Του Γιώργου Λακόπουλου
Συχνά, η πρακτική του Κυριάκου Μητσοτάκη έναντι τρίτων αναδύει ένα ερώτημα: είναι υπεύθυνος Πρωθυπουργός, ή ανέμελος ντίλερ; Λόγω και έργω, η ζυγαριά κλίνει προς το δεύτερο.
Όπως έγραψε ο Κώστας Αργυρός στο Politicus.gr: «Κλείνει αγορές πολεμικού υλικού δισεκατομμυρίων, λες και αγοράζει νέες ηλεκτρικές συσκευές για το σπίτι του».
Οι υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών, το υπουργικό Συμβούλιο, η Βουλή, τα Επιτελεία, ο ελληνικός λαός τα μαθαίνουν τελευταίοι και από ξένους.
Οικογενειακό ιδίωμα: όπως ο Αμερικανός υπουργός Κρίστοφερ, ανήγγειλε το 1993 ότι πατήρ Μητσοτάκης θα προσφύγει σε πρόωρες εκλογές, έτσι ο Γερμανός Καγκελάριος Σολτς ενημέρωσε ότι ο υιός Μητσοτάκης θα στείλει στην Ουκρανία ελληνικό βαρύ οπλισμό.
Υποτίθεται ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός πήγε στις Βρυξέλλες για να ζητήσει πλαφόν στα καύσιμα -τον έγραψαν κανονικά, όπως συνήθως- και επέστρεψε με… γερμανική παραγγελία για την Ουκρανία.
Εκπροσωπεί μια χώρα που δέχεται απειλές από έναν ισχυρό γείτονα και συναντάει τον επικεφαλής της μεγαλύτερης κοινοτικής χώρας. Το λιγότερο που όφειλε να εξασφαλίσει είναι συμπαράσταση.
Ωστόσο, μόλις την προηγουμένη, ο Καγκελάριος έβαλε τον εκπρόσωπό του να δηλώσει για τις τουρκικές απειλές: «να τα βρουν μεταξύ τους». Σε ελληνική μετάφραση: ας κόψουν το σβέρκο τους.
Ο Πρωθυπουργός δεν ζήτησε καν εξηγήσεις για τη γερμανική στάση -που ισοδυναμεί με κλείσιμο του ματιού στην Τουρκία που αυτό ακριβώς επιδιώκει: να «τα βρούμε».
Αντίθετα, δέχθηκε την υπόδειξη να στείλει ελληνικά άρματα μάχης στον Ζελένσκι και -για λόγους που δεν είναι απολύτως κατανοητοί- ο Σολτς το έβγαλε φόρα παρτίδα.
Ο εξευτελισμός έγινε πλήρης: ξένος ηγέτης ανακοινώνει μια επιλογή απολύτως εθνικής αρμοδιότητας – και μας κάνει και πλάκα:
Θα «προμηθεύσει» -δηλαδή θα πουλήσει;- στην Ελλάδα καινούργια άρματα. Μπακάλικοι λογαριασμοί.
Γιατί δεν τα στέλνει στην Ουκρανία, που είναι δυο βήματα και αξιώνει να στείλει η Ελλάδα τα δικά της και μετά να περιμένει από τον ίδιο να καλύψει τα κενά που δημιουργούνται στην άμυνά της;
Πρωθυπουργός που προτάσσει τα συμφέροντα της χώρας του, τουλάχιστον θα συνδύαζε τη γερμανική αξίωση με τις απειλές Ερντογαν και θα απαντούσε:
– Η Ελλάδα δεν θα στείλει ούτε καρφίτσα στην Ουκρανία -πόσο μάλλον από τη στιγμή που ο χερ Σολτς δεν καταδικάζει την Τουρκία. Άλλωστε: δώσαμε, δώσαμε…
Όταν προέχει η άμυνα της χώρας, συνιστά θράσος να της ζητάει μια άλλη κυβέρνηση να ενισχύει την ουκρανική άμυνα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταπίνει αυτό που στοιχειώδεις λόγοι διατήρησης της αμυντικής ικανότητας και εθνικής αξιοπρέπειας, επιβάλουν να απορριφθεί χωρίς συζήτηση.
Η πολιτική του «γιες μαν», που ανέδειξε -με…υπερηφάνεια- ενώπιον του Μπάιντεν, επαναλαμβάνεται σε μικρογραφία ενώπιον του Σολτς.