Της Χριστίνας Κοψίνη
Ο παραταξιακός εμφύλιος με αφορμή το συνέδριο της ΓΣΕΕ καλά κρατεί, με απίστευτους χαρακτηρισμούς, ακυρώσεις συνεδρίων, δηλώσεις επί προσωπικού, προπηλακισμούς, αλλά και ανοικτή ρήξη ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Η ουσία έχει χαθεί στη σκόνη των αντεγκλήσεων, η πλειοψηφία των εργαζομένων παραμένει αμέτοχη, αδιάφορη και ουδείς μπορεί πλέον να πει με βεβαιότητα ποιος συμμαχεί με ποιον, λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την τρίτη προσπάθεια διεξαγωγής του 37ου συνεδρίου, την προσεχή Τρίτη, στο Καβούρι.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ στη ΓΣΕΕ ο ΣΥΡΙΖΑ, διά του αναπληρωτή προέδρου του συνδικάτου, Θ. Βασιλόπουλου, τάχθηκε υπέρ της αναζήτησης συμβιβασμών για την ομαλή διεξαγωγή του συνεδρίου, στην ΑΔΕΔΥ, συμμαχώντας με το ΠΑΜΕ και τη ΔΑΚΕ, συμφώνησε στην κήρυξη «διευκολυντικής» τρίωρης στάσης εργασίας, προκειμένου να υποστηριχθεί η συμμετοχή των διαδηλωτών έξω από το ξενοδοχείο όπου θα πραγματοποιηθεί το συνέδριο. Χθες, στον χορό των αντιπαραθέσεων μπήκε και εκπρόσωπος των εργαζομένων στο Δ.Σ. της ΔΕΗ, Ν. Φωτόπουλος, ο οποίος, ενώ απέδωσε στο ΠΑΜΕ την ευθύνη για τον διορισμό διοίκησης, αναφερόμενος στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλο, τον κατηγόρησε γιατί θέλει να παραμείνει στο τιμόνι της ΓΣΕΕ.
Απευθυνθήκαμε στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ και του ζητήσαμε να μας απαντήσει ευθέως εάν μένει ή αποχωρεί.
«Θα γίνει η αλλαγή και θα φύγω. Αλλά δεν χρειάζεται να βυθιστεί η ΓΣΕΕ σε μια μάχη επιγόνων. Να μην κάνουμε την κρίση της ΓΣΕΕ εσωτερική μας κρίση. Ουδείς αναντικατάστατος, ουδείς ισόβιος. Τουλάχιστον ας μου αναγνωρίσουν ότι έτυχε να είμαι πρόεδρος της ΓΣΕΕ τις πολύ δύσκολες εποχές του μνημονίου. Διότι, απ’ όπου όπου πέρασε το ΔΝΤ, διέλυσε τα συνδικάτα.
»Θα αποχωρήσω. Εξάλλου, είμαι ήδη 65 ετών. Αλλά η αποχώρησή μου θα αποφασιστεί με εσωτερικές διαδικασίες. Οφείλω να οδηγήσω τη ΓΣΕΕ στο συνέδριο και μετά να οργανώσω την αποχώρησή μου. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι που πρέπει να πάρουν τα ηνία και θα ήταν άδικο να αναλάβουν ως διορισμένοι. Γι’ αυτό δέχτηκα τον διορισμό, όταν μου ζήτησαν 50 εργατικά κέντρα. Οταν είσαι 13 χρόνια σε αυτό το πόστο, δεν έχεις να φοβηθείς κάτι», είπε.
Κατηγορίες
Και πώς απαντά στην κατηγορία ότι διοργανώνει συνέδριο – παρωδία και, μάλιστα, με τη βοήθεια της αστυνομίας;
«Ζητήσαμε από την πολιτεία το αυτονόητο, το δικαίωμά μας να κάνουμε συνέδριο και να μην μπουν στον χώρο του συνεδρίου άνθρωποι που δεν έχουν εκλεγεί. Επίσης, ζητήσαμε από τα κόμματα να απευθυνθούν στο συνέδριο. Για μας η παρουσία των θεσμικών, και τέτοια είναι τα κόμματα, αποτελεί εγγύηση. Εντός του συνεδρίου δεν θα υπάρχει αστυνομία. Μόνοι μας θα το περιφρουρήσουμε. Υπάρχουν βίντεο που δείχνουν τους εισβολείς και στη Ρόδο και στην Καλαμάτα, τα ρόπαλα και τη βία που άσκησαν 2.000 άτομα απέναντι σε 500. Αυτό δεν μπορεί να ξαναγίνει».
Τα αίτια της βίας
Πού αποδίδει την τόση βία; Είναι άραγε μόνο συνδικαλιστικά και ιδεολογικά τα αίτια;
«Αναδεικνύουν αδιέξοδα και αναζητήσεις που δεν μπορούν να εκφραστούν σωστά. Οταν βλέπεις ότι χάνεται ο παραδοσιακός σου κόσμος. Οταν γκρεμίζονται βεβαιότητες που εξαφανίζονται με έναν θεαματικό τρόπο, ενώ μέχρι πρότινος σε συντηρούσαν, τότε είναι δύσκολο να εκφραστείς. Στέκομαι περιδεής και σκέφτομαι ότι οι νεότεροι άνθρωποι έχουν περισσότερα συνδικαλιστικά προβλήματα να αντιμετωπίσουν σε σύγκριση με τη δική μου γενιά. Εμείς, μετά τη δικτατορία, φτιάξαμε τα συνδικάτα, όμως αυτή η οργάνωση της παραγωγής και κατ’ επέκταση της συνδικαλιστικής αντιστοίχισης τελειώνει. Κι αυτό σε κάποιους δημιουργεί αγωνία και άλλους τους μετατρέπει σε σκαντζόχοιρους, τους κάνεις επιθετικούς».
Εκκρεμότητες
Υπάρχει κάτι που έπρεπε να κάνει και δεν το έκανε όσο ήταν πρόεδρος της ΓΣΕΕ;
«Πολλά θα μπορούσαν να έχουν αλλάξει. Ιδίως αν δεν μπαίναμε με τόσο βίαιο τρόπο στο στενό κορσέ των μνημονίων Τότε, όλο το ενδιαφέρον μετατοπίστηκε και ο δημόσιος λόγος δηλητηριάστηκε. Ο ένας έψαχνε να βρει τον “εχθρό” και να να του φορτώσει τα πάντα. Αυτό που θα ’θελα πολύ να αλλάξω είναι ο απεγκλωβισμός από τις κομματικές εξαρτήσεις. Προφανώς, χρειάζεται να απογραφειοκρατικοποιηθεί η ΓΣΕΕ. Εδώ υπάρχει και μια παράδοση, ότι στην πρώτη φάση τα συνδικάτα έτσι όπως στήθηκαν μεταπολιτευτικά είχαν κορμό τις κραταιές ΔΕΚΟ. Αυτό σιγά σιγά υποχώρησε, είτε μέσω των ιδιωτικοποιήσεων είτε μέσω της μείωσης προσωπικού στις τράπεζες και της αλλαγής του ιδιοκτησιακού καθεστώτος. Σήμερα, παίρνει θέση στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα ο αμιγής ιδιωτικός τομέας. Εδώ, όμως, είμαστε αντιμέτωποι με τον κατακερματισμό.
»Πρόσφατα, δημοσιεύτηκε μια έρευνα της Ε.Ε. που δείχνει ότι το 97,2% όλων των επιχειρήσεων απασχολεί κάτω από 9 εργαζομένους. Αντιλαμβάνεστε ότι είναι πολύ δύσκολη η συγκρότηση συνδικαλιστικής οντότητας. Ταυτόχρονα, η τεχνολογία και η ψηφιοποίηση στην οργάνωση και την παραγωγή κρύβει εργαζομένους οι οποίοι είναι νομάδες, γιατί ήδη πίσω από κάθε πλατφόρμα κρύβονται εργαζόμενοι που δεν μπορείς να τους βρεις. Κι αυτή νομίζω είναι η πρόκληση στους νεότερους που θα αναλάβουν τα ηνία των συνδικάτων και της ΓΣΕΕ και θα τα αναλάβουν πολύ πολύ σύντομα».