«Όταν συνειδητοποιήσεις ότι καβαλάς ένα ψόφιο άλογο, τότε είναι η ώρα να το ξεπεζέψεις», λέει μια ινδιάνική παροιμία…
Έχω θυμώσει, ως πολίτης, με τη δήλωση που αποδίδεται στον αντιπεριφερειάρχη Χανίων, ο οποίος φέρεται να δήλωσε ότι μετά την επικείμενη κατάργηση του ινστιτούτου υποτροπικών κι ελιάς, οι εγκαταστάσεις του ινστιτούτου μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως κοινωνική δομή για την περίθαλψη αστέγων. Λες και δεν περισσεύουν οι κτιριακές εγκαταστάσεις για την εφαρμογή κοινωνικής πολιτικής. Λες και δεν έχουν επενδυθεί πόροι ούτε παράγεται έργο σε ένα ερευνητικό ινστιτούτο που ασχολείται με το ελαιόλαδο σε μια ελαιοπαραγωγό οικονομία που χρεοκοπημένη, χοντροκέφαλή κι ακαθοδήγητη πνέει τα λοίσθια πουλώντας χύμα ελαιόλαδο, για πενταροδεκάρες, στους διάφορους πειρατές. Θα περίμενα από τον «πρώτο τη τάξει» της τοπικής αυτοδιοίκησης, να δώσει μάχη για τη συνέχεια ενός χρήσιμου οργανισμού, όπως το ινστιτούτο υποτροπικών κι ελιάς αντί να κάνει σχέδια «φιλολαϊκής ευαισθησίας» επί του πτώματός του.
Έχω θυμώσει ως πολίτης, που στην τοπική αγορά βρίσκω καρύδια Αμερικής, κάστανα Κορσικής και λεμόνια Αργεντινής.
Έχω θυμώσει ως πολίτης, που ανακοινώνεται σε μονόστηλα του τοπικού Τύπου η έγκριση, από την Περιφέρεια Κρήτης, της μετεγκατάστασης της ΒΙΟΧΥΜ, χωρίς κουβέντα για το επιχειρησιακό σχέδιο αυτής της μετεγκατάστασης, την ώρα που τα πορτοκάλια σαπίζουν κάτω από τα παρατημένα δένδρα ή φτάνουν από το χωράφι στο ράφι, λίγα χιλιόμετρα απόσταση, σε εξαπλάσια από την τιμή παραγωγού.
Έχω θυμώσει ως πολίτης, που η ΑΒΕΑ οργανώνει εντατική διαφημιστική καμπάνια στην τοπική τηλεόραση για μια σκόνη πλυντηρίου που παράγεται τοπικά, αλλά δεν την αγοράζει κανείς, διότι όσοι έσπευσαν να δοκιμάσουν και να υποστηρίξουν, συμπέραναν ότι είναι ένα ποιοτικά υποδεέστερο προϊόν.
Έχω θυμώσει ως πολίτης, με τη δήλωση που αποδίδεται στον Περιφερειάρχη Κρήτης ο οποίος φέρεται να δήλωσε ότι η λιμνοδεξαμενή του Ομαλού έχει ολοκληρωθεί κατά 73% όταν ακόμα δεν έχει διευκρινιστεί αν έχει ανάγκη η τοπική κοινωνία ένα τέτοιο έργο, που εξάλλου παραμένει πρακτικά παγωμένο εδώ και μια διετία
Έχω θυμώσει, ως πολίτης, με την «αποφασιστικότητα» της κυβέρνησης να μειώσει «το σπάταλο κι αναποτελεσματικό κράτος» ξεκινώντας από δομές όπως το ινστιτούτο γεωλογικών και μεταλλευτικών ερευνών, την ώρα που σύσσωμη η απελπισμένη ελληνική κοινωνία πιστεύει -με μυστικιστικό κι ορθόδοξο τρόπο- στο θαύμα του ενεργειακού «ελντοράντο» πέριξ της ακριτικής Γαύδου, που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο του Παραγοντισμού, του Παρασιτισμού και της Παραβατικότητας για να συμπληρωθεί έτσι και το τέταρτο «Π» του ελληνικού μίγματος: Ο Παλιμπαιδισμός!
Την περασμένη Παρασκευή έγινε μια ενδιαφέρουσα εσπερίδα στα Χανιά, με θέμα την οικονομική και πολιτική κρίση, αλλά ο καθηγητής οργάνωσης και διοίκησης (μάνατζμεντ, επί το ελληνικότερο) που συμμετείχε στο πάνελ, παρά τα άλλα κοινότοπα, πλην όμως ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα που είπε, παρέλειψε να αναφέρει καθαρά εκείνο το προφανές, που κάποτε με δίδασκε ως φοιτητή του, σχετικά με τα συστήματα οργανωτικής προσέγγισης:
(α) Η πρώτη προσέγγιση είναι αυτή της κορυφής προς τη βάση (top-to-bottom analysis). Στη δική μας περίπτωση, υπό το βάρος του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, αυτή η προσέγγιση έχει προφανώς αποτύχει κι αυτό αποδεικνύεται αν όχι από την εναργή δραστηριότητα των αγανακτισμένων «αυγοβόλων», σίγουρα από τις εξτρεμιστικές προτάσεις των γερμανών φίλων μας για εποπτεία κι επιτροπεία επί ανίκανων, άβουλων και διεφθαρμένων διαχειριστών.
(β) Η δεύτερη προσέγγιση είναι η αντίστροφη, από τη βάση στην κορυφή (bottom-to-top analysis) η οποία προϋποθέτει την ενεργή συμμετοχή αυτών που συνιστούν την παραγωγική βάση στη διαδικασία λήψης αποφάσεων και νομίζω ότι, με λίγα λόγια, θα μπορούσε να συνοψιστεί σε αυτό που έλεγα σε προηγούμενη παρέμβασή μου, σημειώνοντας ότι «απομένει στις τοπικές κοινωνίες να αυτοοργανωθούμε, να δικτυωθούμε μεταξύ μας και να αρχίσουμε να ανοικοδομούμε τα ερείπια που αφήνει πίσω της η εποχή των μπλε και των πράσινων καφενείων καθώς και των όψιμων παραφυάδων τους».
Καιρός να ξεκινάμε, δε νομίζετε;
Αλέξανδρος Ι. Κατσανεβάκης