Όσοι τον έχουν δει τελευταίως τον περιγράφουν κατηφή, ανόρεχτο, συνεχώς εκνευρισμένο, έτοιμο να αρπαχτεί και επιπλέον ανήσυχο. Πολύ ανήσυχο. Και απογοητευμένο. Σχεδόν καταθλιπτικό. Σαν να ξαναγυρίζει στα «πέτρινα χρόνια» της δεκαετίας του 1996-2004. Βρίζει σε πρώτη ευκαιρία, τόσο που είναι δύσκολο να έχεις μια ολοκληρωμένη συζήτηση μαζί του. Το ίδιο και στο τηλέφωνο. Δεν μπορεί να καταλάβει – και το λέει – «πως του συμπεριφέρονται έτσι». Σε αυτόν «που έκανε όλα όσα είχαν συμφωνήσει». Που «έβαλε το κεφάλι κάτω και δούλεψε». Και τώρα «του συμπεριφέρονται σαν σκουπίδι, σαν πατσαβούρα». Που «δεν του σηκώνουν το τηλέφωνο, ενώ αυτοί μπορούν να δώσουν λύση».
Οι «αυτοί» είναι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Ο «παραπονεμένα λόγια» είναι ο Αντώνης Σαμαράς, τις τελευταίες μέρες. Καταλαβαίνει ότι έπαιξε και έχασε. Και μεταξύ μας, πληρώνει τη στάση του το καλοκαίρι του ’10, τότε που δεν σήκωνε αυτός το τηλέφωνο και έλεγε «δεν υπογράφω Μνημόνια»…
Ήθελε να γίνει Πρωθυπουργός. Τόσο απλά…
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="658px" width="700px" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
