του Κώστα Εφήμερου | Η χθεσινή πρόσκληση του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στον πρωθυπουργό της Ελλάδας και το τελεσίγραφο που επιδόθηκε στην ελληνική αντιπροσωπεία προκάλεσε στα αλήθεια σοκ. Αλήθεια, έτσι έγινε;
Το βράδυ της 20ης Φεβρουαρίου οι πιστωτές έδειξαν για πρώτη φορά στη νέα κυβέρνηση το πραγματικό τους πρόσωπο. Είχαν προηγηθεί οι συναντήσεις στις μεγάλες οικονομικές πρωτεύουσες της Ευρώπης και ο Αλέξης Τσίπρας είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα νέο συσχετισμό ευρωπαϊκών δυνάμεων. Απέτυχε.
Όπως αποκαλυψε στο ThePressProject πριν το Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου ο Γιάνης Βαρουφάκης βρέθηκε μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Οι πιστωτές σε συνεργασία ακόμα και με τους Έλληνες τραπεζίτες είχαν ετοιμάσει ένα σενάριο καταστροφής με άμεση επιβολή περιορισμών στις αναλήψεις που θα δημιουργούσε πανικό αν η κυβέρνησή δεν υπέγραφε την παράταση του μνημονίου. Τότε, στα τέλη Φεβρουαρίου, υπήρχε ακόμα λίπος στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα.
Υπήρχαν ακόμα ελπίδες ότι η κατάσταση θα μπορούσε να αλλάξει και κάποιοι πιστεύαμε ότι ο κόσμος στην πλατεία Συντάγματος μπορούσε να λειτουργήσει ως μοχλός που θα ανατρέψει ολόκληρη την Ευρώπη. Η κυβέρνηση όμως το φοβήθηκε. Δόθηκε εντολή στον Βαρουφάκη να υπογράψει τη συμφωνία με στόχο την έναρξη ενός τετράμηνου διαλόγου προκειμένου να βρεθεί μια «αμοιβαία επωφελής συμφωνία» ή έστω να γίνει ένας «έντιμος συμβιβασμός» αλλά το παιχνίδι παιζόταν ήδη με σημαδεμένη τράπουλα.
Στους τέσσερις αυτούς μήνες έχω γνωρίσει, στα πλαίσια του ρεπορτάζ, σχεδόν όλους τους πρωταγωνιστές της διαπραγμάτευσης και έχω μιλήσει μαζί τους. Στο διάστημα αυτό έχω επίσης εκφράσει γραπτώς την άποψη ότι ο μόνος τρόπος να ξεπεράσουμε το σκόπελο είναι να μιλήσουμε την αλήθεια. Και παρόλο που γνωρίζω ότι δεν είναι μόνο μια η αλήθεια, υπάρχει ξεκάθαρα μια αλήθεια που υπερκαλύπτει τις άλλες: Έχουμε απέναντί «μαφιόζους» υπουργούς οικονομικών και οικονομικούς δολοφόνους ηγέτες.
Αυτό δεν είναι κάτι αποκαλυπτικό. Το υποστηρίζαμε και το ξέραμε όλοι όταν ψηφίζαμε μια τον Βαγγέλη και μια τον Αντώνη για να μας κυβερνήσει ή όταν αναθέταμε τις τύχες μας σε μη εκλεγμένους όπως ο Στουρνάρας, ο Παπαδήμος και ο Πικραμμένος. Αναγνωρίζαμε ότι οι πολιτικές δεν έχουν σημασία και ότι η γη κινείται από αποστειρωμένους τεχνοκράτες που όχι μόνο την γυρίζουν βάσει πράξεων και συναρτήσεων αλλά πολλές φορές κάνουν και λάθη στους υπολογισμούς τους.
Τώρα, υπό το φώς των αιτημάτων των πιστωτών αναρωτιόμαστε όμως βάσει ποιας ανάλυσης επιλέχθηκε η μετριοπαθής στρατηγική στη διαπραγμάτευση; Ρώτησα τον κυβερνητικό εκπρόσωπο πριν από 3 εβδομάδες στο Briefing για το κατά πόσο μπορούμε να μάθουμε τι συμβαίνει τελικά στα περιβόητα τεχνικά κλιμάκια και η απάντηση που πήρα ήταν ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί. Αν όμως μετά από 4 μήνες διαπραγματεύσεων οι πιστωτές ζητάνε ό,τι περιλάμβανε το mail Χαρδούβελη και επιπλέον 2 περίπου δις μέτρα λιτότητας, χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους και χωρίς αναπτυξιακό πακέτο… τότε, στα αλήθεια, τι ακριβώς διαπραγματευόμασταν τόσο καιρό και με ποιούς;
Στις 20 Φεβρουαρίου η Ελληνική κυβέρνηση δέχτηκε το πρώτο χαστούκι από τους πιστωτές. Χθες το βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας εκλήθη στις Βρυξέλλες προκειμένου να λάβει μέσω του τελεσιγράφου ένα ακόμα. Είναι όμως τώρα καιρός να καταλάβουμε ότι όλο αυτό αρχίζει και θυμίζει υπόθεση ενδοοικογενειακής βίας, και όπως σε κάθε τέτοια περίπτωση ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί ο θύτης είναι δια της καθαρής καταγγελίας και της αξιοπρέπειας.
Η Ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να δεχτεί ένα τελεσίγραφο με περισσότερη λιτότητα και ευτυχώς δεν το έκανε, ούτε προσπάθησε να το δεχτεί χθες το βράδυ. Τώρα πρέπει να γίνει το επόμενο βήμα και επιτέλους να βγούνε τα κεφάλια έξω.