Ανακοίνωση από Κοινωνικό Στέκι – Στέκι Μεταναστών Χανίων:
Χτες βράδυ ταξίδεψαν κι οι τελευταίοι-ες μενανάστ(ρι)ες που βρίσκονταν στην Παλαιόχωρα για να οδηγηθούν στη Μαλακάσα και κάποιοι για κράτηση στην Αμυγδαλέζα, σύμφωνα με -μη επιβεβαιωμένες- πληροφορίες. Απ’ όλη αυτή την ιστορία, για άλλη μια φορά κρατάμε την αυθόρμητη εκδήλωση της έμπρακτης αλληλεγγύης των κατοίκων της περιοχής απέναντι στην απανθρωπιά και τον κυνισμό των Αρχών.
Στο παρελθόν έχουμε καταγγείλει τις Αρχές για τους ακατάλληλους χώρους φιλοξενίας ναυαγών προσφύγων (εγκαταλελειμμένο κολυμβητήριο- παλιά ηλεκτρική), όμως αυτή τη φορά το “τερμάτισαν”. Όταν όλοι οι Δήμοι του Νομού δήλωσαν πως δεν μπορούν να συνδράμουν στη φιλοξενία των ανθρώπων, βρέθηκε η πρωτοφανής λύση: το γκαράζ και τα καταστρώματα ενός καραβιού, με κλειδωμένους τους κλειστούς χώρους φυσικά. Δε θα ξεχάσουμε τον αντιπεριφερειάρχη να λέει σε συνέντευξή του σε τοπικό Μέσο “όπως βλέπετε εδώ υπάρχει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έχει επιταχτεί ουσιαστικά το πλοίο της εταιρίας ΑΝΕΝΔΥΚ, για το οποίο εκτιμώ ότι κάποιοι πρέπει να αποζημιώσουν την εταιρία για όλη αυτή την ταλαιπωρία!!” (Ωστόσο, προσφέρθηκε το ενοριακό κέντρο Καντάνου που αφορούσε μόνο γυναίκες και παιδιά. Δεν μπόρεσε να αποτελέσει λύση τη στιγμή που οι οικογένειες πιθανότατα από φόβο και ανασφάλεια δεν ήθελαν να χωριστούν από την υπόλοιπη ομάδα.)
Η οργάνωση της τοπικής κοινωνίας φαντάζει άψογη μπροστά στην ανετοιμότητα των αρχών που πηγάζει από την αδιαφορία και την άρνηση. Εθελοντές της Πολιτικής Προστασίας του Δήμου Καντάνου-Σελίνου, ουσιαστικά αλληλέγγυοι πολίτες από την Παλαιόχωρα, την Κουντούρα και την Κάντανο συντονίζονται και συλλέγουν τις προσφορές σ’ ένα μικρό κτίριο (καφενείο-στέκι ψαράδων) μες στο λιμάνι. Σ’ ένα χαρτόνι γράφουν τις βάρδιες (πρωί-μεσημέρι-βράδυ), παραλαμβάνουν και τακτοποιούν τις προσφορές ανα είδος, διανέμουν είδη πρώτης ανάγκης και το φαγητό στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Η ανταπόκριση των ντόπιων, τοπικών καταστημάτων, καθώς και της αλβανικής κοινότητας της περιοχής, συγκινητική. Δεν είναι η πρώτη φορά που το ζουν και κάπως έτσι η κατάσταση μπαίνει στον “αυτόματο πιλότο” για να εξυπηρετήσει και να καλύψει τελικά την απουσία των Αρχών και να βγουν περήφανα μετά να δηλώσουν πόσο καλά διαχειρίστηκαν “αυτή την πρωτοφανή για τη Μεσόγειο κατάσταση”… Παράλληλα όμως η στάση και κίνηση αυτών των ανθρώπων έρχεται να αποδείξει τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης.
Είχαμε την τιμή να βρεθούμε κοντά στους αλληλέγγυους-εθελοντές της περιοχής συνεισφέροντας σε κάποιες βάρδιες και τους συγχαίρουμε για το χρόνο που αφιέρωσαν και τη στάση τους απέναντι σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη. Λίγες από τις κουβέντες και σκέψεις που ανταλλάξαμε εκεί στην αποβάθρα αυτές τις ημέρες για τις τραγικές συνθήκες «φιλοξενίας» αυτών των ανθρώπων: “… Μας πήραν τηλέφωνο και μια ώρα μετά, αφού έφτασαν οι ανθρώποι, ήμασταν εκεί… Πώς ήρθαν μ’ αυτό το σαπιοκάραβο; Πώς χώρεσαν μωρέ εκεί μέσα; Tους βλέπεις στο καράβι και σε πιάνει ναυτία μόνο που το βλέπεις να κουνάει, από καράβι σε καράβι… Τόσα πολλά ασυνόδευτα ανήλικα, κάποια δεν έχουν μπει καν στην εφηβεία…Την τρίτη μέρα βρήκαν οι άνθρωποι ένα λάστιχο και προσπάθησαν να πλυθούν όπως-όπως. 80 χιλιόμετρα περπατούσαν λέει για να φτάσουν στο σημείο που θα’ παιρναν τη βάρκα, μεγάλο μέρος της διαδρομής ήταν έρημος. Τα πόδια τους γεμάτα πληγές, δεν μπορούν να περπατήσουν, ούτε παπούτσια δεν μπορούν να βάλουν οι κακόμοιροι, όλοι συγκαμένοι. Μετά, 4 μέρες στη θάλασσα, και μετά εδώ, τόσες μέρες. Πόσες μέρες έχουν να πλυθούν αυτοί οι άνθρωποι, το φαντάζεσαι;; Έπρεπε να σκεφτούμε, να κάνουμε κάτι, να φέρουμε μια ντουζιέρα… Φτάνει μωρέ μια ντουζιέρα; Πάλι καλά τους βγάζουνε λίγο κι έξω, είναι μερικές βάρδιες όμως που δεν τους αφήνουν…Άντε τώρα να πάμε για το βραδινό….”