Γράφει ο Ιωάννης Κουρουτάκης
Λογοτέχνης
Ηταν Αύγουστος του 480 π.Χ. Ο Ξέρξης ο βασιλιάς των Περσών, έχοντας μαζί του πολλές χιλιάδες Πέρσες στρατιώτες, που τους μάζεψε απ’ όλες τις σατραπείες της απέραντης Αυτοκρατορίας του, κατέρχεται με μεγάλη ταχύτητα από την Θεσσαλία προς την κυρίως Ελλάδα. Είναι όμως υποχρεωμένος ο πολυάριθμος στρατός του να περάσει από τα στενά των Θερμοπυλών.
«Θερμοπύλες: περίφημος στενωπός σχηματιζομένη εκ του καλλιδρομίου όρους και του Μαλιακού Κόλπου». Είχε μήκος ενός χιλιομέτρου και πλάτος 60 βημάτων.
Κατέρχεται λοιπόν ο Πέρσης βασιλιάς, περιστοιχιζόμενος από τους Αθανάτους του δηλ.τους εκλεκτούς του, λεηλατώντας και απειλώντας τους πάντες και τα πάντα.
Οι έφοροι που αντιπροσώπευαν την λαϊκή θέληση της Σπάρτης, διέταξαν τον Λεωνίδα να πάει να καταλάβει στρατιωτικώς το στενό των Θερμοπυλών. Οι Θερμοπύλες ήταν το κατάλληλο μέρος για να προσπαθήσουν οι Ελληνες να κλείσουν τον δρόμο στους Πέρσες και ή δυνατον να τους αναχαιτίσουν.
Ο Λεωνίδας καταγόταν από βασιλική γενιά της Σπάρτης που είχε την ονομασία Αγιάδαι. Είχε παντρευτεί την πανέμορφη Γοργώ και είχαν ένα γιο τον Πλείσταρχο, που την εποχή του ηρωισμού και της απαράμιλλης θυσίας του ήταν ανήλικος. Μόλις είχαν περάσει οκτώ χρόνια που ήταν βασιλιάς (είχε στεφθεί βασιλιάς του 488), και στα μέσα περίπου ή μάλλον στα τέλη Ιουλίου του 480 μπήκε πάνοπλος στην Ιστορία.
Με εντολή των Εφόρων της Σπάρτης πήγε και κατέλαβε τις Θερμοπύλες. Τον καιρό εκείνο ο τόπος ήταν τόσο πολύ στενός που όσο πολύς κι αν ήταν ο επιτιθέμενος στρατός, πολύ λίγος θα μπορούσε ενεργητικά να πολεμήσει. Γι’ αυτό οι Ελληνες αποφάσισαν να αμυνθούν εκεί. Και δεν είχαν άδικο. Δύσκολα θα περνούσαν από ‘κει οι βάρβαροι.
Ο Λεωνίδας ήταν εκτελεστής της εξωτερικής πολιτικής της πατρίδας του. Εκτέλεσε την αποστολή του χωρίς καμιά αντίρρηση, με καταπληκτική συνέπεια και με υπερβάλλοντα ζήλο. Γι’ αυτό από την αρχαιότητα ακόμη είχαν καταλήξει θρυλικά το όνομά του και η θυσία του. Λεωνίδας εσήμαινε ήρωας και ήρωας εσήμαινε Λεωνίδας.
Οταν κατέλαβε το στενό των Θερμοπυλών ήταν βέβαιος για την θυσία. Το ίδιο και οι συμπολεμιστές του. Ο Λεωνίδας πήρε μαζί του στις Θερμοπύλες γύρω στις 4.000-5.000 στρατιώτες από διάφορες Ελληνικές πόλεις και 300 εκλεκτούς Σπαρτιάτες μαζί με 700 περίπου Θεσπιείς. Ολα πήγαιναν καλά μέχρι που εμφανίστηκε ο προδότης Εφιάλτης, ο οποίος οδήγησε ένα Περσικό απόσπασμα που επικεφαλής του ήταν ο Υδάφνης από ένα μονοπάτι στα νώτα των Ελλήνων. Από τότε ο Λεωνίδας και οι σύντροφοί του έμπαιναν στα Ηλύσια των Ημιθέων, ενώ ο προδότης εφιάλτης γκρεμιζόταν στα Τάρταρα. Από τότε η προδοσία είναι συνώνυμη με το όνομα Εφιάλτης.
Ο Λεωνίδας όταν αντελήφθη το μοιραίο είπε ότι εκτός από τους 300 Σπαρτιάτες που θα έμεναν να πολεμήσουν μαζί του, όσοι ήθελαν μπορούσαν να φύγουν, και να πολεμήσουν αλλού. Οι Σπαρτιάτες που έμειναν ήσαν 300 (τριακόσοι). Στην αρχή. Γιατί στη συνέχεια αρρώστησαν δύο. Η ιστορία διασώζει τα ονόματά τους. Ο Αριστόδημος και ο Εύρητος. Εμειναν 298. Ο Εύρητος όμως μόλις αντιλήφθηκε τον Μεγάλο, τον Τεράστιο κίνδυνο, αψήφησε την αρρώστια του, σηκώθηκε από το κρεβάτι του πόνου, ντύθηκε, και διέταξε τον είλωτά του να τον οδηγήσει στη μάχη.
Ετσι τελικά από τον ένδοξο θάνατο έλειψε μόνο ένας. Επεσαν 299.
Ο ηρωισμός και η αυτοθυσία των 300 Σπαρτιατών και των 700 Θεσπιέων έμειναν στην Ιστορία.
Στους Αιώνες των Αιώνων.
Επεσαν Υπερασπιζόμενοι την τιμή της Ελλάδος.
Επεσαν Υπερασπιζόμενοι τα ιερά και τα όσια της φυλής.
Επεσαν ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ.
Δεν ήσαν απλώς Ηρωες.
Ησαν οι ηρωικότεροι των Ηρώων!!
Σημείωση 1η: Ο Ξέρξης αποβλέποντας στην Συντριπτική υπεροχή των στρατευμάτων του έναντι των ολιγάριθμων Ελλήνων, έστειλε πρέσβεις και ζητούσε να παραδώσουν οι Ελληνες τα όπλα. Ο Λεωνίδας του απάντησε το περίφημο: «Μολών Λαβέ». Δηλαδή «Ελα να τα πάρεις».
Σημείωση 2η: Οταν πάλι του μήνυσαν οι Πέρσες ότι τα βέλη που θα ρίξουν θα είναι τόσα, που θα σκεπάσουν κι αυτόν τον Ηλιο, ο Λεωνίδας απάντησε: «Καλύτερα γιατί έτσι θα πολεμήσουμε κάτω από τη σκιά».
Σημείωση 3: Τους 300 του Λεωνίδα αποθανάτισε ο ποιητής Σιμωνίδης με το επίγραμμα: «Εκείνων που έπεσαν στις Θερμοπύλες είναι η μοίρα δοξασμένη, κι ωραίος ο θάνατος. Βωμός ο τάφος, αντί κλάμα η μνήμη, κι η λύπη εγκώμιο».