Κρήτη: 620.000 κάτοικοι, σε έκταση 8.300 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Το σίγουρο είναι ότι από τη Κρήτη δεν λείπει ο ήλιος. Πηγή ενέργειας ο ήλιος κι όμως το νησί επιμένει να παράγει όλη την απαιτούμενη ενέργεια κυρίως… καίγοντας πετρέλαιο. Μπορεί να γίνει διαφορετικά; Μάλλον μπορεί.
Ας δούμε όμως, με απλά νούμερα, πώς θα μπορούσε η Κρήτη να μην καίει καθόλου πετρέλαιο, αλλά να παράγει όλη την ενέργεια που χρειάζεται από τον ήλιο, τις μέρες βέβαια ηλιοφάνειας, οι οποίες πάντως εδώ στο Νότο δεν είναι και λίγες…Η μέγιστη ζήτηση σε ηλεκτρική ισχύ στο νησί είναι 800 Mwatt = 800.000 KWatt σε στιγμές αιχμής, δηλαδή στην πιο δύσκολη περίπτωση που μπορεί να υπάρξει, όταν χρησιμοποιούν ηλεκτρικό ρεύμα ταυτόχρονα όλοι οι καταναλωτές (τιμές πριν τη κρίση, βέβαια).
Για να μην μας μπερδέψουν τα KWatt όμως, θα τα μετατρέψουμε σε κάτι πιο οικείο, σε σεσουάρ, που συνήθως είναι ισχύος 1KWatt. Κατά τις στιγμές αιχμής, λοιπόν, είναι σαν να έχουν μπει στην πρίζα ταυτόχρονα 800.000 σεσουάρ.
Πόσα φωτοβολταϊκά πρέπει να εγκαταστήσουμε για να ικανοποιηθούν όλοι αυτοί οι καταναλωτές από την ενέργεια του ήλιου;
Ας δούμε πόση ενέργεια παράγει ένα φωτοβολταϊκό. Ένα τυπικό φωτοβολταϊκό εμβαδού 1 τετραγωνικού μέτρου (τμ) παράγει 0,1 ΚWatt, χρειάζονται δηλαδή 10 τμ για να τροφοδοτηθεί το κάθε σεσουάρ. Άρα για όλα τα σεσουάρ χρειάζονται 800.000 x 10 = 8.000.000 τμ, δηλαδή 8.000 στρέμματα φωτοβολταϊκών.
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι πρέπει να βρούμε 8.000 στρέμματα για να εγκαταστήσουμε τα φωτοβολταϊκά. Πού; στα βουνά; στις πόλεις; στις παραλίες;
Πού θα μπορούσαμε να εγκαταστήσουμε όλα αυτά τα φωτοβολταϊκά χωρίς να καταστρέψουμε και άλλο το περιβάλλον; Πώς θα μπορούσαμε να τα εγκαταστήσουμε κοντά στους καταναλωτές, δηλαδή στις πόλεις, ακόμα καλύτερα μέσα σε αυτές, στις ταράτσες ή τις στέγες των σπιτιών μας; Μα υπάρχουν 8.000 στρέμματα σε ταράτσες;
Οι περισσότερες ταράτσες/στέγες σπιτιών είναι περίπου 100 τ.μ. Πρέπει να βρούμε λοιπόν 8.000.000/100 = 80.000 ταράτσες σπιτιών. 80 χιλιάδες ταράτσες, 80 χιλιάδες σπίτια. Μήπως αυτές υπάρχουν ήδη στο νησί;
Μα φυσικά και υπάρχουν. Σύμφωνα με στοιχεία της στατιστικής υπηρεσίας, μόνο το διάστημα 2000-2010 οικοδομήθηκαν περίπου 7.000 στρέμματα.
Το θέμα είναι γιατί δεν μπαίνουν φωτοβολταϊκά σε κάθε ταράτσα του αστικού χώρου; Γιατί «είναι πολλά τα λεφτά Άρη», όπως έλεγε και ο Καλογήρου.
Ας δούμε, λοιπόν, το γιατί.
Ο κάτοχος του φωτοβολταϊκού πληρώνεται για το ρεύμα που παράγει από τη ΔΕΗ. Δηλαδή από όλους μας. Τα χρήματα, δηλαδή, φεύγουν από όλους εμάς και πάνε σε κάποιους από εμάς που έχουν φωτοβολταϊκό (αν είχαμε όλοι, θα πήγαιναν σε όλους μας). Επιπλέον, απασχολείται σημαντικός αριθμός εργαζομένων για την εγκατάσταση.
Αντίθετα, όταν μια εταιρία ξένων ή ελληνικών συμφερόντων παράγει ρεύμα στην Ελλάδα, την πληρώνει μεν και πάλι η ΔΕΗ, δηλαδή όλοι εμείς, αλλά τα χρήματα δεν γυρίζουν σε εμάς. Φεύγουν από τη χώρα, όταν είναι ξένος ο επενδυτής, ή μένουν στην Ελλάδα, αλλά πάνε σε έναν μονάχα, τον εκάστοτε μεγαλοεπενδυτή. Επιπλέον, οι απασχολούμενοι εργαζόμενοι είναι σημαντικά λιγότεροι.
Να λοιπόν γιατί δεν «συμφέρει» η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε στέγες. Αν θυμάστε μάλιστα επιτράπηκε καθυστερημένα και μετά από αντιδράσεις.
Πώς όμως οι επενδυτές, Έλληνες ή ξένοι, θα πείσουν την τοπική κοινωνία να δεχθούν τις Β.Α.Π.Ε. (Βιομηχανικές Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας); Μα δε θα τη ρωτήσουν προφανώς· στην καλύτερη περίπτωση μάλιστα, θα την εξαγοράσουν! Θα πάρουν οι ιδιοκτήτες των οικοπέδων το «κατιτίς» τους, και το 3% των εσόδων θα το μοιραστούν ο δήμος και οι γύρω δήμοι, έτσι θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Το υπόλοιπο 97% θα το πληρώνουμε όλοι μας στο λογαριασμό του ρεύματος και όλα θα είναι μια χαρά (τότε, ασφαλώς, δεν θα υπάρχει ο διαχωρισμός λογαριασμού ρεύματος – χαρατσιού, θα είναι όλο ένα χαράτσι!).
«Μα ξέρετε πόσο είναι το 3%;» θα πουν κάποιοι. Μήπως για άλλη μια φορά προτιμάμε να φέρουμε κάποιον άλλο επενδυτή να κάνει τη δουλειά γιατί βαριόμαστε να τη κάνουμε εμείς; (όντως βαριόμαστε;). Ο οποίος επενδυτής, με το ξεροκόμματο που θα μας δώσει, θα κρατήσει το στόμα μας κλειστό. Κι εμείς θα καμαρώνουμε για το πόσο καλά βοηθήσαμε τις επενδύσεις στην χώρα μας και πουλήσαμε το σπίτι μας…
Αν οι ιθύνοντες ενδιαφέρονταν για την ήπια πράσινη ανάπτυξη τότε το ΥΠΕΚΑ θα είχε φωτοβολταϊκό στη ταράτσα του όπως και οι περιφέρειες, τα δημαρχεία και το σπίτι του κάθε προύχοντα. Όχι όμως, ας μακελέψουμε την ύπαιθρο, είναι πιο κερδοφόρο. Μα και η ύπαιθρος σπίτι μας είναι.
ΤΕΛΟΣ Η ΓΚΡΙΝΙΑ ΟΜΩΣ !!!!!!
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ: Τα περισσότερα δάνεια για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών αποδίδουν θετικά μετά τον 4ο χρόνο. Αλλά και τα πρώτα 4 χρόνια οι δόσεις του δανείου υπερκαλύπτονται από τα έσοδα πώλησης του ρεύματος. Δηλαδή, νοικοκυρεύεις τη ταράτσα σου και έχεις έσοδα από τη 1η μέρα. Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι η δικιά μας κατανάλωση θα ελαχιστοποιηθεί χρησιμοποιώντας ηλιακό θερμοσίφωνα και κουζίνα γκαζιού, αντικαθιστώντας τις πιο ενεργοβόρες οικιακές καταναλώσεις.
Η ουσία όμως είναι ότι η λύση αυτή πρέπει να έρθει και να επιβληθεί από το κράτος. Κάθε νέα κατοικία θα έπρεπε να υποχρεούται να έχει φωτοβολταϊκό στην ταράτσα. Τα βιομηχανικά κτήρια το ίδιο. Και το κέρδος να πηγαίνει στον ιδιοκτήτη. Ποιος ιδιοκτήτης άλλωστε θα έλεγε όχι;
Αναρωτιέται κανείς πώς κατάφεραν να πείσουν τους Κρητικούς ότι ζουν σε έναν άχρηστο ξερότοπο και ότι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να πουλήσουν τη γη τους σε βιομηχάνους. Τόσα χρόνια το νησί ζούσε από το λάδι («κάποτε…» θα πουν μερικοί), τον τουρισμό και ένα σωρό άλλες δραστηριότητες, ενώ τώρα πρέπει να γίνει βιομηχανικό τοπίο. Πώς όμως θα ωφελήσει τον ‘πολυπόθητο’ τουρισμό ένα βιομηχανικό τοπίο; Ίσως ο συνδυασμός αυτός είναι άλλο ένα κομμάτι του κεντρικού σχεδιασμού!
Μια λύση υπάρχει σε αυτό: ΜΗΝ παραδίνετε για πάντα τη γη σας σε ξένα χέρια. Τα οφέλη για εσάς θα είναι μερικές χιλιάδες ευρώ που θα σας καλύψουν για τα επόμενα λίγα χρόνια, ενώ τα παιδιά σας και οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν ποτέ ξανά την ευκαιρία να την αξιοποίησουν εάν το θελήσουν.
Εξάλλου, ποιους συμφέρει να καταλήξουμε να πληρώνουμε στους ξένους το ρεύμα που παράγεται από τον ήλιο; Ποιους άλλους από αυτούς που θα το αποφασίσουν για την υποτιθέμενη σωτηρία της χώρας. Όταν ο Αρτέμης Μάτσας είπε το αξέχαστο «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας», τελικά είχε δίκιο.
Άλλοι ήταν οι εχθροί μας.
Τελικά αυτοί που τόσα χρόνια χρέωναν τη χώρα, τώρα, με το πρόσχημα της σωτηρίας της, ετοιμάζονται, και μάλιστα απροκάλυπτα, να την ξεπουλήσουν κιόλας.
Και εις άλλα με υγεία!
Γιάννης Σουρλαντζής
Υποστήριξη Υπολογιστικών Συστημάτων
Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών Πανεπιστημίου Κρήτης