Του Μανώλη Καπετανάκη *
Στις άραχλες μέρες μας η συνήθως ψύχραιμη και εξοικειωμένη με αμέτρητες εποχές και στιγμές βαναυσότητας ιστορία κρατά με τρεμάμενο χέρι την πένα και με αναφιλητά ξαναγράφει ένα καινούριο ολοκαύτωμα. Ετούτη τη φορά στη θέση των Εβραίων είναι οι παλαιστίνιοι και τους ναζί τώρα αντικαθιστούν τα πρώην θύματα τους. Ξεκοιλιασμένα μωρά κάτω από συντρίμμια νοσοκομείων. Μαθητούδια εξαϋλωμένα από πυραύλους. Εκατομμύρια τόνοι εκρηκτικών με καταστροφική ισχύ πολλαπλάσια της βόμβας στη Χιροσίμα. Καρβουνιασμένοι σοροί μαχητών της Ιντιφάντα χρεωμένων με την «εγκληματική» επιδίωξη να απελευθερώσουν την προπατορική γη τους. Το έλλογο δίποδο ον υπηρετώντας συμφέροντα και μεθοδολογίες του συστήματος της εκμετάλλευσης και καταπίεσης μεταμορφώνεται στο πιο αιμοβόρο και αποκρουστικό θεριό της πλάσης. Ακόρεστα, ανελέητα καταβροχθίζει τεράστιες ποσότητες ανθρώπινης σάρκας και ρουφάει ποτάμια αίματος.
Μετά τη λήξη του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου συντελείται στη Γάζα μάλλον το ειδεχθέστερο ανθρωπιστικό κακούργημα του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού. Ένας νέος κύκλος άνανδρου και κτηνώδη βομβαρδισμού των σιωνιστών αποδεκατίζει και εξορίζει από τη γενέτειρα του τον πολύπαθο πληθυσμό. Φτάνοντας μάλιστα σε τέτοιο σημείο αποθράσυνσης, ώστε να επικαλεστούν την πυρηνική, εφιαλτική τους αρματωσιά.
Ταυτόχρονα όμως τον πλήττει ένας πιο ήπιος, μα εξίσου βαριά υπονομευτικός πυροβολισμός. Είναι η ομοβροντία δήθεν υποστηρικτικών προτάσεων από κυβερνήσεις αραβόφωνες και μη, κοινοβούλια (μέχρι και το ελληνικό), ΟΗΕ, προοδευτίζοντες φορείς και προσωπικότητες, πολιτικοί σχηματισμοί μιας αριστεράς πιο ύπουλης και από τον Βρούτο. Μέχρι και ο σφαγέας του κουρδικού λαού Ερντογάν ανεμίζοντας την παλαιστινιακή μαντήλα σαν νέος Τσε Γκεβάρα (συγνώμη Τσε για την παρομοίωση) ξιφουλκεί υστερόβουλα με τον Νετανιάχου κρατώντας χάρτινο σπαθί και εισηγείται ακριβώς το ίδιο. Ακόμη και η μπροστάρισα του ένοπλου ξεσηκωμού Χαμάς συντάσσεται με τον συγκεκριμένο στόχο!!
Όλοι λοιπόν με μια ομονοούσα φωνή διατυμπανίζουν με γενναιοδωρία και δημοκρατικότητα: ζήτω το δικαίωμα για πατρίδα, εμπρός για ένα κράτος στα «σωτήρια» σύνορα του 1967. Αποφασίζοντας έτσι αυθαίρετα χωρίς τους ενδιαφερόμενους και ενάντια στη θέληση τους.
Όμως αυτός ο καταρράκτης της συγκεκριμένης εξωγενούς πρότασης από αυτόκλητους, δακρύβρεκτους ή και ριζοσπαστικούς αρωγούς της παλαιστινιακής υπόθεσης αποτελεί αλήθεια μια διέξοδο και ικανοποίηση των κυριευμένων; Ή συνιστά μία πισώπλατη μαχαιριά από φίλους όχι αφελείς, μα μοχθηρότερους των φανερών εχθρών;
Καθότι ο ξενοδόχος, ο αρμόδιος (αν και ξεσπιτωμένος) οικοδεσπότης ρωτήθηκε τι θέλει; Τα εγκλωβισμένα σε μια κόλαση φωτιάς καραβάνια των ξεριζωμένων παλαιστινίων και μη έχοντας καν προλάβει να θάψουν τα εγκαταλειμμένα χιλιάδες πτώματα των αγαπημένων τους, δεν διακρίνονται πια από ψήγμα ψευδαίσθησης. Ο ανυποχώρητος και ευκρινέστατος τελικός προσανατολισμός της εβραϊκής εξουσίας κατατείνει όχι απλά στη μετατροπή της Καρχηδόνας σε ερείπια. Αλλά στην εξολόθρευση ή στην επιεικέστερη έστω εκδοχή στον εκτοπισμό και του τελευταίου Καρχηδόνιου από τα προγονικά του μέρη.
Ενδεικτικά η βολιδοσκοπικού και προειδοποιητικού χαρακτήρα «διαρροή» του καταστρωμένου από το ισραηλιτικό Υπουργείο Πληροφοριών απόρρητου έγγραφου είναι εξόχως κατατοπιστική για τις απώτερες προθέσεις τους. Ολοσχερής εκκένωση- εθνοκάθαρση της Γάζας από τους παλαιστίνιους ιθαγενείς (όσων εννοείται επιζήσουν από τα πυρομαχικά). Έξωση μέρους τους στο χέρσο Σινά εξαγοράζοντας την Αίγυπτο με το δέλεαρ της διαγραφής χρέους της στην Παγκόσμια Τράπεζα ύψους 7 δις δολαρίων (η οποία το απόρριψε). Εγκατάσταση των υπολοίπων σε διάφορους άλλους προορισμούς . Μεταξύ αυτών και η γνωστή προσφυγοφάγα Ελλάδα και αταλάντευτα ο πιο υπάκουος θαλαμηπόλος των πατρώνων της.
Καθώς οι Ισραηλινοί δεν μασούν τα λόγια τους. Λίγες μέρες μετά τη δημοσιοποίηση του κειμένου ο Νετανιάχου ορθά κοφτά ξεκαθάρισε την απόφαση του, άσχετα από τη μερική ύστερη αναδίπλωση του. «Επ` αόριστο ανάληψης ευθύνης του έλεγχου» της Γάζας από τα δικά του σώματα ασφάλειας. Πιο ειλικρινής …. πεθαίνεις.
Οι σιωνιστές έχουν πλήρη επίγνωση των δεδομένων. Μα οι πολυποίκιλοι δήθεν καλοθελητές (πχ σχετική άποψη του με καθυστερημένα αντανακλαστικά κινητοποίησης ΚΚΕ και κάποιων εξωκοινοβουλευτικών μεταβατικών) και υποστηρικτές των Παλαιστινίων προσποιούνται πως τα αγνοούν. Ανεμίζουν καμαρωτά το παλαιστινιακό λάβαρο, συνοδεύοντας το με τη γκρίζα σημαία της λύσης του προβλήματος μέσω του σχηματισμού δύο κρατών. Δύο ασύμβατων και ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΩΝ οντοτήτων, εφόσον η υπόσταση της μιας θεμελιώθηκε εξ ολοκλήρου στα κλοπιμαία εδάφη της άλλης.
Μολαταύτα ούτε «ολίγον έγκυος» και μήτε ολίγον παλαιστινιακό κράτος -παρίας νοείται. Ο συμπαραστάτης καταχράται την αποστολή του και μεταλλάσσεται σε αυταρχικό ρυθμιστή. Αντί να συνεπικουρεί ανεπιφύλακτα την αδιαπραγμάτευτη πεποίθηση του αγωνιζόμενου σκλαβωμένου, καταντά δικαστής. Προχωρά σε αντιποίηση αρχής και προανακοινώνει αποφάσεις διαμοιρασμού. Κρατά την υποκειμενική μεζούρα του και υπαγορεύει νέο εγκλεισμό. Παζαρεύει ξένη περιουσία. Κραυγάζει υποκριτικά στους δρόμους για «λευτεριά στην Παλαιστίνη», αλλά ακαριαία την ακυρώνει φυλακίζοντας την ξανά σε αγκαθωτά συρματοπλέγματα απέναντι στο όμορο κράτος των σφετεριστών.
Άραγε τι μέλλον προοιωνίζεται σε ένα ανίσχυρο, επίπλαστο κρατίδιο δίπλα σε μια αποδειγμένα (ακάθεκτη προέλαση των εβραϊκών στρατευμάτων στον νοτιά της Γάζας παρά τις αρχικές υποσχέσεις) θεόρατη ρουφήχτρα; Εισηγείται ανάπηρη και εύθραυστη ανεξαρτησία αρνιών στριμωγμένων στη γωνία του μαντριού. Γιατί και από τη σκοπιά της έκτασης, περί αυτού πρόκειται. Ακριβώς δίπλα τους θα περιφέρεται ευρύχωρα ο λαίμαργος και επιδρομέας λύκος με τα τρομακτικά, ατσάλινα δόντια του. Επομένως οι τάχατε αλληλέγγυοι ρίχνουν νερό (πλανεμένα ή άτιμα;) στον μύλο των σιωνιστικών αποβρασμάτων τορπιλίζοντας τον ξάστερο πόθο των Παλαιστινίων.
Χώρια την ως εκ τούτου συνεπαγόμενη αυτόματα νομιμοποίηση μιας χώρας στυλωμένης επάνω σε βάναυσα κλεμμένη γη.
Επιπρόσθετα συσκοτίζονται οι δικαιούχοι αυτών των εδαφών με πανούργα τερτίπια τύπου Βάρκιζας. Ώστε να αποδεχτούν ειρηνευτικές συνθηκολογήσεις πανομοιότυπες με τις ρεφορμιστικές κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Εξαλείφοντας ή αχρηστεύοντας ταυτόχρονα μία εμπεδωμένη αντίληψη τους. Ότι η λευτεριά βγαίνει από την κάνη των όπλων και δεν κατορθώνεται με τρυφηλές διαδικασίες. Ποτέ δεν είναι καρπός διαπραγματεύσεων και συμφωνιών, οι οποίες αιωρούνται στο κενό και δεν πατούν σε σπουδαίο διεκδικητικό, αγωνιστικό υπόβαθρο. Ουαί, ουαί σε αυτή την ελεεινή άποψη. Ο σιωνισμός ότι πέτυχε και ότι διαρκώς επεκτείνει, το κερδίζει στο … πολεμικό πεδίο.
Ίσως συμπυκνώνεται κρυστάλλινα η βούληση του Παλαιστινιακού λαού στην αποστομωτική διατύπωση δύο συνθημάτων τους: «όποιος επιθυμεί να έχουν κατοικία οι Ισραηλινοί, ας τους χαρίσει το δικό του οικόπεδο» και «από τον ποταμό (Ιορδάνη) μέχρι τη θάλασσα (Μεσόγειο), κάθε πόντος δικός μας». Γιατί το κράτος με θυρεό την πεντάλφα αποτελεί ένα εξόφθαλμα ιμπεριαλιστικό κατασκεύασμα και προϊόν κατατρεγμού, εκδιωγμού, εξολόθρευσης και αλυσοδέματος του απομειναριού των παλιών ιδιοκτητών του.
Δεν αποκλείεται (μάλλον είναι βέβαιο) τα σιωνιστικά επιτελεία να προχωρήσουν σε κάποιο παροδικό συμβιβασμό παρά την ένθερμη (από τον Μητσοτάκη διάπυρη) πλαισίωση της δύσης. Κάτω προφανώς από το βάρος μιας εκτεταμένης απομόνωσης (η ψηφοφορία στον ΟΗΕ απηχεί μια τέτοια τάση), η οποία πηγάζει κυρίως από την αυξανόμενη κινηματική κατακραυγή (από τους λαούς εξυπακούεται). Σε συνδυασμό με τον φόβο ενός ανεξέλεγκτου εκτροχιασμού των εξελίξεων. Ορισμένοι μίλησαν «αλλόκοτα» για υπαρξιακή απειλή του Ισραήλ και οι πιο προσγειωμένοι περί γενίκευσης του κακού. Ήδη τα γεράκια της Ουάσινγκτον υποχρεώνονται να ρίξουν ελάχιστη ζάχαρη στο αντιπαλαιστινιακό δηλητήριο τους, δειλά αποστασιοποιούμενοι από το Τελ Αβίβ. Φοβούμενοι μήπως ο προηγούμενος προγραμματισμός για διεύρυνση του ελέγχου της περιοχής μετατραπεί στο ακριβώς αντίθετο του.
Εάν –υποθετικά πάντα- υποχρεωνόταν το Ισραήλ να ευθυγραμμιστεί με τον κατακλυσμό της ταυτόσημης ιδέας περί δυο κρατών στην αιωνιότητα, θα αντικρίζαμε «επιτέλους» ένα παλαιστινιακό κράτος. Παραδοξότητα (φαινομενική); Όσοι φορείς αυτής της φαεινής προβάλλονται ακόμη και σαν φανατικοί οπαδοί του παλαιστινιακού αγώνα, σκάβουν ουσιαστικά τον λάκκο του. Επειδή προκρίνουν μια πατρίδα -απόκομμα, προβαίνοντας σε εκπτώσεις- ψαλιδίσματα ερήμην και κατάφωρα ενάντια στις προσδοκίες των Παλαιστίνιων. Μία τέτοια δικαίωση σημαίνει ενταφιασμό. Θα εξασφαλιστεί ένα περιχαρακωμένο, ευάλωτο, μικροσκοπικό ψευδοκράτος υπό αίρεση. Σίγουρα ο ελιγμός των σιωνιστικών επιτελείων θα κυοφορεί ένα νέο κύκλο βαθμιαίας συρρίκνωσης του με την προοπτική της πολυπόθητης οριστικής εκμηδένισης του. Μέσω της κλασσικής συνταγής, ασφυξία- εκπατρισμός- αργή και μερική θανάτωση.
Κυρίως με πολιτικά και ενδεχομένως και τεχνικά- στρατιωτικά κριτήρια είναι ουτοπική η άπαξ εκμηδένιση (με εξόντωση ή προσφυγιά) 5,5 εκατομμυρίων ατόμων. Ε, δεν είναι δα και τόσο εύκολη υπόθεση όσα αεροπλανοφόρα και αν έχεις στο πλευρό σου και με όσες πυρηνικές κεφαλές και ας σε έχουν προικοδοτήσει μονομιάς να εξορίσεις και θάψεις τόση μάζα ψυχών.
Και οι εβραίοι ιθύνοντες δεν πάσχουν από υδροκεφαλισμό. Οπότε θα προκύψει η ανακωχή, όταν εκτιμήσουν πως εξάντλησαν στο έπακρο τις παρούσες δυνατότητες εξάπλωσης. Με επίτευξη –παγίωση των ευνοϊκότερων όρων για μία ανάπαυλα, Η οποία μολαταύτα θα κυοφορεί στην εύθετη συγκυρία την επόμενη έφοδο πλήρους εξουδετέρωσης του αντίπαλου στοιχείου.
75 χρόνια πιστοποιούν την ισραηλιτική στρατηγική του παλαιστινιακού αφανισμού και της ολοσχερούς επικράτησης στα υφαρπαγμένα εδάφη μαζί με τη τακτική της τμηματικής μεθόδευσης. Ετούτο το σιωνιστικό όραμα βιώνουν οδυνηρά στο πετσί τους οι Παλαιστίνιοι.
Άλλωστε, αν ήθελε το Ισραήλ αφιλόνικη γειτονία με τους αυτόχθονες εφαρμόζοντας μια πολιτική θελκτικής ενσωμάτωσης, τόσο καιρό θα το είχε προωθήσει. Όπως ισχύει και η αντίστροφη διαπίστωση. Ότι αν στο ίδιο διάστημα οι γηγενείς ήταν διατεθειμένοι να υποκύψουν και συμβιβαστούν με τη μοίρα τους, όλα θα κυλούσαν μέσα στη μαυρίλα της υποδούλωσης … ρόδινα. Δίχως τις συχνές αψιμαχίες και ασταμάτητες ταραχές με κινητήρα την ΑΜΦΙΠΛΕΥΡΗ συνειδητοποίηση, πως ετούτο το μπαρουτοκαπνισμένο μέρος της στεριάς είναι αδύνατον, να μοιράζονται αρμονικά πορθητές και κυριευμένοι.
Άρα η αδιάκριτα της γεωγραφικής κατανομής λύση των δύο κρατών ισοδυναμεί με ΚΑΤΑΛΥΣΗ της προοπτικής παντοτινής κατοχύρωσης τους ενός. Δηλαδή του παλαιστινιακού. Εκείνου που υπήρχε πριν την επέμβαση των εισβολέων. Εκεί στα χώματα, όπου για χιλιάδες χρόνια χρησιμοποιούσαν οι παππούδες των Παλαιστινίων Φιλισταίοι. Η ανεξάρτητη Παλαιστίνη μόνο μια μορφή μπορεί να έχει. Ένα κράτος ακέραιο στα ούτε σπιθαμή αψαλίδιστα όρια της πριν του 1948 κατοχής.
Και όσοι κόπτονται για απόκτηση μόνιμης στέγης του ιουδαϊκού έθνους, ας παραχωρήσουν -όπως καθόλου χαριτολογημένα διακηρύσσουν οι Παλαιστίνιοι – τμήμα της δικής τους επικράτειας. Οι ΗΠΑ σαν τρίτη σε μέγεθος χώρα του πλανήτη, ας δημιουργήσει μια 52η (σαν άτυπη 51η αναγορεύτηκε η Ελλάδα) πολιτεία με το όνομα Σιών. Όλοι άλλωστε οι καλοί χωρούν. Αλλά όχι οι καταπατητές σε μια ξένη χώρα και δήμιοι του απρόθυμου να τους φιλοξενήσει λαού της.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης