Οι αγχώδεις διαταραχές έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητας πάρα πολλών ανθρώπων όλων των ηλικιών και αυξάνονται συνεχώς.
Κατάθλιψη, άγχος, αϋπνίες, ταχυκαρδία, συχνές κρίσεις πανικού. Ένα σημαντικό ποσοστό του γενικού πληθυσμού απευθύνεται στους ειδικούς, για να τα αντιμετωπίσει και οι περισσότεροι , φεύγουν με μια συνταγή για ηρεμιστικά ή αντικαταθλιπτικά στην τσέπη.
«Είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός των αιτημάτων για βοήθεια που δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε» μας είπε ο καθηγητής ψυχιατρικής Αλέξανδρος Βγόντζας .
Κάτι που δεν περίμενε ο γιατρός, ήταν η τόσο αυξημένη ζήτηση υπηρεσιών ψυχικής υγείας ,στην ενδοχώρα .
«Έρχονται σε εμάς ηλικιωμένοι άνθρωποι και μας λένε, «δεν μπορώ να υποφέρω το άγχος, δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν αντέχω τόση μοναξιά» σημείωσε ο κ.Βγόντζας που βλέπει πολύ κόσμο μέσω της κινητής ψυχιατρικής μονάδας που επισκέπτεται χωριά και απομακρυσμένες περιοχές.
«Τα φάρμακα σε πάρα πολλές περιπτώσεις είναι απολύτως αναγκαία, αλλά δεν αρκούν μόνο αυτά» υπογράμμισε.
Ο καθηγητής τονίζει ότι στο παρελθόν υπήρχε ένα κοινωνικό πλέγμα υποστήριξης υπήρχε η γειτονιά, που τώρα έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό και ο κάθε ένας μας βιώνει τα προβλήματα μόνος του.
Είναι ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης με δυο δουλειές ή χωρίς δουλειά, με έξοδα και οικονομικές υποχρεώσεις στις οποίες δεν μπορεί να ανταποκριθεί, με ένα ταξίδι ή διακοπές που έχει μεγάλη ανάγκη, αλλά δεν μπορεί να κάνει.
«Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν και τις περισσότερες φορές οι δασκαλίστικες συμβουλές δεν έχουν νόημα, ούτε αποτέλεσμα» είπε ο γιατρός υπογραμμίζοντας ότι ίσως πρέπει να επαναξιολογήσουμε τα σημαντικά και αυτά που έχουν πραγματική αξία στην ζωή του καθενός μας.
Ο ίδιος υπογράμμισε ότι όχι μόνο δεν υπάρχουν δημόσιες ψυχιατρικές δομές σε επάρκεια για να βοηθήσουν τους ανθρώπους, αλλά και οι Δήμοι δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες ως όφειλαν για να στηρίξουν, κυρίως τους ηλικιωμένους, που ζουν μόνοι, δεν θέλουν να γίνουν βάρος στα παιδιά τους και μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους, βιώνοντας μια καθημερινή θλίψη και την ματαιότητα ότι η ζωή τους δεν έχει ιδιαίτερο νόημα πια.
