Ικανοποίηση κυριαρχεί στον Περισσό για τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων και της νεολαίας στις πρόσφατες, πρωτοφανείς σε όγκο κινητοποιήσεις για τα Τέμπη. Τα στελέχη του ΚΚΕ επισημαίνουν διαρκώς ότι η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις δεν εκφράστηκε μόνο με παρουσία στον δρόμο, αλλά και με συμμετοχή στην απεργία, κάτι που θεωρούν ότι δεν είναι αυτονόητο, ειδικά με δεδομένη την προσπάθεια υπονόμευσης εκ μέρους της κυβέρνησης.
Ωστόσο, πλέον επικρατεί προβληματισμός για το τι ακολουθεί και τι μπορεί να γίνει, ώστε η λαϊκή αγανάκτηση να μετουσιωθεί σε πολιτική διεκδίκηση και να μην εξελιχθεί σε τυφλή διαμαρτυρία, ή να μην εγκλωβιστεί στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Και βέβαια, ο προβληματισμός είναι πώς το ΚΚΕ θα προσεγγίσει όλον αυτό τον κόσμο και θα πετύχει τη «συμπόρευση» μαζί του.
Σαφώς, περίσκεψη υπάρχει και σε σχέση με τη δημοσκοπική άνοδο της Ζωής Κωνσταντοπούλου, με την οποία υπήρξε ένας έντονος κύκλος αντιπαράθεσης εντός του Φεβρουαρίου. Ήδη το ΚΚΕ την κατηγόρησε ως «μακρύ χέρι της κυβέρνησης» και της απέδωσε «βρόμικο ρόλο», ωστόσο συνεχίζει να εξετάζει ποια στάση θα τηρεί απέναντί της.
Για όλα τα παραπάνω, είναι ενδεικτική η τοποθέτηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Νίκου Καραθανασόπουλου χθες στην Ertnews, σχολιάζοντας την αντιπαράθεση των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση στην πρόταση δυσπιστίας.
Σημείωσε πως αυτό που στρίμωξε πραγματικά την κυβέρνηση ήταν η δυσπιστία των πολιτών απέναντι στην πολιτική της κυβέρνησης και το έργο της. Από την άλλη μεριά, ανέφερε πως η κίνηση των τεσσάρων κομμάτων να καταθέσουν πρόταση δυσπιστίας «όχι μόνο δεν δυσκόλεψε, αλλά ήταν επί της ουσίας μια κίνηση αντιπολίτευσης εντός των τειχών, δηλαδή μιας προσπάθειας να διαχειριστούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια στην κατεύθυνση της χειραγώγησης σε κατευθύνσεις οι οποίες είναι ανέξοδες για το ίδιο το σύστημα».
Μίλησε για «σικέ αντιπαράθεση» στον βαθμό που «δεν αμφισβητούσε τα βασικά σημεία των πολιτικών και των αιτιών που οδήγησαν στα Τέμπη και στα οποία όλες οι κυβερνήσεις έχουν βάλει το λιθαράκι τους». Και χτύπησε ένα καμπανάκι λέγοντας πως βρισκόμαστε σε μια περίοδο αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, σε μια κατεύθυνση να ισχυροποιηθεί ένας άλλος πόλος, ο οποίος θα λειτουργεί ως εκκρεμές, εγκλωβίζοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Φωτογραφίζοντας ειδικότερα την Πλεύση Ελευθερίας, τόνισε πως τέτοιου είδους καταστάσεις προσωρινής εκτόνωσης έχουμε συναντήσει και στο παρελθόν, με «κόμματα μιας χρήσης», «τα οποία επί της ουσίας έπαιξαν τον ρόλο τους στην κατεύθυνση της εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας και στο τέλος εγκλώβισαν αυτή τη λαϊκή οργή εντός των τειχών του συστήματος».
Μία επιπλέον διάσταση τόνισε σε κομματική εκδήλωση στη Λάρισα το μέλος του Πολιτικού Γραφείου Κύριλλος Παπασταύρου. Επισήμανε και ο ίδιος τον κίνδυνο να λειτουργήσουν οι πολιτικές εξελίξεις ως μια «βαλβίδα εκτόνωσης» της λαϊκής οργής, βάζοντας τον πήχη σε μια κυβερνητική εναλλαγή ή σε μια αλλαγή του προσώπου του πρωθυπουργού, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η ίδια εγκληματική πολιτική με άλλη κυβέρνηση ή άλλα πρόσωπα.
Επιπρόσθετα, όμως, σημείωσε πως δεν θα πρέπει να περάσει στον λαό το κυρίαρχο αφήγημα ότι αν αποκατασταθεί το «κράτος δικαίου» και αν επανέλθει η «ευρωπαϊκή κανονικότητα», θα ικανοποιηθούν οι ανάγκες του. Με άλλα λόγια, το ΚΚΕ θεωρεί – και φαίνεται πως θα εστιάσει σε αυτό τις παρεμβάσεις του το επόμενο διάστημα – πως δεν θα πρέπει ο κόσμος να πιστέψει ότι αυτό που ζούμε είναι μια παρέκκλιση της ευρωπαϊκής ή καπιταλιστικής κανονικότητας, αλλά ότι ακριβώς οφείλεται στις πολιτικές που υλοποιούνται στο πλαίσιο αυτής της κανονικότητας. Επομένως, η διέξοδος, κατά το ΚΚΕ, είναι η αμφισβήτηση του αστικού κράτους «του κεφαλαίου και της Ε.Ε.», που θυσιάζει τις ζωές στον βωμό του κέρδους, όπως δηλώνει και το σύνθημα που έχει αναδειχθεί τελευταία «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».
