Του Γιώργου Γεωργιάδη
(άνεργου πολεμικού ανταποκριτή)
Μια νοσοκομα στη Μαναγκουα, ειπε σε Αμερικανα δημοσιογραφο. ”Μηπως επρεπε να εχει σκοτωθει ενας συμπατριωτης σου δημοσιογραφος απο την αρχη του πολεμου στη Νικαραγουα, για να βρεθει λυση…”
Η ταινια ”αποστολη στη Νικαραγουα” ηταν παντα απο τις αγαπημενες μου ταινιες, με θεμα τους πολεμικους ανταποκριτες. Τη θυμηθηκα χτες καθως εφευγα απο τα γραφεια της ενωσης, εχοντας συμπληρωσει την αιτηση για συμμετοχη στις εκλογες. Οχι γιατι ειναι η πρωτη φορα που ειμαι υποψηφιος. Ουτε γιατι η οικονομικη κριση εκανε τη διετια που ολοκληρωνεται για την ΕΣΗΕΑ να μοιαζει, κολαση.
Αλλα να, ειναι η πρωτη φορα μετα απο 30 χρονια, στη δουλεια, που ειμαι ανεργος. Που ζω στους δρομους της πολης μου, πολλα απο αυτα που εκανα θεμα οταν ταξιδευα για ρεπορταζ σε αλλες χωρες. Βασανιζει το μυαλο μου, ενα ερωτημα. Φταιει η κριση που φτασαμε ως εδω η’ εμεις που φτασαμε τη χωρα ως την κριση;
Περπαταω διπλα στα αδεια μαγαζια, αυτα που δεν εβαλαν λουκετο, αλλα που δεν εχουν ουτε εναν πελατη. Κοιταζω σε καθε γωνια και μια διμοιρια. Μυριζει ο αερας, χημικα και σαπια σκουπιδια. Που ημουν ολα αυτα τα χρονια; Εψαχνα την αληθεια της Γιουγκοσλαβιας,του Ιρακ,της Ρουαντα,της Παλαιστινης…κι εχασα τη δικη μου αληθεια; ΟΧΙ, δεν την εχασα. Ειναι εδω μπροστα μου και θα παλεψω γιαυτην.
Γιατι πιστευω οτι δεν πρεπει να χαθει τιποτα, για να βρεθει η λυση. Γιατι παντα πιστευα οτι ”νειατα ειναι ο χρονος που μου απομενει”. Γιατι τωρα, χωρις δουλεια, χωρις εσοδα, χωρις ψευτικους φιλους,νοιωθω πιο αισιοδοξος απο ποτε.
Κάποτε, ανέπνεα δακρυγόνα ,καλύπτοντας το ρεπορτάζ .Τώρα, ως διαδηλωτής.
Έβγαζα φωτογραφίες τους αστέγους .Τώρα τους προσφέρω τα μισά από τα υπάρχοντα μου. Έγραφα για τους πεινασμένους ,που έψαχναν τους κάδους απορριμμάτων. Τώρα τους πλησιάζω και μιλάμε .Γιατί πλέον ,μιλάμε την ίδια γλώσσα .
ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣΑ πάντοτε για τους εκπροσώπους μου ,γιατί δεν τους εμπιστευόμουν. Τώρα συμμετέχω.