Δεν είναι μια νοσταλγία που μας κινεί να γράψουμε αυτό το κείμενο αλλά μία ανάγκη αποτύπωσης της πραγματικότητας που να ξεφεύγει από τους αριθμούς που παραπλανούν.
Βλέπετε, αν δεχθούμε το αφήγημα των κομμάτων που κυβέρνησαν από τα χρόνια των μνημονίων και μετά, όλοι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και πλέον, σύμφωνα με όσα λέει τώρα η Νέα Δημοκρατία, οι όροι έχουν αντιστραφεί. Επιστρέφουμε δυναμικά στην “κανονικότητα” με ρυθμούς ανάπτυξης “πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο” και με ανεργία που διαρκώς μειώνεται. Σύμφωνα μάλιστα με τον Economist, πρέπει περίπου να αισθανόμαστε και προνομιούχοι αφού η Ελλάδα αναδείχθηκε “χώρα της χρονιάς“.
Όμως οι γειτονιές μας έχουν αλλάξει…
Τα σπίτια έκλεισαν και ερήμωσαν. Οι κήποι που κάποτε ήταν γεμάτοι λουλούδια και χαρά τώρα γέμισαν με βάτα.
Το βλέπουμε και σε περιοχές στα Χανιά.
Εκεί που κάποτε υπήρχαν ισχυρές κοινότητες και οι πόρτες ήταν ανοιχτές για τους γειτόνους, εκεί που υπήρχε ευημερία, υπήρχαν και ανθισμένοι κήποι, υπήρχαν και χαμογελαστοί άνθρωποι με αισιοδοξία.
Τώρα, οι ίδιες αυτές οι γειτονιές μαυρίσανε. Μικροκαταστήματα κλείσανε, άνθρωποι αρρωστήσανε σωματικά και ψυχικά, οικογένειες διαλύσανε λόγω των πολλών οικονομικών προβλημάτων. Τα σπίτια των γειτονιών έγιναν αφιλόξενα. Οι γειτόνοι σταμάτησαν να χαιρετιούνται. Ο κοινωνικός ιστός αποσαρθρώθηκε.
Περιοχές ερειπωμένες στις οποίες τα λίγα καλοστημμένα σπίτια μοιάζουν πια με κακοφωνία που ορθώνουν τον φθόνο των άλλων.
Και οι άνθρωποι σε αυτές τις περιοχές αλλάξανε.
Έγιναν λιγότερο χαρωποί, περισσότεροι θυμωμένοι.
Έκλεισαν τα πατζούρια τους. Κάποιοι έκλεψαν, κάποιοι μπήκαν φυλακή, οικογένειες που άλλοτε τις θαύμαζαν, τώρα αλληλοσκοτωθήκανε.
Κάποιοι θα πουν ότι το πρόβλημα υπήρχε και πριν την κρίση. Οι επιχειρήσεις και πριν την κρίση δε λειτουργούσαν όπως θα έπρεπε να λειτουργούν, θα πουν. “Η ζωή ήταν πάνω από τις πραγματικές δυνατότητες”.
Και το “σωστό” έγινε όλο και πιο στενό ώστε τώρα όλο και λιγότεροι άνθρωποι να χωρούν μέσα σε αυτό και όλο και παραπάνω να είναι ένοχοι επειδή δε μπορούν να χωρέσουν εκεί που δεν τους δόθηκε ποτέ πραγματικά η δυνατότητα να εισέλθουν.
Σε έναν κόσμο ακραίων οικονομικών ανισοτήτων είναι βολικό να φταίνει πάντα οι χαμένοι της ιστορίας.
Στην Ελλάδα είναι βολικό να φταίνε αυτοί που έχασαν τα σπίτια τους, που έκλεισαν οι επιχειρήσεις τους, που αρρώστησαν, που μέσα στην τρέλα της ζωής όπως κατάντησε τα τελευταία χρόνια κάποιοι από αυτούς έκαναν και εγκλήματα.
Είναι βολικό και εύκολο να φταίνε οι ερειπωμένες γειτονιές για την ερειπωμένη κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Είναι βολικό οι κύριοι ένοχοι να είναι τα θύματα της κοινωνικής αποτελμάτωσης.
Όμως, δεν είναι έτσι.
Εκεί που τα κόμματα που μας έβαλαν στα μνημόνια και κυβέρνησαν επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι θυσιάστηκαν είτε για τις αμαρτίες άλλων, είτε για να σωθεί η πατρίδα, την πραγματική θυσία για τα κέρδη όμως των λίγων την έκαναν οι πολλοί, η συντριπτική πλειοψηφία των από κάτω.
Τη θυσία την έκαναν οι οικογένειες που βλέπουν τα παιδιά τους ακόμα και σήμερα να φεύγουν στο εξωτερικό επειδή δεν υπάρχει προοπτική στη χώρα μας.
Την θυσία έκαναν όλοι αυτοί που είδαν τις επιχειρήσεις τους να κλείνουν. Που βλέπουν τις τράπεζες να κυνηγούν να τους πάρουν τα σπίτια.
Που ακόμη και από τα κόμματα που ψήφισαν με την ελπίδα μίας κάποιας λύσης και περίμεναν έστω κάποια βοήθεια, είδαν να τους αποκαλούν “στρατηγικούς κακοπληρωτές” και “μπαταξήδες”, αφήνωντας το στίγμα της ενοχής σε αυτούς που έψαχναν σανίδα σωτηρίας για να μη βουλιάξουν. Η ελπίδα χάθηκε…
Στην Ελλάδα δεν είμαστε όλοι ίσια κι όμοια.
Κάποιοι στηρίχθηκαν παρά τις εγκληματικές πρακτικές που ακολούθησαν που ζημίωσαν την ελληνική κοινωνία, άλλοι αφέθηκαν στη μοίρα τους. Οι τράπεζες στηρίχθηκαν με τα χρήματα και πολλών φτωχών συμπολιτών μας. Αυτών των συμπολιτών μας που τα σπίτια τους ερήμωσαν για να συνεχίσουν οι τράπεζες να λειτουργούν ληστρικά.
Οι γειτονιές ερήμωσαν – σα να συνέβη κάποιος σεισμός – όμως ουδείς δε βρέθηκε ακόμη να αναλάβει την ευθύνη για αυτή την καταστροφή. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις βλέπουν τον εαυτό τους ως θύματα.
Θυσιάστηκαν για την πατρίδα…
Η ατιμωρησία, η ανικανότητα ανάληψης ευθύνης, το αίσθημα αδικίας, η πίστη ότι μέσω της δημοκρατίας δε μπορεί να δοθεί λύση, αυτά είναι που τρέφουν τον φασισμό.
Οι εκλογές ήρθαν και πέρασαν. Οι πολιτικοί, προσπάθησαν να δώσουν μήνυμα αισιοδοξίας. Όμως όσο δεν αντιμετωπίζονται τα πραγματικά αίτια της καταστροφής, όσο δεν γίνεται η απαραίτητη αυτοκριτική από το πολιτικό σύστημα, όσο η δημοκρατία δε δίνει λύσεις τόσο ως κοινωνία θα πατάμε σε ένα τεντωμένο σχοινί κάτω από το οποίο θα βρίσκεται πάντα το βαθύ σκοτάδι.
Στις γειτονιές μας που ερήμωσαν ζουν εδώ και χρόνια στο σκοτάδι.
