Παραλειπόμενα του προχθεσινού αφηγήματός μου (της Τρίτης) όπου μπροστά στα μάτια μου σκότωσαν δυό νέους αγωνιστές τη νύχτα του Πολυτεχνείου οι φασίστες.
1) Απέναντι από το Πολυτεχνείο στο διαμέρισμα της Σοφίας Βέμπο πολλοί τραυματίες βρήκαν καταφύγιο και διεσώθησαν οι ζωές τους.
2) Όλα όσα περιέγραψα θα ήταν ημιτελή χωρίς την αναφορά ότι οι σφαίρες που ερίχνοντο από τους πληρωμένους δολοφόνους του φασισμού εκτός ότι ερίπτοντο από όπλα με τη χρήση σιγαστήρα ήταν και ΕΚΡΗΚΤΙΚΕΣ.
Από ότι θυμάμαι τις αποκαλούσαν τότε σφαίρες ντουμ – ντουμ ή κάπως έτσι και είχαν την ιδιότητα μόλις εύρισκαν τον στόχο να μπαίνουν από μπροστά ανοίγοντας μικρή οπή, αλλά ακολουθούσε έκρηξη εντός του θύματος με αποτέλεσμα να ανοίγει το σώμα ή το κεφάλι του άτυχου θύματος στην έξοδο της σφαίρας σχηματίζοντας μια χοάνη ή αν έμενε μέσα διαλύοντας τα πάντα.
Έτσι εξηγείται και το άνοιγμα της κοιλιάς του άτυχου νέου στον κάθετο δρόμο της Πατησίων που «γλείφει» τον κήπο του Μουσείου. Ο νέος αυτός έμαθα αργότερα ότι ξεψύχησε καθοδόν χωρίς να προλάβει να δεχθεί καμιά ιατρική φροντίδα που άλλωστε θα ήταν στην κατάστασή του μάλλον ανώφελη.
Θα ακολουθήσουν και άλλες θύμησές μου από τις μαύρες μέρες της Χούντας για να γνωρίζουν οι νεότεροι που τελευταία δυστυχώς μ’ όλα αυτά που περνάμε (όλοι μας) μισοτρελαίνονται
Νίκος Αγγελάκης
