Όσο για την Πόπη Διαμαντάκου, ξεκινάει από τον… Σήφη τον κροκόδειλο της Κρήτης για να φτάσει τελικά στον Λουκάνικο και να μας πει πως «καταναλώσαμε συγκίνηση για την ένταξη τάχα του σκύλου στις τάξεις των αγανακτισμένων “επαναστατών”, τον αναγορεύσαμε σε σύμβολο του αδούλωτου φρονήματος του έθνους». Και να καταλήξει στα αδέσποτα: «Κατόπιν συνέχισαν, ίσως να αυξήθηκαν κιόλας μετά τη “διαφήμιση” του Λουκάνικου, οι αγορές σκύλων pet».
Μας αρέσουν αυτοί οι αρθρογράφοι που δεν φορούν ιδεολογικά γυαλιά και βλέπουν πίσω από τις γραμμές! Τους αξίζει έπαινος.
Αυτή την Κυριακή στην «Καθημερινή» αρθρογράφησε και ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, ο… φιλόσοφος που βλέπουμε συχνά στα τηλεοπτικά πάνελ. Σκέφτεστε τώρα να ήθελε ο κύριος Ράμφος να κάνει το σκυλί του, χορτοφάγο; Και να το τάιζε τη μία μέρα ραδίκια, την άλλη μαρούλι, την τρίτη λάχανο; Και να ψόφαγε το κακόμοιρο το σκυλάκι μετά από λίγο; Αλλά όχι, δεν μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο.
Στη φωτογραφία (από το Ποντίκι), οι οπαδοί της Λιβόρνο στην Ιταλία αποχαιρετούν τον Λουκάνικο. Μην το πείτε όμως στους αρθρογράφους της Καθημερινής και αρχίσουν πάλι, ας μείνει μεταξύ μας παρακαλώ. Και μην τους πείτε πως έγραψαν όλοι στο εξωτερικό, από τον Indepedent ως και το Al Jazeera.
