Μετά τις δυσάρεστες – για τους εργαζόμενους – εξελίξεις που αφορούν το MEGA, αφού οι μέτοχοί του δεν διεκδίκησαν τηλεοπτική άδεια, ο δημοσιογράφος Δημήτρης Καμπουράκης που εργάστηκε κι αυτός για χρόνια στο «Μεγάλο Κανάλι» καταθέτει τη δική του, άποψη για τις αιτίες.
Με άρθρο του στο marketnews.gr ο δημοσιογράφος γράφει:
«H απόφαση να μην κατατεθεί φάκελος για τηλεοπτική άδεια, ήταν η ληξιαρχική πράξη θανάτου του Mega. Σας εξομολογούμαι ότι προσωπικά το περίμενα, μάρτυρες μου οι δεκάδες συνάδελφοι και φίλοι που επί δυο χρόνια με ρωτούσαν επισταμένως ‘’τι θα γίνει με το Mega;’’ και τους απαντούσα μονότονα μ’ ένα απλό ‘’τίποτα’’. Δεν παριστάνω τον προφήτη ούτε είχα κάποια inside πληροφόρηση, απλώς είχα ψυχανεμιστεί τις μύχιες διαθέσεις όσων είχαν το κουμάντο του μαγαζιού κι όσων κινούσαν τα νήματα. Αυτά τα ολίγα προς το παρόν, έχουμε μπόλικο χρόνο μπροστά μας να μιλήσουμε γι αυτή την εκπληκτική και θλιβερή ιστορία μαζί…
Πέραν όμως του θρήνου και της οργής των συναδέλφων που μένουν άνεργοι, πέραν της κονιορτοποίησης κάθε οικονομικής λογικής (κλείνει ο σταθμός που έβγαζε πολλά λεφτά δίχως πρόγραμμα, κλείνει το κανάλι παρέμενε ακόμα και σήμερα το ‘’αγαπημένο των τηλεθεατών’’ σ’ όλες τις έρευνες κοινής γνώμης), πέραν της πολιτικής ίντριγκας και των συμφωνιών κάτω απ’ το τραπέζι που συνόδευσαν τον μακρόσυρτο επιθανάτιο ρόγχο του, εγώ καταλήγω και σε μια μεταφυσικού τύπου πολιτικο-κοινωνική (αλλά και βαθιά μελαγχολική) εξήγηση: Το Mega ξεψύχησε, όταν κατέρρευσαν άπνοα τα κοινωνικά στρώματα στα οποία απευθυνόταν και τα οποία το στήριζαν.
Το Mega ήταν πάντα το κανάλι της μεσαίας τάξης αυτής της χώρας. Είχε την δυναμική της, την αισθητική της, τον πολιτικό της προσανατολισμό, το κιμπαριλίκι της, την απερισκεψία της, την αρχοντιά της, την αλαζονεία της, τον επαρχιωτισμό της, τον βυζαντινισμό της, τα χαριτωμένα της προτερήματα και τα θηριώδη ελαττώματα της. Νύχι-κρέας ήταν πάντα τα μεσαία στρώματα της μεταπολίτευσης και το Mega. Μαζί εκτοξεύτηκαν προς τους ουρανούς, μαζί βούτηξαν στον γκρεμό. Ισοπεδώθηκε η μεσαία τάξη, γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος η Βαστίλη της. Έτσι απλά…».
