Αρχικά έλεγαν ότι λύση πρέπει να υπάρξει εντός του ευρώ, αλλά “το ευρώ δεν είναι φετίχ”. Μετά, εξέφραζαν τη βεβαιότητά τους ότι θα υπάρξει μία συμφέρουσα Συμφωνία για όλους.
Κι όταν ο κόσμος ψήφισε “ΟΧΙ” είπαν ότι ψήφισε “ΟΧΙ” στη λιτότητα και “ΝΑΙ” στο ευρώ. Και το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ και συμφώνησαν σε νέο μνημόνιο με ακόμα παραπάνω λιτότητα, γιατί η επιστροφή στη δραχμή δε θα σήμαινε ότι δε θα υπήρχε λιτότητα.
Και είπαν ότι δεν υπάρχει καμία άλλη πραγματική εναλλακτική πρόταση, κανένα σχέδιο. Και τρομοκράτησαν τον κόσμο για την καταστροφή που θα σηματοδοτούσε η αμφισβήτηση του ευρωμονόδρομου. Και μίλησαν για άτακτη χρεωκοπία.
Τώρα, αφού συνθηκολόγησαν, εγκλωβισμένοι και εξαιτίας των κυρίαρχων ψευδαισθήσεών τους, κάθε μέρα που περνά μοιάζουν όλο και πιο πολύ με στελέχη άλλων κομμάτων, του Ποταμιού, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, που οι πολίτες δεν τα ψήφισαν. Τα επιχειρήματά τους έρχονται πιο κοντά. Σχεδόν γίνονται κοινά. Μιλούν μαζί για αγορές, για μεταρρυθμίσεις, για επενδύσεις. Και η λαϊκή εντολή, όσο συμβαίνει αυτό, σιγά – σιγά καταργείται. Η Δημοκρατία ξεφτυλίζεται, αποδομείται.
Κι αρνούνται τη συζήτηση περί οποιασδήποτε εναλλακτικής, θέλουν να ξεφτυλίσουν, αποδομούν κάθε εναλλακτική. Και κατηγορούν για το αδιέξοδο όλους όσους όλο αυτό το διάστημα ζητούσαν να υπάρχουν έτοιμα εναλλακτικά σενάρια. Τους λένε επικίνδυνους, τρελούς, και ετοιμάζουν να στήσουν δικαστήρια. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τα μνημόνια, λένε. Είναι επικίνδυνο να σκεφτόμαστε κάτι διαφορετικό.
Θα στήσουν δικαστήρια όχι για να δικάσουν τους διεφθαρμένους και όλους όσους μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο, αλλά αυτούς που ακόμα δε λένε να καταλάβουν τη νέα πραγματικότητα.
Και μαζί πλέον με τους διεφθαρμένους, μαζί με δημοσιογράφους και πολιτικούς που επαναλάμβαναν ότι για όσα στραβά έχουν συμβεί στη χώρα “φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ” τώρα και υπό τη νέα πραγματικότητα εθνικής συνεννόησης που διαμορφώνει το μνημόνιο θα λένε μαζί με τους πρώην κατήγορούς τους ότι “φταίει ο Βαρουφάκης, φταίει η Κωνσταντοπούλου, φταίει ο Λαφαζάνης, φταίει ο Λαπαβίτσας”, φταίει ακόμα και αυτός ο γέρος “ο Γλέζος που δε λέει να σωπάσει”.
Στο προτεκτοράτο η Ελλάς θα μιλούν για διασάλευση της δημοκρατικής λειτουργίας, για σχέδια πραξικοπήματος. Μα πώς λέγονται τα πραξικοπήματα ενάντια στους πραξικοπηματίες;
Θα τους δικάσουν λοιπόν. Πρέπει να τους δικάσουν. Πρέπει να τους γελοιοποιήσουν. Σα προαπαιτούμενο. Για παραδειγματισμό.
Και όσο το μνημόνιο θα είναι μονόδρομος, ένα πικρό φάρμακο που θα πρέπει “όλοι μαζί να πιούμε” εννοώντας μόνο τον λαό – λες και δεν το πίνουμε τόσα χρόνια, λες και οι προηγούμενοι δεν είχαν υποσχεθεί ότι θα τελειώσει το 2012, το 2013, το 2014 – τόσο θα νοιώθουν ασφαλείς οι ισχυροί και διεφθαρμένοι αφού αυτοί θα είναι οι μόνοι σύμμαχοι που θα έχουν απομείνει στην κυβέρνηση της εθνικής συνεννόησης στην εθνική της προσπάθεια για να σώσει τη χώρα επιβάλλοντας νέα σωτήρια μέτρα λιτότητας εις βάρος του λαού.
Γιατί πώς να επιτεθείς στα συμφέροντα όταν θα στηρίζεσαι σε αυτά για την πολιτική σου επιβίωση;
Γι’ αυτό σου λέω, στο προτεκτοράτο η Ελλάς, η σωτηρία μερικών έχει γίνει εθνική υπόθεση το διακύβευμα της οποίας είναι πανευρωπαϊκό. Κι η Ευρώπη δεν αλλάζει. Απ’ ότι φαίνεται, ούτε η Ελλάδα επιτρέπεται να αλλάξει.
