Γράφει ο Κώστας Παδουβάς, αντιστράτηγος ε.α. | Παρόμοιες έννοιες με τον Αναθεωρητισμό παρέχουν οι λέξεις Ρεβιζιονισμός (revisionism), Ρεφορμισμός (reformistic) και τα παράγωγά τους. Σημαίνουν «επανεξετάζω», «ξαναβλέπω», «αναθεωρώ», μια έγκυρη και γενικά αποδεκτή αλήθεια ή πρακτική, τροποποιώντας, αναμορφώνοντας, μεταρρυθμίζοντας, αναβαθμίζοντας τις παλιότερες κατά περίπτωση παραδοχές ή πρακτικές. Ανάλογα με το περιεχόμενο και τις έρευνες στήριξης του αναθεωρητισμού ονοματίζεται Επιστημονικός, Πολιτικός, Αποκαλυπτικός, Προκλητικός κ. ο. κ. Εξαίρεση στον αναθεωρητισμό αποτελεί η π ί σ τ η (θρησκευτική, πατριωτισμού-φιλοπατρίας, δημοκρατικότητας κ. ά. ), ως άκρως σημαντική προκατασκευασμένη αντίληψη που ισχύει δια βίου.
Ο ιστορικός αναθεωρητισμός ανήκει στο επιστημονικό είδος εφόσον τεκμηριώνεται με αδιάσειστα και αδιάψευστα συγκεκριμένα στοιχεία που κλονίζουν την καταγεγραμμένη ιστορία. Σε όλες τις άλλες επιδιώξεις είναι ζ η μ ι ο γ ό ν ο ς και π ρ ο κ λ η τ ι κ ό ς αναθεωρητισμός που επενεργεί, μεταξύ άλλων, κατά της φιλοπατρίας που αναπτύχθηκε από τα προηγούμενα αληθή ιστορικά γεγονότα. Δύο πρόσφατα παραδείγματα ιστορικού ζημιογόνου και προκλητικού αναθεωρητισμού συγκλόνισαν τις σύγχρονες ελληνικές κοινωνίες και σκόρπισαν ανησυχίες σε βάρος της φιλοπατρίας των Ελλήνων:
Ο πρώτος (παλαιότερος) προβλήθηκε σε βάρος των καταγεγραμμένων ιστορικών γεγονότων της Μικρασιατικής καταστροφής του Ελληνισμού το 1922, δια μέσου νέου παιδαγωγικού βιβλίου της ΣΤ΄ τάξεως των Δημοτικών σχολείων της χώρας το έτος 2006, με την προκλητική φράση στο βιβλίο:
«Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν»,
αντί των πραγματικών περιγραφών της τραγικότητας και της αγωνίας των πληθυσμών Ελληνικής εθνικότητας της Μικράς Ασίας, που είτε κατασφάχτηκαν ομαδικά (χωρίς ουδέποτε να καταγραφούν έστω και αριθμητικά), είτε για να αποφύγουν το θάνατο εγκατέλειψαν τις εστίες τους (1.500.000 Έλληνες περίπου) για να διεκπεραιωθούν στην τότε ελεύθερη Ελλάδα, που ήταν σε κακή οικονομική κατάσταση. Οι περιουσίες όλων (ζώντων και θανόντων) ιδιοποιήθηκαν, ή πυρπολήθηκαν από τον Τουρκικό όχλο είτε δημεύτηκαν. Ιδιαίτερα στην περιοχή Σμύρνης που έσφυζε από ελληνική ζωντάνια, πνευματικότητα και παράδοση πολλών αιώνων, η γενική πυρπόληση προκάλεσε την ολοκληρωτική καταστροφή της.
Υπεύθυνη της συγγραφής του παιδαγωγικού βιβλίου είχε οριστεί από το Υπουργείο Παιδείας η Ελληνίδα καθηγήτρια της ιστορίας και ιστορικής εκπαίδευσης στην παιδαγωγική σχολή του Α.Π. Θεσσαλονίκης και βουλευτής Α΄ Πειραιώς κ. Μαρία Βασιλείου Ρεπούση μαζί με τους συνεργάτες της ιστορικούς Χαρά Ανδρεάδη, Αριστείδη Πουταχίδη και Αρμόδιο Τσιβά.
Ωστόσο, για τον αναθεωρητισμό που επιχειρήθηκε από την παραπάνω τετραμελή ομάδα ιστορικών, ενοχοποιήθηκε επιλεκτικά η επικεφαλής κ. Μ. Ρεπούση, η οποία συνέχισε να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα και τα αισθήματα φιλοπατρίας εκ του ασφαλούς, όπως:
- Όταν αποσύρθηκε το κατάπτυστο παραπάνω εκπαιδευτικό βιβλίο το 2007, δε δίστασε να κατηγορήσει τον τότε Υπουργό Παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη, για…ανευθυνότητα!
- Όταν ο Πρόεδρος του κοινοβουλίου ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της Ποντιακής γενοκτονίας (353.000 Έλληνες σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους στον Πόντο), εκείνη αποχώρησε από την ολομέλεια της Βουλής.
- Υπέβαλε ερώτηση στο Κοινοβούλιο διαμαρτυρόμενη γιατί να θεωρούνται παράνομα τα μουσουλμανικά νηπιαγωγεία της Θράκης.
- Υπέβαλε πρόταση στον υπουργό Παιδείας να μην είναι υποχρεωτικός ο εκκλησιασμός των μαθητών, ισχυριζόμενη ότι δεν έχει καμία θέση στο σύγχρονο ελληνικό- ευρωπαϊκό σχολείο.
- Συμπαραστάθηκε στους συντελεστές της άθλιας και αναίσχυντης θεατρικής παράστασης Corpus Christi, της δήθεν ιστορίας ενηλικίωσης του Ιησού και των Αποστόλων ως μιας ομάδας ομοφυλόφιλων που ζουν στο σημερινό Τέξας, κατηγορώντας, ταυτόχρονα, τους Έλληνες για “θρησκευτικό φανατισμό που αποβαίνει εναντίον της ελευθερίας του λόγου και στρέφεται κατά της δημοκρατίας” κ. ά.
Ο δεύτερος (πρόσφατος) προκλητικός ιστορικός αναθεωρητισμός επιχειρήθηκε δια μέσου ενός βιβλίου που κυκλοφόρησε σε διάφορες γλώσσες (και στην Ελληνική) το 2011, με τον εξελληνισμένο τίτλο “Η μάχη της Κρήτης” και πραγματικό τίτλο στη γερμανική γλώσσα: “Operation Merkur: Die Eroberung der Insel Kreta im mai 1941” (=Επιχείρηση Ερμής: Η κατάκτηση της νήσου Κρήτης το Μάη του 1941). Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο ομότιμος ιστορικός καθηγητής του Γερμανικού Πανεπιστημίου Μανχάιμ (Μannheim), κ. Χάινς Ρίχτερ (Ηinz Richter).
Στο βιβλίο αυτό εγκωμιάζονται οι Γερμανικές δυνάμεις αεραπόβασης στην Κρήτη κατά τον ΙΙ Π.Π. προσθέτοντας ότι: “Ήσαν νεαρά θύματα στρεβλής παιδείας, ενθουσιώδεις ιππότες, ιδεολόγοι της Άριας φυλής, τέκνα της τότε Γερ¬μανικής ελίτ”, ότι “είναι και¬ρός να τους αναγνωριστεί τούτο”, ότι “η μάχη ήταν ιπποτική και δίκαιη”, ότι “δεν ήταν κάποιο σημαντικό γεγονός”,ότι “ήταν μύθος η καθυστέρηση 6 εβδομάδων της επιχείρισης Barbarossa κατά της Ρωσίας, ότι η εθνική αντίσταση Κρήτης ήταν“βρώμικος, σκοτεινός και κτηνώδης ανταρτοπόλεμος που προκάλεσε τα αντίποινα των στρατευμάτων κατοχής” κ. ά.
Ο συγγραφέας δεν αναφέρθηκε στις δυσανάλογες έμψυχες και άψυχες απώλειες των εισβολέων στην επιχείρηση ΕΡΜΗΣ (υπήρξαν πολλές χιλιάδες νεκροί επίλεκτων εισβολέων και εκατοντάδες αεροσκάφη-πολεμικά πλωτά και άλλα μέσα κατά τη μάχη), αλλά ούτε στους εκδικητικούς Γερμανούς σφαγείς του άμαχου Κρητικού λαού (μεταξύ του οποίου 1113 νέες γυναίκες, 869 παιδιά και πολλές χιλιάδες εκτελέσεις ανδρών ανεξαρτήτου ηλικίας) όπως στο Κοντομαρί Χανίων, στις πυρπολήσεις-ισοπεδώσεις χωριών και αγαθών στην Κάνδανο, Βιάννο, Ανώγεια κ.ά., εξαθλιώνοντας τους διασωθέντες κατοίκους και τους απογόνους τους από τις ελλείψεις στέγης, τροφίμων και άλλων αγαθών. Καμιά αναφορά, τέλος, για τις κάθε είδους οφειλόμενες αποζημιώσεις, οι οποίες είναι κυλιόμενες, δεσμευτικές και ουδέποτε διαγραφόμενες ή συμψηφιζόμενες με άλλα οικονομικά αντικρίσματα.
Είναι αυτονόητο ότι με τις ιστορικές αυτές διαστρεβλώσεις ο συγγραφέας στοχεύει στην εξ ίσου κατανομή των ευθυνών μεταξύ των εισβολέων και μετέπειτα κατακτητών Γερμανών του Γ΄ Ράιχ (της Βέρμαχτ) στην Κρήτη το 1941 (εγκληματιών πολέμου) και των τοπικών κατοίκων (με την εύλογη αμυντική αντίσταση) και στη διαγραφή των οφειλομένων αποζημιώσεων από τους εισβολείς-κατακτητές.
Παρά τα παραπάνω και πολλά άλλα που δεν αναφέρονται από έλλειψη χώρου, το Πανεπιστήμιο Κρήτης τίμησε το Γερμανό συγγραφέα κ. Χ. Ρίχτερ αναγορεύοντας τον Διδάκτορα του Πανεπιστημίου αυτού την 20-11-2014. Η αναγόρευση υπήρξε επεισοδιακή, καθόσον διακόπηκε την προηγουμένη ημέρα από τα θύματα και λοιπούς διαμαρτυρόμενους Κρητικούς στον ορισθέντα χώρο εκτός του Π.Κ., οπότε ολοκληρώθηκε κρυφά στους χώρους του Π.Κ. που τελούσε υπό κατάληψη!
Οι ποικίλες διαμαρτυρίες συνεχίζονται και όπως φαίνεται δεν πρόκειται να σταματήσουν εάν δεν ακυρωθεί η αναγόρευση του Χ. Ρίχτερ σε Διδάκτορα από το Π.Κ. που του απένειμε αυτήν την υψίστη τιμή και εάν δεν αποκατασταθεί η προχειρότητα και η εμπάθεια αντιμετώπισης των διαμαρτυρομένων Κρητικών από τους πρωτεργάτες καθηγητές της αναγόρευσης αυτής. Η πλέον εμπαθής αντιμετώπιση θεωρείται εκείνη του καθηγητή και πρωτεργάτη της αναγόρευσης κ. Ανδρέα Στεργίου, ο οποίος αντί να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις ως Ακαδημαϊκός δάσκαλος σε όλους τους διαμαρτυρόμενους (συναδέλφους του καθηγητές, αρθρογράφους κ.ά.), απάντησε ειρωνικά και με την εμπάθεια άλλων εποχών στο διαμαρτυρόμενο ε. α. Επίτιμο Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγό κ. Μανούσο Παραγιουδάκη, ως εξής: “ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του πρέπει να γνωρίζουν ότι η στρατιωτική επιτροπεία των Πανεπιστημίων έχει παρέλθει εδώ και 40 χρόνια”, υπερεκτιμώντας την κρίση του ακόμη και σε ειδικά εθνικά θέματα!…
Παρά το ότι οι δημιουργοί και οπαδοί των δυο παραπάνω ιστορικών, πλέον, αναθεωρητισμών έχουν δημοσιοποιήσει διάφορες ρηχές δικαιολογίες για να αμβλύνουν τις κοινωνικές αντιδράσεις σε βάρος τους, οι οποίες προκαλούν θυμηδία και παραλείπονται, η Ελληνική Πολιτεία έχει μηχανισμούς έρευνας και αποκάλυψης των κινήτρων των ιδίων, των συνεργατών τους, των πατρόνων και λοιπών δόλιων επίβουλων που στρέφονται κατ΄ αποτέλεσμα σε βάρος της φιλοπατρίας των Ελλήνων. Ας τους ενεργοποιήσει για παραδειγματισμό των επίδοξων οπαδών των ζημιογόνων ιστορικών αναθεωρητισμών.
