να νιώσουν ότι βρίσκονται σε μια εναλλακτική οικογένεια. Και όταν συναντούν κάποιον έξω να λένε ότι επιστρέφουν σπίτι και όχι σε κάποιο ίδρυμα. Και προσπαθούμε να τους δώσουμε την δυνατότητα να επιβιώσουν ψυχικά, σωματικά με φροντίδα και νοιάξιμο» είπε στο ethnos.gr ο κ. Γιαννόπουλος ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει από ακόμη μια ορκωμοσία παιδιού που μεγάλωσε μέσα στα σπίτια του οργανισμού. Όπως εξηγεί ο ίδιος, κάθε μέρα ζει ένα σκωτσέζικο ντους.
Από τη μια είναι η αγωνία όταν θα του τηλεφωνήσουν και θα τον ενημερώσουν για ένα παιδί που χτύπησε μέχρι την επέμβαση των γιατρών και την ασφαλή μεταφορά του στο νοσοκομείο. Και από την άλλη η ευχαρίστηση και περηφάνεια που παίρνει κάθε φορά που βλέπει τα παιδιά αυτά να προοδεύουν και να προχωρούν στη ζωή τους και να την κοιτούν κατάματα. «Είναι αλήθεια ότι αισθάνομαι σαν πολύτεκνος πατέρας».
