της Γεωργίας Κριεμπάρδη
Τον κούρασαν οι άνθρωποι κι αφιερώθηκε στα πλάσματα που αγαπούν ανιδιοτελώς. Ο Τάκης Προεστάκης άλλαξε τη ζωή του σε μια μέρα, παρατώντας έπειτα από 20 χρόνια τη νυχτερινή ζωή και δημιουργώντας ένα καταφύγιο για εγκαταλελειμμένα, κακοποιημένα ζώα,το Takis Shelter, στην Ιεράπετρα Κρήτης. Το καταφύγιο μετρά σχεδόν 10 χρόνια και σήμερα φιλοξενεί 430 ζώα. «Τα βρίσκω παντού τριγύρω παρατημένα. Τα πρώτα χρόνια τα μάζευα από τη χωματερή, τα σκουπίδια… Τώρα τα περισσότερα τα φέρνω εδώ έπειτα από τηλεφωνήματα κατοίκων». Όπως εξηγεί στο ΤΡΡ, «πολλοί άνθρωποι τα υιοθετούν, κυρίως από το εξωτερικό». Όταν ρώτησα «από Ελλάδα;», η απάντηση ήταν απογοητευτική. «Από Ελλάδα έχουν υιοθετήσει 12 σκυλιά και τα 10 τα γύρισαν πίσω…». Όλα αυτά τα χρόνια, έχει ακούσει πολλά. «Ορισμένοι, ειδικά στην αρχή, με κατηγορούσαν ότι όλο αυτό το κάνω για εμπόριο, για να βγάλω χρήματα -έκαναν καταγγελίες που προφανώς έπεσαν στο κενό».
Άφησε τα πάντα. Άφησε την παλιά του ζωή, τους ανθρώπους και τη νύχτα και βρέθηκε να φροντίζει αδέσποτα. Στην Ιεράπετρα της Κρήτης βρίσκεται το «Τakis Shelter», καταφύγιο που δημιούργησε και διατηρεί ο Τάκης Προεστάκης, ένας άνθρωπος που επί 20 χρόνια εργαζόταν ως DJ σε νυχτερινά μαγαζιά, ενώ είχε αποκτήσει και δικό του κλαμπ. Αποφάσισε να αλλάξει τα πάντα στη ζωή του, πούλησε το night club και βρέθηκε με 185.000 ευρώ. Ένα πέρασμα από τη χωματερή της Ιεράπετρας κι ένα βαριά τραυματισμένο σκυλί που αντίκρισε κι έπειτα ξανά στη χωματερή και αντικρίζοντας κι άλλα κακοποιημένα, παρατημένα σκυλάκια έγιναν ο λόγος να αποκτήσει νόημα η νέα του ζωή. Από το ένα, έφτασε να βοηθά 75 σκυλάκια, τα περισσότερα άρρωστα που έμεναν στην χωματερή… Εκεί τα πετούσαν γιατί σκέφτονταν πως θα έβρισκαν κάτι να φάνε από τα σκουπίδια.
Κι έτσι ξαφνικά, τον περίμεναν καθημερινά 75 ζώα στη χωματερή για να τα φροντίσει, να τα ταΐσει. Τα σκυλιά έκαναν επιθέσεις, με τους ανθρώπους που τις δέχονταν να προειδοποιούν τον ίδιο πως τα σκοτώσουν με δηλητήριο. Ζήτησε προθεσμία ενός μήνα για να βρει ένα χωράφι και να κάνει καταφύγιο. Οι άνθρωποι τήρησαν το λόγο τους και βρήκε χωράφι στα 300 μέτρα από τη χωματερή.
Το Takis Shelter πήρε σάρκα και οστά με 75 εγκαταλελειμμένα ζώα από τη χωματερή. Για όλο αυτό και τη συνεχή φροντίδα προς τα ζωάκια, ο Τάκης έδωσε όλα του τα χρήματα. Πούλησε το αυτοκίνητο για να ταΐσει τα ζωάκια και δανειζόταν χρήματα από όποιον έβρισκε μέσω τηλεφώνου, στον δρόμο, γνωστό του. Έφτασε να χρωστάει 50.000 ευρώ. Γι’ όλα αυτά μιλούσε δημόσια με αναρτήσεις στο Facebook μέσα από το προφίλ του. Μια γυναίκα του τηλεφώνησε. «Γεια σας, είμαι από μία εφημερίδα της Αγγλίας, την Daily Mail». Δεν την ήξερε, αλλά έδωσε συνέντευξη. Όλοι μιλούσαν γι’ αυτόν πια. Ξύπνησε την επόμενη μέρα και είδε πολλά χρήματα να μπαίνουν στον λογαριασμό του. 3.000 ευρώ και μετά 4.000, 5.000, 7.000. Σε δύο εβδομάδες είχαν μαζευτεί 50.000 ευρώ και ξεχρέωσε.
«Ηρεμεί η ψυχή σου εδώ. Αγαλλιάζεις» ήταν οι πρώτες λέξεις που μου είπε. Το καταφύγιο μετρά σχεδόν 10 χρόνια και σήμερα φιλοξενεί 430 ζώα -330 σκυλιά, 60 γάτες και κατσικάκια -κι αν τσακώνονται, ο ίδιος λειτουργεί ως πυροσβεστήρας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. «Τα βρίσκω παντού τριγύρω παρατημένα. Τα πρώτα χρόνια τα μάζευα από τη χωματερή, τα σκουπίδια… Τώρα τα περισσότερα τα φέρνω εδώ έπειτα από τηλεφωνήματα κατοίκων που τα βρίσκουν παρατημένα, κακοποιημένα» θα πει ο ίδιος, μιλώντας στο ΤΡΡ. Ένας άνθρωπος που τα τελευταία 10 χρόνια έχει σώσει πάνω από 3000 σκυλάκια και πλέον στο καταφύγιο εργάζονται μόνιμα έξι άτομα.
«Πάντα υπήρχε κακοποίηση. Παλιότερα περισσότερη, αλλά τώρα ευτυχώς παίρνουν δημοσιότητα τα περιστατικά κακοποίησης» υποστηρίζει και λέει συνεχώς, καθ’ όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας, πως δε χωρά το κεφάλι του πώς κάποιος μπορεί να κακοποιήσει ένα ζώο. «Τι να πω… πολλοί δεν ξέρουν ότι τα ζώα έχουν αισθήματα». Είναι θέμα παιδείας, πιστεύει αλλά για πιο άμεσα αποτελέσματα ώστε να σταματήσει αυτή η βία, «θα έπρεπε σταθερά δύο άτομα από τη δημοτική ή γενικά την αστυνομία, με ένα περιπολικό, να απασχολούνται μόνο για τα περιστατικά κακοποίησης ζώου, να έχουν δηλαδή ένα ξεχωριστό τηλέφωνο για καταγγελίες και να πηγαίνουν επί τόπου». Ονειρεύεται έναν κόσμο όπου τα ζώα θα παίρνουν αγάπη και φροντίδα, κι αυτό έρχεται με παιδεία και στείρωση. «Θα πρέπει τα ζώα να στειρώνονται» λέει «και να παίρνουν αγάπη από ευσυνείδητους ανθρώπους που δεν τα παρατάνε και τα αντιμετωπίζουν σαν ένα τίποτα». Όσο για το νομικό πλαίσιο προστασίας των ζώων, «έχουμε πολλά βήματα ακόμη να κάνουμε, υπάρχουν πολλά κενά» υποστηρίζει, «αν και είναι πολύ θετικό ότι πια μπορείς πιο εύκολο να κινήσεις τις διαδικασίες για καταφύγιο».
Το καταφύγιο επισκέπτονται καθημερινά άνθρωποι απ’ όλον τον κόσμο. Αυστραλία, Γαλλία, Γερμανία, Φιλανδία… Ένα καταφύγιο που ξεκίνησε πέντε στρέμματα και τώρα μετρά 85. 85 στρέμματα γεμάτα χαρούμενα πλάσματα, πολλά εκ των οποίων βρίσκουν ένα σπιτάκι. Όπως εξηγεί ο κ. Τάκης, «πολλοί άνθρωποι τα υιοθετούν, κυρίως από το εξωτερικό». Όταν ρώτησα «από Ελλάδα;», η απάντηση ήταν απογοητευτική. «Από Ελλάδα έχουν υιοθετήσει 12 σκυλιά και τα 10 τα γύρισαν πίσω…». Σάστισα. «Μα πώς» ρωτάω. «Ε, ο ένας χώρισε, ο άλλος μετακόμισε… τι να πω… και τι σημαίνει αυτό; Άμα χωρίσεις, παρατάς το ζωάκι σου; Δεν μπορώ να το καταλάβω…» λέει, ενώ εξηγεί πως όποιοι θέλουν να υιοθετήσουν, ο ίδιος τους περνάει από «τεστ», γίνονται συμφωνητικά και ό,τι χρειάζεται για να φανεί αν είναι ικανοί. «Οι συγκεκριμένοι φάνηκαν ικανοί, δεν ξέρω πώς μας τα γύρισαν πίσω». «Στο εξωτερικό έχουν άλλη παιδεία -σκέψου στην Ελβετία έχουν και τουαλέτα για ζωάκια στα αεροδρόμια» υπογραμμίζει.
Όλα αυτά τα χρόνια, έχει ακούσει πολλά. Οι κακές οι γλώσσες πάντα λένε. Έτσι και στην περίπτωσή του. «Ορισμένοι, ειδικά στην αρχή, με κατηγορούσαν ότι όλο αυτό το κάνω για εμπόριο, για να βγάλω χρήματα -έκαναν καταγγελίες που προφανώς έπεσαν στο κενό. Τα αγαπάω τα ζώα. Αν δεν τα αγαπάς, δεν μπορείς να το κάνεις αυτό».
Οι ιστορίες που έχει να διηγηθεί …πολλές. «Έχω πολύ έντονα στο μυαλό μου την εικόνα ενός ζώου που το είχαν δαγκώσει άλλα σκυλιά και ζούσε επί εβδομάδες στη χωματερή και το βρήκα γεμάτο σκουλήκια. Και δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτα ένα ζωάκι που του είχαν αφαιρέσει το μισό δέρμα από το κορμί του με μαχαίρι. Έβλεπα ότι έτρωγε και ήθελε να ζήσει. Το φρόντισα, επουλώθηκαν οι πληγές και πια ζει στη Νορβηγία». Κι αυτό είναι ένας ευχάριστος αποχωρισμός. Ζωάκια βρίσκουν ένα ζεστό σπίτι. Υπάρχει και ο δύσκολος αποχαιρετισμός. Ο οριστικός. «Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο για μένα όταν πέθαινε ένα ζωάκι. Με τον καιρό, σκλήρυνα. Και σκλήρυνα γιατί πίσω με περιμένουν τόσα ζωάκια που έχουν την ανάγκη μου. Και να σου πω και κάτι; Έγινα φίλος με τον θάνατο. Όταν ένα σκυλί μεγάλο κι άρρωστο, για παράδειγμα, υποφέρει, όταν πεθαίνει ηρεμεί».
Ο ενθουσιασμός του γι’ αυτό που κάνει τώρα, 10 χρόνια μετά, είναι μεγαλύτερος από την πρώτη μέρα. «Ήμουν σε τελείως άλλο κόσμο. Δεν ήξερα πόσο υποφέρουν τα ζώα. Τώρα χαίρομαι που τα φροντίζω και ζούμε μαζί» λέει. Όσο για το πώς φαντάζεται τη ζωή του σε 20 χρόνια, η απάντηση έρχεται ακαριαία: «θέλω να μην υποφέρουν τα ζωάκια, να έχουν ένα ζεστό σπιτάκι, κι εγώ να μείνω με 30 -να περνάω τις μέρες πιο ήμερα».