Γράφει ο Νέαρχος Σερεμέτογλου | Πριν από μερικά χρόνια, ο Γαλλογερμανός ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ο «κόκκινος Ντάνι», με μία πολύ ουσιαστική και εξαιρετικά στοχευμένη ομιλία του στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, ανέδειξε τις αδυναμίες και τα κενά των ευρωπαϊκών θεσμών που σε συνδυασμό με την υποκρισία των πολιτικών ηγεσιών, οδήγησαν στην οικονομική κρίση. Αν η ενημέρωση εξυπηρετούσε το δημόσιο συμφέρον, η πιο πάνω ομιλία θα έπρεπε να είχε εντυπωθεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο από την υπερπροβολή. Δυστυχώς όμως, τα ελληνικά μίντια εξηπηρετούν σκοπούς άρρηκτα συνδεδεμένους με τα όσα κατήγγειλε στην ξεχασμένη αυτή ομιλία του ο Κον-Μπεντίτ για την ευρωπαϊκή διαπλοκή.
Η διαπλοκή αυτή δεν αφορά μόνο τα «ψίχουλα» των εξοπλιστικών προγραμμάτων και των υποβρυχίων που αναφέρει ο πρώην ηγέτης των «Πρασίνων» της Γερμανίας, αλλά το σύνολο της υπερμεγέθους και σύνθετης «μπίζνας» που ξεκίνησε από την Συνθήκη του Μάαστριχτ και το πιο πρόσφατο κεφάλαιό της ολοκληρώθηκε με τις πολιτικές «δημοσιονομικής προσαρμογής» στις υπερχρεωμένες χώρες του ευρωπαϊκού νότου.
Η μπίζνα αυτή ξεπερνάει άνετα και ίσως κατά πολύ τα 100 δισεκατομμύρια ευρώ για εξοπλιστικά προγράμματα, μεγάλα έργα και προμήθειες του ελληνικού δημοσίου. Και στον πυρήνα της δε βρίσκεται παρά αυτή ακριβώς η πύρινη ιεροκήρυκας της «δημοσιονομικής ηθικής»: η Γερμανία. Που σήμερα μας κουνά το δάχτυλο επικριτικά, αλλά ξεχνά ότι επί τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια το μόνο που κουνούσε επιδεικτικά ήταν πακέτα με «μαύρα» λεφτά για δωροδοκίες επίορκων πολιτικών, προκειμένου να κλείνει (και) στην Ελλάδα τεράστια συμβόλαια για τις μεγάλες επιχειρήσεις της.
Επιχειρήσεις που, παρά το ακραίως νεοφιλελεύθερο όραμα που ευαγγελίζεται –και εκβιαστικά επιβάλλει και σε άλλες χώρες- ο χερ Σόϊμπλε, είναι στη δική του χώρα του έως και απόλυτα συνδεδεμένες με το κράτος σχεδόν σε κάθε επίπεδο εκτός απ’ αυτό της μετοχικής σύνθεσης. (Βιβλίο αναφοράς για το θέμα, αυτό,του Μιχάλη Ψύλου).
Μόνο για τις αμυντικές δαπάνες (το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό των οποίων αφορά εξοπλισμούς), τα στοιχεία που μπορεί οποιοσδήποτε να δει και να μελετήσει ελεύθερα στο σάιτ του διεθνώς σεβαστού και εξαιρετικά έγκυρου SIPRI, είναι, απλώς, σοκαριστικά! Με βάση τα στοιχεία και τις εκτιμήσεις του Διεθνούς Ινστιτούτου Έρευνας για την Ειρήνη της Στοκχόλμης, η Ελλάδα, μια χώρα 11.000.000 κατοίκων έχει ξοδέψει από το 1998 έως και το 2014, πάνω από 86 δισεκατομμύρια ευρώ για τις αμυντικές της δαπάνες (!), όταν η Τουρκία των σχεδόν 82.000.000, μόλις 30% περισσότερα: 114 δισ.!
Στο ίδιο διάστημα, 1998-2014, μετά και το κλείσιμο της συμφωνίας για τα υποβρύχια, η Ελλάδα είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας οπλικών συστημάτων από τη Γερμανία παγκοσμίως –κατά τι πάνω και από την Τουρκία που είναι ο δεύτερος καλύτερος «πελάτης» της.
Ακόμη πιο απίθανο είναι το γεγονός ότι αν εντρυφήσει κανείς στα στοιχεία που είναι διαθέσιμα ελεύθερα στο σάιτ του Stockholm International Peace Research Institute, θα διαπιστώσει ότι την περίοδο 2005 – 2009 (αποπληρώνοντας συμφωνίες για εξοπλιστικά προγράμματα που είχαν υπογραφεί πριν από το 2004), η Ελλάδα είχε το αμφίβολο προνόμιο να είναι η πέμπτη μεγαλύτερη εισαγωγέας όπλων χώρα στον πλανήτη! Η Ελλάδα των 11.000.000 κατοίκων, υπολείπεται εκείνη την πενταετία μόνον της Κίνας, της Ινδίας (2.600.000.000 ανθρώπους κάνουν αυτές οι δύο μαζί), της Νοτίου Κορέας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Το τραγικότερο ίσως; Και πάλι για εκτέλεση συμβάσεων που είχαν προηγηθεί, ακόμη και μέσα στα χρόνια της κρίσης και της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, την περίοδο 2010-15, η Ελλάδα πλήρωσε για αμυντικές δαπάνες περί τα 20 δισ., απ’ τα οποία τα περισσότερα πήγαν στη Γερμανία.
Να δούλευαν κιόλας…
Ασφαλώς, στο όλο θέμα υπάρχει και η διάσταση του πώς και τι ακριβώς παραλάβαμε. Ως προς το πρώτο ίσως αρκεί να πούμε ότι για τις περισσότερες αναθέσεις την περίοδο 1998-2003, η προκαταβολή που δόθηκε έφτασε και το 30% ακόμη –γενναιοδωρία που παραπέμπει σε «μίζες» ακόμη και κάποιον καλόπιστο. Κι ως προς το δεύτερο, δεν είναι μόνο ότι οι ειδικοί έχουν εκφράσει πολλές επιφυλάξεις για τη χρησιμότητα κάποιων επιλογών σε σχέση με άλλες, που δε θα ήταν όμως από «αγαπημένους» προορισμούς. Είναι και αυτό καθαυτό το προϊόν που εν τέλει παραδόθηκε: προβληματικά τα αμερικανικά «Απάτσι» , προβληματικά όμως και πολλά από τα 170 γερμανικά άρματα μάχης Leopard. Προβληματική, γενικώς, η όλη λογική.
Διότι πολλά από τα άρματα αποδείχθηκαν ελαττωματικά (ρωγμές στην κάνη του πυροβόλου) και, επιπλέον, η γερμανική δικαιοσύνη διαπίστωσε σκάνδαλο διαφθοράς – δωροδοκιών δηλαδή, από την εταιρεία- στην όλη διαδικασία ανάθεσης. Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε την KMW να ζητήσει το 2013 και 120.000.000 από το ελληνικό δημόσιο, ως τόκους για καθυστέρηση πληρωμής σε «παραδοθέν συμβατικό υλικό». Ναι: το ελαττωματικό παραδοθέν υλικό.
Όποιος έχει υπομονή και λίγη εξοικείωση με τους αριθμούς, θα διαπιστώσει ότι αν αναγάγει τα πιο πάνω ποσά σε ποσοστά επί των συνολικών κρατικών δαπανών σε σχέση με άλλες χώρες που μπήκαν σε Μνημόνια (π.χ. Πορτογαλία ή Ιρλανδία) η εικόνα που παρουσιάζεται είναι ξεκάθαρη: είναι η εικόνα ενός άνισου αγώνα για την κάλυψη ελλειμμάτων, η διόγκωση των οποίων… σαφέστατα και οφείλεται κατά πολύ μεγάλο ποσοστό στους σημερινούς επικριτές μας.