Θυμάμαι τον σοφό γέροντα Μητροπολίτη Ειρηναίο στο υσηχαστήριό του στη Χαλέπα. Στο φτωχικό του λίγο πιο πάνω από τον Ι.Ναό Αγίου Παντελεήμονα.
Εκεί ο μέγας Ειρηναίος στον λιτό και απέριττο χώρο του που εκοσμείτο από ένα κρεβάτι λυόμενο με τριπόδια και σανίδες και ένα τραπεζάκι μικρό για γραφείο με τις καρέκλες του κι αυτές από εκείνες τις ψάθινες με ξύλο, τις χωριάτικες.
Εκεί, τότε, λίγο πριν το τέλος, ο σοφός Ειρηναίος με κάλεσε κι άνοιξε την ψυχή του. Η αγωνία του για την Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης το μεγαλύτερο εκ των εμπνεύσεων του που λειτούργησε ακτινοβολώντας το φως της Ορθοδοξίας στα πέρατα της οικουμένης.
Νίκο, μου είπε, θα αναγνωρίσουν την προσφορά μου ή θα προσπαθήσουν να την εκμεταλλευτούν προς ίδιο όφελος ορισμένοι;
Μην στεναχωριέστε σεβασμιώτατε, του είπα, κανείς δεν μπορεί να σκιάσει το έργο σας.
Το ερώτημα όμως είναι, τιμάται όπως πρέπει και εκτιμάται το τεράστιο αυτό έργο; Ή νομίζουν ορισμένοι ότι μια αναφορά, όπως και για όλους είναι αρκετή για την μεγαλύτερη φυσιογνωμία της ζώσας εκκλησίας τα τελευταία χρόνια, του μακαριστού Μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου;
Νίκος Αγγελάκης