Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε στην εκπομπή της ΕΡΤ “Στούντιο 4” η Ιωάννα Παλιοσπύρου.
Έχοντας κάνει σταδιακά, αλλά τεράστια βήματα να πάρει πίσω τη ζωή της και να επανέλθει από αυτό το δραματικό -και παρολίγον μοιραίο- περιστατικό, η Ιωάννα Παλιοσπύρου αποκαλύπτεται για όλα.
Μίλησε για τους πρώτους μήνες της νοσηλείας της και όσα κακεντρεχή διάβαζα στο διαδίκτυο, που της προκαλούσαν έντονα το αίσθημα του φόβου.
“Ήμουν τρεις μήνες στο νοσοκομείο, δεν άκουγα και δεν διάβαζα τίποτα. Οι μόνες πληροφορίες που έπαιρνα ήταν από τους αστυνομικούς και τους δικηγόρους, αλλά μόνο τα απαραίτητα. Ρωτούσα μόνο τα της υγείας. Κινητό πήρα μετά από τέσσερις μήνες, όταν βγήκα από το νοσοκομείο. Κι αυτό έγινε πολύ σταδιακά, μπήκα λίγο είδα, τρόμαξα, ξαναμπήκα άλλο λίγο.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα με το κύμα της αγάπης. Ακόμη και σήμερα που θα με σταματήσουν στο δρόμο και θα μου μιλήσουν, το απολαμβάνω. Όμως, η πρώτη μου επαφή τότε ήταν στο ίντερνετ και έβλεπα ανθρώπους να γράφουν για το τι θα γίνει στο μέλλον με μένα και πώς θα είμαι, ότι καταστράφηκε, ότι θα είναι πλέον κρυμμένη σε ένα δωμάτιο. Όλο αυτό με τρόμαξε”.
Για τους τρόπους με τους οποίους βοήθησε η ίδια τον εαυτό της να επανέλθει ψυχικά, η Ιωάννα Παλιοσπύρου δήλωσε τα εξής: “Όταν φτάνεις σε ένα τέτοιο σημείο που φτάνεις στο μηδέν, μπορεί και υπό του μηδενός, δεν έχεις την πολυτέλεια να αφήσεις αυτά τα συναισθήματα να σε κυριεύσουν, γιατί αν καταλαβαίνεις ότι αυτό μόνο κακό θα σου κάνει και θα σε κρατήσει πίσω.
Δηλαδή όταν υπάρχει κίνδυνος της ζωής, δεν έχεις την πολυτέλεια να αναλωθείς σε αυτά. Αυτό πιστεύω ότι είναι που με οδήγησε σε αυτό. Βέβαια, πάντα λέω ότι ίσως όταν νιώσω στο μέλλον ότι πατάω στα πόδια μου και νιώσω ότι έχει περάσει το κομμάτι της υγείας, φοβάμαι μήπως μου βγει τότε. Δεν το θέλω, αλλά δεν ξέρω αν είναι υγιές το ότι δεν έχω περάσει από αυτό το μονοπάτι”.
Στην ερώτηση αν έχει πει ποτέ “γιατί”, η Ιωάννα Παλιοσπύρου ανέφερε: “Πωπω αυτό το γιατί… Είναι μεγάλο βάσανο και δεν σε οδηγεί πουθενά. Στην αρχή ήταν πολύ έντονο. Κάθε θύμα στην αρχή πιστεύω ότι ρίχνουμε την ευθύνη στον εαυτό μας, λέμε ‘πού έφταιξα;’.
Δηλαδή μου έλεγαν οι αστυνομικοί στην αρχή ‘σε παρακολουθούσε για πολύ καιρό, για δύο χρόνια παρακολουθούσε το αυτοκίνητό σου και του έβαζε GPS’ και σκεφτόμουν ‘γιατί άφηνα το αυτοκίνητο στο δρόμο και δεν το κατέβαζα στο γκαράζ;’.
Με αυτούς τους τρόπους έριχνα την ευθύνη σε μένα. Κάποια στιγμή το ξεπερνάς αυτό και με την ψυχοθεραπεία. Προφανώς αυτό το ‘γιατί σε μένα’ ήταν το πρώτο πράγμα που φώναξα εκείνη τη στιγμή, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο θέλει κάποιος να μου το κάνει αυτό”.
