Ο Αλέξανδρος ο γιός του Φιλίππου του βασιλιά της Μακεδονίας και της πριγκίπισσας της Ηπείρου Ολυμπιάδος, που γεννήθηκε το 356 π.χ. στην Πέλλα, κατά τον Μακεδονικό μήνα Λώον (η ακριβής ημερομηνία δεν είναι γνωστή – πιθανολογείται μεταξύ 20 και 26 Ιουλίου), ήταν πραγματικά μεγάλος, μέγας, μέγιστος.
Την μεγαλοσύνη του ή το μεγαλείο της μεγαλοσύνης του το αναγνώρισε η κοινή ιστορική συνείδηση γενεών Ελλήνων αλλά και ξένων.
Γι’ αυτόν μιλούν τα έργα του, τα ίχνη που άφησε στην επιφάνεια της γης και στην μνήμη των ανθρώπων. Πολλοί λαοί της γης τον διεκδικούν: Πέρσες, Τούρκοι, Αφγανοί και όλοι σχεδόν οι Βαλκανικοί λαοί.
Όπως γράφει ο Διόδωρος «Μέσα σε λίγο χρόνο ο βασιλεύς αυτός επιτέλεσε μεγάλες πράξεις… και ξεπέρασε με το μέγεθός των επιτευγμάτων του όλους τους βασιλείς που έχουν διατηρηθεί στην μνήμη των ανθρώπων από καταβολής κόσμου. Απέκτησε δόξα περιβόητη ίση με των παλαιών ηρώων και ημιθέων».
Δεν υπάρχει αμφιβολία λέγει ο ιστορικός Μιλτιάδης Χατζόπουλος, ότι ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών, που με το πέρασμά του από τη ζωή εσφράγισε όλος κανένας άλλος όχι μόνο την ελληνική αλλά και την παγκόσμια ιστορία.
Και πρώτα – πρώτα, πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, για να μην αιωρούνται αμφιβολίες, επειδή υπάρχουν κάποιοι που επιμένον και αναρωτιούνται, αν πράγματι ήταν ο Αλέξανδρος Έλληνας, ας τους ρωτήσουμε με την σειρά μας ποιος είναι Έλληνας, αν δεν είναι αυτός που θεωρούσε τον εαυτό του και εθεωρείτο από τους άλλους απόγονος του Ηρακλή από τον πατέρα του , απόγονος του Αχιλλέα από τη μητέρα του που είχε μητρική του γλώσσα την ελληνική που λάτρευε του θεούς των Ελλήνων , με ελληνικούς αγώνες και ελληνικές θυσίες, που είχε το ΟΜΗΡΟ στο προσκεφάλι και τον Αριστοτέλη δάσκαλο.
Αλήθεια ποιος;
Άπαντες παραδέχονται ότι ο Αλέξανδρος υπήρξε στρατιωτική ιδιοφυία, που συνδύαζε σπάνια οξύνοια με απαράμιλλο θάρρος, όπως φάνηκε όταν έφηβος ακόμα εδάμασε τον Βουκεφάλα, το άλογο που κανείς στην αυλή του πατέρα του δεν τολμούσε να ιππεύσει. Ο Αλέξανδρος γρήγορα κατανόησε ότι το ατίθασο ζώο απλώς φοβόταν την σκιά του. Το γύρισε λοιπόν προς τον ήλιο ώστε αν μην τη βλέπει πλέον και αφού το καθησύχασε, το ίππευσε χωρίς δυσκολία.
Έκπληκτος ο πατέρα του Φίλιππος τον αγκάλιασε και του είπε: «Ζήτησε παιδί μου άλλο Βασίλειο, γιατί αυτό της Μακεδονίας είναι μικρό για σένα».
Οι στρατηγικές του ικανότητες ήσαν απαράμιλλες. Είχε την ικανότητα να συνδυάζει και να εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα πλεονεκτήματα που διέθετε. Διέθετε ασύγκριτη ικανότητα να αξιολογεί με ακρίβεια τη ρευστή κατάσταση στο πεδίο της μάχης, να διακρίνει ευκαιρίες και να δρα κεραυνοβόλα. Οι τρομεροί ελιγμοί του στις μεγάλες μάχες της Ισσού, στα Γαυγάμηλα και αλλού διδάσκονται στις στρατιωτικές ακαδημίες του κόσμου.
Δεν ήταν μόνο μια επιτελική ιδιοφυία. Ήταν ασυναγώνιστος μαχητής στρατιώτης. Οι ουλές από τα τραύματα που είχε δεχθεί επανειλημμένα στο κεφάλι, στον μηρό, στην κνήμη, στον ώμο, στο στήθος, μαρτυρούν σε τι κινδύνους έθετε τη ζωή του αλλά και την ανδρεία του στις μάχες, πολεμώντας πάντοτε στην πρώτη γραμμή. Λέγεται ότι δεν υπήρξε σημείο του σώματός του που να μην ήταν τραυματισμένο. Αρνείτο κάθε προνομιακή μεταχείριση και συμμερίζετο με τους στρατιώτες του όλες τις κακουχίες.
Επισημαίνεται ένα τρομερό χαρακτηριστικό γεγονός που είναι ενδεικτιό του ήθους του μεγάλου στρατηλάτη: Κατά την εξαντλητική πορεία στην έρημο της Γεδρωσίας, όπου νερό δεν υπήρχε και οι άνδρες και τα άλογα πέθαιναν από την δίψα και που επιπλέον οι στρατιώτες του γκρίνιαζαν γι’ αυτή την περιπέτεια μέσα στην έρημο, δύο ιχνηλάτες ανακάλυψαν λίγο νερό σε μια χαράδρα και το έφεραν μέσα σ’ ένα κράνος στον Αλέξανδρο. Και αυτός αφού τον ευχαρίστησε, τον έχυσε ενώπιο του στρατεύματος που παρατηρούσε. Και το στράτευμα ξέσπασε σε επευφημίες και χειροκροτήματα.
«Ως παις Διός» βαδίζει εναντίον των Περσών και δίδει εκτός από τον εκδικητικό τόνο για τις καταστροφές που προξένησαν οι Πέρσες στην Ελλάδα και ένα απελευθερωτικό χαρακτήρα στην εκστρατεία του υπέρ των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Χαιρετίστηκε και ως απελευθερωτής από τον περσικό ζυγό και άλλων λαών, όπως οι Λυδοί, οι Αιγύπτιοι (τον οποίον αποκαλούν ισόθεο), οι Βαβυλώνιοι κ.λ.π.
Με αστραπιαίες κινήσεις συντρίβει τις αναρίθμητες περσικές δυνάμεις τον Γρανικό ποταμό, στην Ίσσο, τα Γαυγάμηλα. Εκπορθεί την Περσέπολη και συνεχίζει ακάθεκτος.
Ο Αλέξανδρος δεν μένει ικανοποιημένος με ότι έχει κατακτήσει και θέλει να οδηγήσει τους Μακεδόνας του που δυσανασχετούν και θέλουν να γυρίσουν στην Μακεδονία στα σύνορα της Οικουμένης.
Στην Περσία ο Αλέξανδρος αναδεικνύεται και μέγας εκπολιτιστής. Παντρεύεται ο ίδιος δύο θυγατέρες Περσών βασιλέων και επισημοποιεί 10.000 γάμους μεταξύ ανδρών του στρατεύματος και Περσίδων. Για τα παιδιά τους υπήρχε πρόνοια να διδαχθούν τα ελληνικά και να λάβουν μακεδονική ανατροφή.
Αλλά ας αφήσουμε τον Πλούταρχο να μιλήσει και να πει ότι ο Αλέξανδρος δίδαξε στους Υρκανούς τον έγγαμο βίο, στους Αραχωσίους τη γεωργία, στους Σογδιανούς να συντηρούν και να σέβονται τους γέροντες γονείς τους αντί να τους θανατώνουν,, στους Πέρσες να σέβονται τις μητέρες τους και να μην τις παντρεύονται, στους Ινδούς να προσκυνούν ελληνικούς θεούς στους Σκύθες να θάβουν τους νεκρούς τους και να μην τους τρώνε κλπ., κλπ.
Η φήμη του ολοένα και μεγαλώνει. Τον ονόμασαν ημίθεο. Θεόν ανίκητον. Οι ιερείς τον ονόμασαν «Ανανέωση της Ζωής του φθά».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσα πραγματοποίησε ο Αλέξανδρος ξεπερνούν την πιο ευφάνταστη ανθρώπινη φαντασία.
Δίκαια λοιπόν αναγνωρίζεται από Έλληνες και ξένους ως ο μεγαλύτερος Στρατηλάτης και ο μεγαλύτερος εκπολιτιστής όλων των αιώνων και όλων των εποχών.
Ιωάννης Κουρουτάκης
