Φίλη μας από την Αθήνα,, μας ζήτησε να επισκεφθούμε την Ιερά Μονή Γωνιάς Κολυμβαρίου.
Ήθελε να δει τους τάφους των οπλαρχηγών κατά των Τούρκων κατακτητών, Ιωσήφ Κωνσταντουδάκη ή Σήφακα και του μοναχού και μεγάλου επαναστάτη Παρθενίου Κελαϊδή. Επίσης να ενημερωθεί και να συζητήσει με μοναχούς για την ιστορικότητα του Χρυσόβουλου που λέγεται πως φυλάσσεται, ένα στο Άγιο Όρος και ένα αυτό που αναφέρεται στα 12 αρχοντόπουλα του Βυζαντίου που μετοίκησαν στην Κρήτη, στην Ιερά Μονή Γωνιάς Κολυμβαρίου.
Και βέβαια, να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας και να προσευχηθεί για τα δεινά που μας βρήκαν.
Το Χρυσόβουλο είναι έγγραφο με χρυσή σφραγίδα. Περιλαμβάνει τα διατάγματα των Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου όπου έλιωναν στο τέλος του κειμένου ένα μικρό βώλο από χρυσάφι. Και όπως ήταν ζεστό και εύπλαστο το πολύτιμο μέταλλο ο Αυτοκράτορας πίεζε πάνω του το ανάγλυφο δακτυλίδι του.
Πήγαμε λοιπόν όπου μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη.
Οι τάφοι ήταν, όπως μπαίναμε στο προαύλιο στην μέση του περίπου, από την δεξιά μεριά. Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί, αλλά δεν υπήρχαν οι τάφοι. Μόνο ένα μεγάλο τετράγωνο κομμάτι αυλής φτιαγμένο με ψηφιδωτά βότσαλα. Δηλαδή, έβγαλαν τους ιστορικούς τάφους, που ήταν τιμή για τη Μονή και αναδείκνυαν την ιστορικότητά της, αναπόσπαστο κομμάτι της αξία της, και τους αντικατέστησαν με βότσαλα!
Μείναμε με το στόμα ανοικτό!
Δεν μπορεί, είπαμε, θα είναι πιο πέρα οι τάφοι και λάθος θυμόμαστε πως ήταν σ’ αυτό το σημείο. Προχωρήσαμε ψάχνοντας για τους ιστορικούς τάφους. Τίποτα! Είδαμε συντριβάνια, είδαμε κλουβιά με παπαγαλάκια, αλλά η ιστορία, άφαντη! Στο πλάι της Μονής μόνο υπήρχε ένας που ήταν μέσα ηγούμενοι. Είχε γίνει δηλαδή επιλογή τάφων. Ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα σφραγιστούν. Ψάξαμε για να βρούμε έναν καλόγερο για να μας λύσει τις απορίες μας, δεν υπήρχε κανείς.
Ρωτήσαμε κάποιον που μας υπέδειξε τον τάφο στο πλάι. Σημαντικών προφανώς προσώπων, δεν το αμφισβητούμε.
Όταν όμως ζητήσαμε συγκεκριμένα τον τάφο του Σήφακα και του Παρθενίου Κελαϊδή δεν μας απάντησε.
Και όταν του είπαμε με απορία:
– Καλά, σφραγίσατε την ιστορία μας, σφραγίσατε τους τάφους και βάλατε βότσαλα; Και το κόκκαλα τι τα κάνατε; Τα πετάξατε;
Τότε μόνο, μας απάντησε απολογητικά:
– Όοοχι! Τα βάλαμε σε οστεοφυλάκιο!
– – Ευτυχώς, είπαμε σαρκαστικά εμείς, που έχομε ακόμα τους δρόμους για να τους θυμόμαστε: Οδός Παρθενίου Κελαϊδή, οδός Σήφακα.
Τουλάχιστον να μπει μια πλάκα που να αναγράφει πως ήταν εκεί ο τάφος τους, να αναγράφει τα ονόματά τους και πως προσέφεραν την ζωή τους για την ελευθερία της Κρήτης.
Αυτό, που έχει γίνει είναι μεγάλη προσβολή για τους νεκρούς, είναι μεγάλη προσβολή για τη Μονή.
Θα σας γράψομε ξανά και ξανά την ιστορία του μοναχού και επαναστάτη Παρθενίου Κελαϊδή και του οπλαρχηγού Ιωσήφ Κωνσταντουδάκη ή Σήφακα.
Γιατί λαός που ξεχνά και ποδοπατά την ιστορία του, σβήνει!
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη