*Του Μάνου Χωριανόπουλου
Ο ξένος με χρήματα σεβαστός και ο φτωχός ξένος βάρος. Ένας ντροπιαστικός τρόπος για να διακρίνεις τους ανθρώπους
Αν προσπεράσουμε τον υπαρκτό σουρεαλισμό της σκέψης, ότι ένα πρόσφυγας που θαλασσοπνίγεται έχει διαθέσιμα για επενδύσεις 250.000 ευρώ, η αχαρακτήριστη πρόταση του κ. Μάρδα, κρύβει μια πικρή αλήθεια για το πώς κάποιοι κρίνουν και ξεχωρίζουν τους ανθρώπους.
Το βασικό κριτήριο είναι το χρήμα και μπορείς πίσω από κραυγές, επικλήσεις σε θρησκεία, πατρίδα και Άγια Χώματα, πάντα να βρίσκεις τον διαχωρισμό ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς.
Ο ξένος, μπορεί να είναι τουρίστας ή επενδυτής και να σκύβει μπροστά του ο Ελληναράς με τόσο πάθος, όσο ουρλιάζει για το πώς οι πρόσφυγες θα καταστρέψουν χωράφια, που δεν καταδέχεται να καλλιεργήσει ή θα απειλήσουν τη μοναχή στην κορυφή του βουνού.
Το χρήμα είναι ο παράγοντας που τα αλλάζει όλα. Και μετατρέπει τον ξένο από απειλή σε ευλογία. Σε αυτή τη σκοτεινή πλευρά μας, βρίσκουν χώρο φασίστες και ακροδεξιοί και στήνουν χάπενινγκ σαν αυτό της Βέροιας με κραυγές ακατάληπτες και επιχειρήματα ανύπαρκτα, που πίσω τους υπάρχει απλώς το μίσος για τον φτωχό, ο φόβος “μη γίνω σαν αυτόν” και η ικανοποίηση του “δεν είμαι σαν αυτόν”.
Σε μια δύσκολη περίοδο για τους Έλληνες, παραμένουν θλιβερές μειοψηφίες όσοι εκδηλώνονται έτσι, ακόμα και αν είναι περισσότεροι αυτοί που νιώθουν έτσι. Στην πράξη η αλληλεγγύη επικρατεί.
Γι’ αυτό θα πρέπει να προσέχουμε και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Δεν υπάρχουν “ομάδες αγανακτισμένων”, ούτε “πολίτες της Βέροιας” ή οποιασδήποτε άλλης πόλης. Υπάρχουν ακροδεξιοί και φασίστες της Βέροιας και ευτυχώς είναι λίγοι. Υπάρχουν μισάνθρωποι και παραδόπιστοι, που αρκεί μερικά ευρώ για να γίνουν από πολέμιοι, υποτακτικοί.
Υπάρχουν και οι υπουργοί, που καλό θα είναι να υιοθετήσουν το ρητό που λέει ότι “η σιωπή δεν μιλάει ποτέ λάθος”. Θα κάνουν καλό και στον τόπο και στον εαυτό τους.
