Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.F.J.
11 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΨΗ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΝ
Είναι σε όλους γνωστό ότι το καλοκαίρι του 1974 η Τουρκία, με αφορμή το εγκληματικό αμερικανόπνευστο πραξικόπημα της Χούντας κατά του Μακαρίου, εισέβαλε καταλαμβάνοντας το 38% του νησιού, το οποίο, όχι απλώς κατέχει ως σήμερα, αλλά επιπλέον, εφαρμόζει σταθερή πολιτική μεθοδικής εθνοκάθαρσης, εποικισμού και τουρκοποίησης. Ακόμα και τους ίδιους τους Τουρκοκύπριους, έχει μετατρέψει σε παρίες στην ίδια τους τη χώρα.
Η ωμή αυτή πραγματικότητα θέτει ευθέως την ανάγκη απάντησης στο κρίσιμο ερώτημα τί είναι το Κυπριακό. Είναι το Κυπριακό μια διαφορά δύο κοινοτήτων ή κατ’ ουσίαν το πρόβλημα υφίσταται εξαιτίας των ανοιχτών εξωτερικών επεμβάσεων της Τουρκίας εναντίον ενός κράτους-μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ, επεμβάσεων που έχουν ήδη επιβάλει τον ακρωτηριασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας στον Βορρά και απειλούν ευθέως την κυριαρχία της στα ελεύθερα εδάφη διά της προσπάθειας επιβολής μιας πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά λύσης που καταργεί κάθε έννοια κράτους Δικαίου και βασικής δημοκρατικής αρχής.
Είναι επίσης γνωστά σε όλους τα γεγονότα του Μαρτίου 2013 που οδήγησαν στον εξανδραποδισμό της κυπριακής οικονομίας και την υπαγωγή της στη μνημονιακή κατάσταση της αποικίας χρέους. Είναι το ζήτημα αυτό υπόθεση ενός «προβληματικού κράτους» και ενός λαού «κλεφτών και τεμπέληδων» που οφείλουν να υποστούν τα επίχειρα της «κακίας» τους ή μήπως το πρόβλημα υφίσταται διότι το πολυδιεκδικούμενο «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» αναβαθμίστηκε περαιτέρω σε άμεσο παραγωγό υδρογονανθράκων;
Στις δύο παραπάνω μεταβλητές παραμέτρους πρέπει αναγκαία να προστεθεί και η σταθερά, ότι δηλαδή η Κύπρος δεν έχει απλώς κάποια γεωπολιτική αξία και σημασία, πράγμα που ο καθένας θα πιστοποιούσε, αλλά κεντρική, καθώς βρίσκεται στην καρδιά της Ευρώπης – Ασίας και Αφρικής, στην καρδιά του αξονικού χώρου.
Η συνάρθρωση και των τριών αυτών, εν μέρει διαφορετικών ζητημάτων, καθαρή αποτύπωση της αδιέξοδης μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενης πρακτικής, δίνει στο Κυπριακό Ζήτημα ένα μεγαλύτερο εστιακό βάθος, απαιτώντας μια γενναία εκ νέου τοποθέτηση στο όλον πρόβλημα, μακριά από τις λογικές εκείνες που τείνουν και μάλιστα επιμένουν να παρουσιάζουν το Κυπριακό ως πρόβλημα απλής δικοινοτικής διαμάχης, κάτι θα λέγαμε, καθ’ υπερβολήν, ως «τριβή» ανάμεσα σε μαύρους και Πορτορικανούς στο Μπρόνξ.
Σε αυτό το πεδίο λοιπόν, χρειάζεται να αποκτήσουμε μια στρατηγική. Στρατηγική πολύπλευρης σύγκλισης Ελλάδας και Κύπρου. Αλληλεγγύης, αδελφικής συμπαράταξης χωρών, κοινωνιών και κινήματος, ενάντια στις γεωπολιτικές επιβουλές για την αποτίναξη των δεσμών της τρόικας και των Μνημονίων. Να αποτελέσει η Ελλάδα με την Κύπρο έναν πυρήνα αντίστασης, που, απευθυνόμενος στις χώρες και τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου και της Μεσογείου, να σημάνει την απαρχή μιας διαφορετικής πορείας για του λαούς και τους εργαζόμενους ολόκληρης της Ευρώπης.
Η πραγματικότητα στην οποία βρισκόμαστε, εξαιρετικά δύσκολη, άνιση και περιπεπλεγμένη, μας αποκαλύπτει εντούτοις μιαν αλήθεια που συχνά υποτιμάμε, ενώ είναι ένα ισχυρό όπλο για την Κύπρο και τον αγώνα επιβίωσης που δίνει.
ΚΥΠΡΙΑΚΟ…ΕΙΡΗΝΗ…ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ
Τον τελευταίο καιρό, αρκετά άρθρα τοποθετούνται στο ζήτημα της λύσης του Κυπριακού. Ένα συχνό επιχείρημα απέναντι σε οποιαδήποτε συζήτηση περί ιμπεριαλισμού και γεωπολιτικών συμφερόντων είναι ο αδιαμφισβήτητος ισχυρισμός ότι αυτό που επιδιώκουν και θα πετύχουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού, είναι η ειρήνη και η σταθερότητα. Άρα, λένε, το ιμπεριαλιστικά αυτά συμφέροντα συμπίπτουν με τους δικούς μας ειρηνικούς πόθους και ανάγκες και έτσι δεν έχουμε να κάνουμε κάτι άλλο παρά να συμπορευτούμε με τον οποιονδήποτε, κάτω από οποιαδήποτε πολιτική, ταξική σημαία για τον δρόμο προς την ειρηνική ζωή και την σταθερότητα στο νησί.
Το Κυπριακό δεν μπορεί να αναγνωσθεί έξω από την ερμηνεία του Ιμπεριαλισμού μέσα στο σύστημα το οποίο κατείχε εξέχουσα σημασία ειδικά την περίοδο του Ψυχρού πολέμου. Η στρατηγική της θέση ήταν καίριας σημασίας για τον Ιμπεριαλισμό από την πρώιμη περίοδο διαμόρφωσής του για αστυνόμευση της περιοχής των πετρελαίων. Από την επιστράτευση του Γρίβα για τον ενωτικό αγώνα του 1955-59 για να «προλάβουν τον αγώνα της Αριστερός» και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών για την εξουσία μέχρι τις συνθήκες Ζυρίχης Λονδίνου και τα γεγονότα του 1963-74, ο Αγγλοαμερικανικός Ιμπεριαλιστικός παράγοντας δεν ήταν μια «ουδέτερη δύναμη» που απλά ζητούσε «ειλικρινή» μεταχείριση.
Ακόμα και σήμερα η Κύπρος κατέχει σημαντική θέση για τις κατασκοπευτικές βλέψεις των Ιμπεριαλιστών.
ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΟΣΟ ΠΟΤΕ Η ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΚΥΠΡΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ, ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
Το πραξικόπημα του 74 και η συνακόλουθη τουρκική εισβολή απέτυχαν να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία. Ότι η διεθνής κοινότητα εξακολουθεί να την αναγνωρίζει ως τον αποκλειστικό νόμιμο ψορέα συλλογικής έκφρασης του κυπριακού λαού. Ότι με την υποστήριξη της σαφούς πλειοψηφίας των Κυπρίων πολιτών, Ελλήνων και Τούρκων συνυπολογιζομένων, η Κυπριακή Δημοκρατία άντεξε στην απόπειρα κατάργησής της, μέσω του Σχεδίου Ανάν, προκειμένου να φαλκιδευτεί και υπονομευτεί η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ότι σήμερα, μέλος της ΕΕ είναι η Κυπριακή Δημοκρατία που και εκπροσωπείται στα κοινοτικά όργανα από την εκλεγμένη κυβέρνησή της δίχως την μεσολάβηση και επιδιαιτησία με το «έτσι θέλω» κάποιων διορισμένων ανώτατων δικαστών!
Δεν αποτελεί, λοιπόν, υπερβολή να πούμε πως οι κύριοι παίκτες, Ομπάμα, Κέρυ, Κάμερον, Μέρκελ και Σόϊμπλε μαζί με τους «αμιγώς κοινοτικούς», Γιούνγκερ, Βαν Ρομπέι, Άστον, Σουλτς, Μπαρόζο και Όλι Ρεν, λειτουργούν ως επισπεύδοντες υπέρ της τουρκικής πλευράς, υπό την αιδήμονα συγκατάνευση των «ομογάλακτών» τους σε Ελλάδα και Κύπρο, επαναφέροντας σε νέα μορφή το σχέδιο κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το κριτήριο του ποιος υποστηρίζει ποιον, διατηρεί και στην περίπτωση αυτή την απόλυτη αξία του.
Η αποτίναξη των Μνημονίων και η διατύπωση αξιόπιστων εναλλακτικών σχεδίων για την έξοδο από την κρίση, που θα στηρίζονται στην παραγωγική ανασυγκρότηση, την εμβάθυνση της δημοκρατίας και την πολιτιστική αναγέννηση, είναι κοινά ζητούμενα για Ελλάδα και Κύπρο. Ήρθε ο καιρός να εγκαταλειφτεί το δόγμα – φύλο συκής των ευθυνών των ελλαδικού Ελληνισμού – ότι η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται, και να συναποφασιστεί ενιαία στρατηγική αντιμετώπισης των προβλημάτων και των κινδύνων, στα πλαίσια του πληττόμενου ευρωπαϊκού Νότου, στα πλαίσια της Ε.Ε. της οποίας αποτελούν ισότιμα μέλη, στα πλαίσια των ιστορικών και συμβατικών ευθυνών που έχει η Ελλάδα απέναντι στην Κύπρο.
Πιστεύω όμως, ότι αυτό που ο αείμνηστος Νίκος Σβορώνος αποκάλεσε αντιστασιακό πνεύμα των Ελλήνων, δεν αποτελεί φαντασιακό επινόημα, αλλά απτή πραγματικότητα επιβεβαιωμένη διαχρονικά.
Το 2004, ο κυπριακός λαός βρέθηκε στην ίδια δυσμενή θέση, αλλά διάλεξε τελικά τον δρόμο της αξιοπρέπειας.
