Χατζημιχάλη Νταλιάνη, Μεγάλο Σάββατο.
Παρέες νεαρών κάθονται στους καφενέδες της περιοχής. Από μακριά ακούγεται θόρυβος, γέλια και χειροκροτήματα. Γυρνάω και βλέπω ένα τσούρμο τουρίστες με έναν ξεναγό. Συνεχίζουν την πορεία τους κατά μήκος της οδού, κι απ’ όπου περνούνε ακούγονται μπράβο, σφυρίγματα και χειροκροτήματα. Παιρνάνε και από εκεί που καθόμαι κι εγώ. Τα χειροκροτήματα συνεχίζονται.
Οι τουρίστες είναι έκπληκτοι, αρκετοί γελούνε, το διασκεδάζουν. Φαντάζομαι πως όταν αντιληφθούν τι συνέβη θα είναι πιο σκεπτικοί. Αυτό το χειροκρότημα δεν είναι κολακευτικό. Δε χειροκροτούν μία όμορφη γυναίκα, ένα επιστημονικό επίτευγμα ή έναν αθλητικό άθλο.
Γνωρίζω τους λόγους της χαράς. Οι άνθρωποι αυτοί φέρνουν χρήμα στον τόπο μας. Γνωρίζω όμως πως πρώτη φορά στη ζωή μου είδα μία τέτοια εικόνα. Σα από μία έρημο να βρίσκεσαι ξαφνικά σε μία όαση, με νερό και σκιά.
Έτσι μοιάζει ο ερχομός των τουριστών στα Χανιά, στα χρόνια της μνημονιακής ακρίδας, στην ξηρασία της εποχής μας. Καλώς ορίσανε λοιπόν. Καλώς όρισε το ευρώ. Όπως κάποτε καλωσορίζαμε το δολάριο.
Η φωτό, από τους τουρίστες κατά τη διάρκεια των χειροκροτημάτων και των επευφημιών.
Γ.Α.