Πες μου παππού, πήγες χτες στην κηδεία ενός φίλου σου; Ναι αυτός ήταν πολύ άρρωστος και πέθανε. Τι θα πει πέθανε; Μα δεν υπάρχει πια. Πώς γίνεται αυτό παππού; Δε μπορώ να σου εξηγήσω. 
Ας πούμε ότι η ζωή είναι ένα αναμμένο κεράκι που σιγά – σιγά λιώνει και τελικά δε μένει τίποτα. Καλά αλλά γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι; Δεν ξέρω ψυχή μου. Μα παππού γιατί δεν το ‘μαθες κι αυτό μαζί με τα τόσα άλλα που έμαθες; Είναι πολύ δύσκολο αυτό και ακόμη γιατί δεν ήξερα πώς θα με ρωτούσες. Να το μάθεις τώρα γιατί θέλω να ξέρω. Είναι αργά πια, ο παππούς δεν έχει δυνάμεις για να σπουδάζει ακόμη και γιατί είναι λίγος ο χρόνος ζωής που του μένει. Τι είναι αυτό, άμα η ζωή τελειώσει, τι γίνεται; Τι άλλο αγάπη μου, έρχεται ο θάνατος και ο άνθρωπος πεθαίνει. Δηλαδή θα πεθάνεις και ‘συ; Βέβαια! Παππού μη λες μαλακίες. Όπα! Ποιος σου το ‘μαθε αυτό, τι θα πει; Δεν ξέρω, το άκουσα που το είπε ο μπαμπάς στο τηλέφωνο σε ένα φίλο του. Αντράκι μου αυτά είναι κακά λόγια και να μη τα λες. Όχι – όχι, ο μπαμπάς δε λέει κακά λόγια, το άκουσα και στο σχολείο να το λένε τα παιδιά και οι δασκάλοι δεν τα μαλώνουν. Εγώ ξέρω πιο πολλά απ’ αυτούς γιατί είμαι γέροντας. Ναι, η μαμά είπε πως ο παππούς τα ξέρει όλα, είναι σοφός άνθρωπος. Αλήθεια παππού, τα ξέρεις όλα; Άκου ψυχή μου, μην ακούς, κανείς δεν τα ξέρει όλα. Και γιατί παππού δεν τα έμαθες όλα; Γιατί κανείς δεν ξέρει πόσο βάθος έχει η γνώση. Τότε, πώς είσαι σοφός όπως λέει η Μαμά; Εσύ αρχίζεις από το δημοτικό να μου βάζεις δύσκολα… Άκου λοιπόν, σοφός δεν είναι αυτός που τα ξέρει όλα, αλλά αυτός που τα ξέρει σωστά, αλλά εδώ είναι η άλλη δυσκολία: ποιο είναι το σωστό! Έτσι, γιατί δεν είμαι βέβαιος ποια είναι τα σωστά γι’ αυτό δεν έγινα σοφός. Παππού εσύ είσαι Νίκος, εγώ Νίκος, εσύ η αρχή κι εγώ η συνέχεια, είμαστε ίδιοι κι αφού εγώ που είμαι νέος και έχω πολλά χρόνια μπροστά μου θα μαθαίνω, θα μαθαίνω, ώσπου να γίνω σοφός και αφού είμαστε ίδιοι θα γίνεις και εσύ σοφός. Ναι ψυχή μου, να προσπαθήσεις, αλλά να ξέρεις πως σοφοί δε γίνονται όσοι το επιθυμούν ούτε αυτοί που θέλουν να γίνουν σοφοί για χάρη του παππού τους, αλλά μόνο όποιοι έχουν τη σφραγίδα της δωρεάς. Τι είναι αυτά που λες, ποιος την έχει αυτή τη σφραγίδα; Ποιος άλλος παιδί μου; Παππού σταμάτα δε θέλω να με λες παιδί μου. Καλά, θα σε λέω ψυχή μου. Εν τάξει, πες μου αυτό που σε ρώτησα. Τι σφραγίδα αυτή την έχει ο Θεός; Τι άνθρωπος είναι αυτός είναι Έλληνας; Όχι, όχι, δεν είναι ούτε άνθρωπος, ούτε Έλληνας. Τον έχεις δει αυτόν που κρατά τη σφραγίδα και δεν είναι άνθρωπος; Μα αυτός είναι πνεύμα, πώς θα τον δω εγώ; Τότε, πώς ξέρεις ότι υπάρχει αφού δεν τον βλέπεις; Δεν είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις. Προχθές ήρθες κλαίοντας γιατί φύσηξε αέρας και σου πήρε το τετράδιο σου, ο αέρας κουνάει τα φύλλα στα δέντρα, σηκώνει κύματα, παίρνει το δικό μου το καπέλο και το τετράδιό σου. Όλα αυτά τα κάνει ο αέρας κι ας μην το βλέπουμε. Υπάρχει λοιπόν. Άλλα να γυρίσουμε εκεί που σταθήκαμε. Αν ο Θεός που υπάρχει κι ας μην τον βλέπουμε σώσει σε σένα τη σφραγίδα της δωρεάς και γίνει ότι δεν έγινα εγώ για να με συμπληρώσεις, αυτό δε θα το απολαύσω εγώ γιατί εγώ όταν εσύ κάποτε γίνεις σοφός, εγώ τότε δε θα υπάρχω.
Ελπίζω ο Θεός να με συγχωρέσει και να με κατατάξει σκηνές των δικαίων που είναι οι δίκαιοι για να μπορώ να σε καμαρώνω! Παππού κοιμήθηκες! Να του δώσω ένα φιλάκι και θα τον ξυπνήσω.
Ευτύχιος Δασκαλάκης – Σφουγκατάκης
