Του Μανώλη Καπετανάκη
Νάτην πάλι η ωραία Ελένη του τρωικού πόλεμου να αναβιώνει κινδύνους και αυτή τη φορά με την πρόφαση τους ονόματος της Μακεδονίας.
Δίχως αινιγματική συνέχεια, ο θόρυβος και οι σοβαρές προεκτάσεις της πολυκύμαντης ονοματοδοσίας του νεοσύστατου προτεκτοράτου έχουν ουσιαστική σχέση με το αμιγές ζήτημα μιας << αθώας >> βάπτισης ενός ελέω δυτικών ιμπεριαλιστών εγκάθετου κράτους με κλυδωνιζόμενη υπόσταση, όσο η εκστρατεία στην αρχαιότητα κατά της νευραλγικής πόλης των Τρωάδων με την εκούσια αρπαγή της χαριτωμένης βασίλισσας.
Ταιριάζει σε αυτή την περίπτωση να δανειστεί κανείς και παραφράσει την παροιμιώδη ρήση του Μαβίλη, λέγοντας ότι δεν υπάρχουν σφετεριστικά ονόματα, αλλά μονάχα αρπακτικά συμφέροντα και επιδιώξεις. Ειδικά μάλιστα σε μια ευμετάβλητη και λίαν εύφλεκτη διεθνή συγκυρία, όπου οι βάρβαροι γαιοκτήμονες του πλανήτη ξιφουλκούν αναμεταξύ τους πάνω σε σπαράγματα χωρών σπαρμένα με μυριάδες πτωμάτων. Λεηλατούν αχόρταγα τον πλούτο των λαών βυθίζοντας τους έτσι στην ανέχεια και την απόγνωση (τα ελληνικά μνημόνια το επιβεβαιώνουν και η τριτοκοσμική λιμοκτονία το κραυγάζει) και επιχειρώντας να κυριεύσει ο καθένας ακόμη και τη τελευταία σπιθαμή της οικουμένης που εξουσιάζουν άλλοι δυνάστες, είτε εχθροί, είτε << σύμμαχοι >> . Εξωθώντας τοιουτοτρόπως την ανθρωπότητα μέχρι το χείλος του πυρηνικού ολοκαυτώματος.
Σε αυτή λοιπόν τη μανιασμένη αντιπαράθεση τους έρχεται, συναντιέται και συγχωνεύεται η μωροφιλοδοξία των νεογέννητων (με την έννοια της νωπής απόκτησης << δικής >> τους ξεχωριστής επικράτειας) αλλά και ενήλικων εξαρτημένων μεγαλοαστικών τάξεων.
Στον ανυποψίαστο εργαζόμενο, στον κοινό παρατηρητή των εξελίξεων που δρομολογούνται στην πάλαι ποτέ (πάλαι μόνο η` πότε ξανά;) μπαρουταποθήκη της Ευρώπης δικαιολογημένα γεννιούνται βάσιμοι προβληματισμοί, καλλιεργείται σύγχυση, εγείρονται ανησυχίες. Επίσης το όλο κλίμα προσφέρεται για αξιοποίηση από αντιδραστικές δυνάμεις και σκοπιμότητες.
Τι πράγματι όμως συμβαίνει; Πόσο δικαιολογημένοι είναι διάφοροι φόβοι για την πιθανότητα να καταστεί αυτό το γεγονός θρυαλλίδα όντως πολύ δυσάρεστων καταστάσεων; Ποια στάση οφείλει να διατηρήσει οποιοσδήποτε φορέας μιας ευρύτερης προοδευτικής θεώρησης και πρακτικής;
Απειλούμαστε άραγε από τη χρήση ενός απλού ονόματος, την παραχάραξη της ιστορίας στο συγκεκριμένο θέμα (αν και ούτως η` άλλως σε ολάκερη την έκταση της αυτή διαστρεβλώνεται βάναυσα από την καθεστηκυία αντίληψη) και την καταχρηστική αξιοποίηση σύμβολων που << περήφανα >> ανήκουν στο ελληνικό γένος; Υποκρύπτονται βλέψεις σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας; Υποσκάπτεται η σταθερότητα και << ηρεμία >> της περιοχής;
Γιατί δηλαδή η χρήση πάνω από πενήντα ελληνικών ονομάτων σε πόλεις των ΗΠΑ (για την ειρωνεία μάλιστα επτά δανείστηκαν το όνομα της Μακεδονίας !, περισσότερες από 15 της Αθήνας και η πρωτεύουσα της πολιτείας Ουάσινγκτον λέγεται Ολυμπία) περιποιεί τιμή, ενώ για την πΓΔΜ αναγορεύεται σε προπατορικό ανθελληνικό αμάρτημα, επιθετική κίνηση και ρίξιμο γαντιού; Προφανώς εξυπακούεται πως ο Λευκός Οίκος δεν τρέφει τέτοιες επεκτατικές επιθυμίες καταχρώμενος τα ονόματα μας. Καθότι εδώ και δεκαετίες το κατάφερε, έχοντας εδραιώσει μια έμμεση αλλά λίαν αποτελεσματική κηδεμόνευση της Ελλάδας.
Ποιοι παράγοντες παρεμβάλλονται, ώστε ένα αχυρένιο και ανδράποδο νεότευκτο και υπό σχετική αίρεση κιόλας κρατικό μόρφωμα με ανάστημα νάνου (μια << χαψιά >> να εποφθαλμιά εδαφικό μερτικό από τον ογκωδέστερο γείτονα με σπουδαίο γεωπολιτικό έρμα, βαρύτιμες διασυνδέσεις, σεβαστή στρατιωτική πανοπλία, οικονομικό και πληθυσμιακό εύρος σαφέστατα υπέρτερο και λοιπές προϋποθέσεις) να αναστατώνει έως εξοργισμού τον από Νότο σημαντικό επενδυτή και εμπορικό εταίρο του; Τι μεσολαβεί και εκεί όπου στα Σκόπια πριν λίγο καιρό αντίκριζαν ακόμη και το φάσμα του διαμελισμού, υποβόσκουν ασίγαστα αλυτρωτικές ονειρώξεις; Πού έλκουν τη θρασύτητα, ώστε το άγχος της επιβίωσης τους να υποσκελίζεται, να αλλοιώνεται και να εκτινάσσεται σαν επεκτατικός πόθος ευελπιστώντας επιπλέον σε παραπέρα υπαρξιακή κατοχύρωση;
Ευσταθεί λοιπόν η απειλή; Κινδυνεύουν άραγε τα << ιερά >> χώματα μας; Βεβαίως. Μόνο που αυτά με μια διαιωνιζόμενη νεοαποικιοκρατική λογική είναι εκ γενετής κατακτημένα από τις πρώτες βαυαροκρατίες και τους σύγχρονους επιγόνους αμερικανοευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Ήδη η χώρα μας από άκρη σε άκρη τείνει να καταστεί μια πελώρια Σούδα και σε κάθε πολεμική πρωτοβουλία του Πεντάγωνου έχει αποτελέσει ανεκτίμητο (σαν τα διαμάντια) προγεφύρωμα της εγκληματικής αμερικάνικης στρατιωτικής μηχανής συμπαρασύροντας μας σε περιπέτειες με πιθανές εφιαλτικές παρενέργειες. Και στη σήμερον ημέρα οι σχεδιασμοί του υπερατλαντικού δέσποτα της περιοχής να εξοβελίσει κάθε ρώσικη επιρροή και εξουδετερώσει τον όποιο έλεγχο του στα πέριξ (για να ξεγυμνώσουμε την καρδιά δηλαδή των κίνητρων επικαιροποίησης ξανά του Μακεδονικού), απαιτούν την άρση οποιασδήποτε εμπλοκής βραχυκυκλώνει την άμεση στόχευση νατοποιήσης των Σκοπίων.
Η εγχώρια ολιγαρχία γνωρίζει το μακάβριο αυτό παιχνίδι των ιμπεριαλιστικών μεθοδεύσεων πολύ καλά. Συναπτά εις τριπλούν και οδυνηρά επίσης. Αντί τους μεγαλοϊδεατισμούς των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών γεύτηκε τη μικρασιατική καταστροφή. Ακολούθως την κυπριακή τραγωδία και κάπως πρόσφατα οι υπερφίαλες εξορμήσεις στον περίγυρο με δανικό άτι κατάληξαν βρόχος χρέους, πεδίο εκβιασμών όντας κατακτυπημένο μήλο έριδας των αλληλοσυγκρουόμενων πατρώνων της. Παρατηρεί συνάμα με φόβο τις οβιδιακές και με αστραπιαία ταχύτητα μεταμορφώσεις της συμπεριφοράς των προστατών και δεσμωτών της. Φυσικά οι πάγιοι κεντρικοί προσανατολισμοί προς ανατολή η` δύση των παρατρεχάμενων μεγαλοαστών κάθε εθνικότητας είναι μια πιο βαριά υπόθεση και δεν μοιάζει με εκκρεμές. Αλλά με βαριά άγκυρα που αν σηκωθεί για να ταξιδέψει το σκάφος προς άλλα λιμάνια, οπωσδήποτε θα διασταυρωθεί με κρίσιμες, ίσως και καταστροφικές τρικυμίες και σκοπέλους.
Δεν αφήνει ξέγνοιαστη την ημέτερη άρχουσα τάξη μας η θέαση των παθημάτων του Ερντογάν στην απέναντι όχθη του Αιγαίου με το καυτό κουρδικό πρόβλημα και τις ταλαντευόμενες σκέψεις και διεργασίες των φονιάδων της γης για έγκριση δημιουργίας κουρδικού κράτους. Όπως προειπώθηκε πικρά παθούσα η πλουτοκρατία- παρασιτοκρατία μας έχει συνειδητοποιήσει πως οι και οι ίδιοι οι απρόβλεπτοι ιμπεριαλιστές ταλανίζονται σε μια κρίση τακτικής και στρατηγικής (όρα την πρωτόγνωρη εσωτερική διένεξη στο μπλοκ εξουσίας των ΗΠΑ και τις παλινωδίες στα επιτελεία του Τραμπ). Περισσότερο όμως από την ρευστή λάβα των ανταγωνισμών τους που κυλά και κατακαίει Ουκρανίες και Συρίες γνωρίζει το μόνο ακλόνητο δεδομένο. Οι κουρσάροι της υφηλίου δεν μεροληπτούν υπέρ κανενός << υποχείριου >> τους. Και αν δεν τους καταντούν αναλώσιμους << απόπατους >> , αν δεν σκίζουν και ανασυναρμολογούν τα << χάρτινα >> σύνορα τους, αυτό το << ευτύχημα >> οφείλεται σε αποκλειστικά ιδιοτελείς υπολογισμούς τους εκτιμώντας το κόστος ριζικότερων ανατροπών.
Άρα τελικά υφίσταται η συγκεκριμένη απειλή (και πλειάδα άλλων ορατών και μη). Στην κατάλληλη συγκυρία. Και εννοείται, αν παραστεί ανάγκη. Όταν τα διευθυντήρια της υφηλίου το προκρίνουν. Ποτέ όμως προερχόμενη από μια έωλη μικρογραφία, η οποία δεν δρα αυτόφωτα και αυτεπάγγελτα, αλλά σαν ενεργούμενο των ισχυρών στηριγμένη στις πλάτες τους. Ειδικά στη τωρινή περίοδο και την περιοχή μας όπου το κουβάρι των αντιθέσεων περιπλέκεται και όταν ορισμένοι κόμποι χαλαρώνουν (τουρκικός), κάποιοι άλλοι αντισταθμιστικά πρέπει να σφίξουν.
Σε αντιδιαστολή τώρα με τη φάρα των εκμεταλλευτών οι λαοί επιβάλλεται να έχουν διαμετρικά αντίθετες επιδιώξεις, οι οποίες σχεδόν ποτέ (εξαίρεση ενδεχομένως αυτού του κανόνα αποτελεί η ξένη εισβολή στην πατρίδα, η οποία θα διασπάσει τον ζωτικό χώρο και την ενιαιότητα του προλεταριάτου) δεν ταυτίζονται με εκείνες των κρατούντων.
Σίγουρα κρίνεται προτιμητέος ο οποιοσδήποτε συμβιβασμός στην εξεύρεση ονομασίας. Την εκτράχυνση των συνθηκών κυρίως οι εργατολαϊκές μάζες πληρώνουν με ανέκαθεν βαρύτατο τίμημα. Στην χειρότερη εκδοχή το μεγάλο κεφάλαιο από μια ενδεχόμενη ήττα του θα δει το συλλογικό έχει του συρρικνωμένο.
Συμπληρώνονται όμως δύο καίριες παραδοχές. Πρώτον, μια άνωθεν << διατεταγμένη >> συγκαταβατική λύση θα εξυπηρετεί τον προγραμματισμό των αμερικάνικων όρνεων για απώθηση και σταδιακό στραγγαλισμό της Ρωσίας. Επίσης θα επισφραγίζει την παρουσία τους, εφόσον αρχικά υποθάλπουν αντιπαραθέσεις και διαιρούν και εν συνεχεία επιδιαιτητεύουν και βασιλεύουν. Τέλος αυτή η συναινετική διέξοδος θα έχει ένα προσωρινό χαρακτήρα. Γιατί βρέξει λιάσει είναι ανεξίτηλα καταχωρημένο στο γονιδίωμα των καπιταλιστών αδιάκριτα μεγέθους η λαιμαργία και η νομοτελειακή ροπή προς διεύρυνση και εξάπλωση (δεν μειονεκτεί σε αυτό τον τομέα και η ελληνική αστική τάξη, όταν είναι διακριτή η επώαση διαθέσεων ισχυροποίησης του ρόλου της στην ανατολική Μεσόγειο δράττοντας την ευκαιρία ένεκα της κλιμακούμενης ψυχρότητας στις σχέσεις Τουρκίας – Δύσης).
Οπότε, όπως λέει και ο Β. Σαμαράς, η κατίσχυση της μιας πλευράς σε βάρος της άλλης ανοίγει μεγαλύτερη όρεξη στην ευνοημένη, μιας και θα αισθάνεται ευρωστία κυριευόμενη από έπαρση. Κατόπιν η αδικημένη αντανακλαστικά θα ανασυνταχτεί πασχίζοντας τη μελλοντική δικαίωση. Ενώ ακόμη και ο << θετικός >> δρόμος της αμοιβαίας καταλλαγής αναδεικνύει περιθώρια, εγκολπώνει και σηματοδοτεί εκατέρωθεν αυριανές προσπάθειες πλήρους επικράτησης.
Τι πρέπει λοιπόν να εισηγηθούν οι φύσει φιλειρηνικοί λαοί στον αντίποδα του χειρισμού των αντιπάλων τους καπιταλιστών (ημεδαπών πρώτιστα, αφού ο εσωτερικός τύραννος, η αστική τάξη τους, με τα ιμπεριαλιστικά αγκωνάρια του αποτελεί τον πιο κοντινό, τον διαρκή και πιο δραστικό βασανιστή τους και οργανικό πρόξενο της κακοδαιμονίας τους) για παντοτινή γαλήνη και πρόοδο; Ποιο όνομα επί του προκειμένου εποικοδομητικά και συνετά πρέπει να προτείνουν;
Μήπως ορθά έπραξε και μάλιστα καυχιέται αρκούντως για την ευθυκρισία και τη στερνή επαλήθευση του το << ένα κόμμα του λαού >>, τύποις κομουνιστικό και πλέρια αντεπαναστατικό, όταν σαν υπεύθυνος συμβουλάτορας του κατεστημένου με διορατικότητα και έγκαιρα θεώρησε σαν ιδανική αντιμετώπιση της εκκρεμότητας αυτής τη σύνθετη χρήση του ονόματος Μακεδονία με γεωγραφικό προσδιορισμό; Εκείνη η παράταξη που το μεσονύκτιο αναδιπλώθηκε αιφνιδιαστικά αναλογιζόμενη τον διασυρμό και απείχε από τα παλιά συλλαλητήρια του εθνικιστικού παροξυσμού και της πανούργας επεκτατικής αντεπίθεσης φωνάζοντας πως η Μακεδονία είναι Ελληνική.
Ίσως κάποιο διαφορετικό όνομα να είναι πιο δόκιμο και αξίζει να το συστήσουν οι λαοί από ριζοσπαστική κατεύθυνση; Μα απολύτως κανένα. Δεν είναι δική τους, δεν είναι κοινή η πατρίδα. Επουδενί τη διαφεντεύουν. Παρόλο που αυτοί με την πάλη τους την απελευθέρωσαν και κοπιαστικά την έκτισαν. Ολοσχερώς τους είναι ξένοι και ενάντιοι οι μηχανισμοί της, η δικαιοσύνη της, η παιδεία της, το κοινοβούλιο της, οι τράπεζες, ο στρατός της. Ουδέποτε μπορούν να τους θέσουν υπό εργατικό έλεγχο η` να επιβάλλουν εκλογικά και αιθέρια την λαϊκή εξουσία τους. Με βία η αστική δικτατορία την έχει ιδιοποιηθεί παντελώς. Στα πλατιά εργατολαϊκά στρώματα ανήκει αποκλειστικά πια η απομύζηση του ιδρώτα τους, η φτώχεια, η ανεργία, ο ξεσπιτωμός, τα απανωτά μνημόνια, η καταστολή, η δυστυχία, η απελπισία, το θανατερό κυνηγητό από τα φασιστικά τέρατα, ο ξενιτεμός, η αμορφωσιά, η κουρελιασμένη σύνταξη και περίθαλψη, το εθνικιστικό δηλητήριο, η ιδεολογική αποχαύνωση, η βάλτος του ρεφορμισμού, οι ανθρωποθυσίες στους άδικους πολεμικούς βωμούς των κανίβαλων.
Δηλαδή οι λαοί σε ετούτο το σκηνικό με κύριο παραγωγό- προαγωγό τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και δεύτερους παίχτες τις ντόπιες αστικές τάξεις πρέπει να μείνουν ουδέτεροι και αμέτοχοι; Δυστυχώς είναι πολυσχιδώς και για αρκετούς λόγους και παρά τις αυξημένες απαιτήσεις της εκρηκτικής εποχής εδώ και καιρό αδρανοποιημένοι. Ως εκ τούτου το εχθρικό στρατόπεδο τους βουλιάζει στην εξαθλίωση και απεργάζεται πιότερα δεινά. Καθήκον τους είναι να διατρανώσουν το σύνθημα του αδιατάραχτου των συνόρων. Οποιαδήποτε μετακίνηση τους συνεπάγεται βουνά συμφορών και ποταμούς αίματος και δακρύων. Βόρεια, ανατολικά και νότια στον χάρτη αν κοιτάξει κανείς και στο μόλις χθες της ιστορίας τεκμηριώνεται με τρόμο αυτό το αξίωμα.
Τα υπάρχοντα σύνορα φτάνουν και περισσεύουν για τον κάθε λαό. Το πρόβλημα είναι πως αυτά αποτελούν τείχη μιας πελώριας φυλακής, που ανά πάσα ώρα και στιγμή παραβιάζονται με ωμότητα από τους διεθνείς δημίους. Αυτό είναι το αίτιο της πείνας, της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Ασφυκτιούν οι λαοί σε αυτά τα εδαφικά πλαίσια όχι γιατί τους στενεύουν, αλλά επειδή γίνεται κόλαση η καθημερινή επιβίωση τους από την επίθεση του ιστορικού απολιθώματος των καρχαριοειδών της χλιδής. Διαφορετικά σαν μεσολαβούσε η κοινωνική χειραφέτηση τους και απεγκλωβίζονταν οι αστείρευτες παραγωγικές τους ικανότητες, τα σύνορα θα γίνονταν γέφυρες φιλίας, ομαλής διευθέτησης διαφορών και δίοδοι πιο δημιουργικής συνεργασίας αναμεταξύ τους.
Τουναντίον τα σύνορα της άσπλαχνης και αντικειμενικά άπληστης καρδιάς των μεγαλοαστών καταλήγουν περιοριστικά και πνιγηρά. Η ακόρεστη ιδιοσυγκρασία τους για ακατάπαυστα διογκούμενη κερδοφορία τους υποχρεώνει να επιχειρούν το κούρσεμα καινούριων εκτάσεων. Οι προλετάριοι στα διαμορφωμένα σύνορα θα ένοιωθαν απεναντίας απίστευτη ευρυχωρία και αγαλλίαση, εάν γκρέμιζαν και αφάνιζαν τον αποκλειστικό παράγοντα με τον οποίο δεν χωρούν μαζί και ουδέποτε θα μπορέσουν να συγκατοικήσουν αρμονικά και ευημερούντα. Τον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό.
Τα γεωγραφικά τμήματα της Μακεδονίας ως εκ τούτου δικαιωματικά και με σκληρούς αγώνες πρέπει να περιέλθουν στην κατοχή των λαών της παγιώνοντας την υφιστάμενη διαίρεση και εξοντώνοντας του βρικόλακες που τα νέμονται. Προοπτικά και σαν το παραδεισένιο πλήρωμα του χρόνου το προστάξει, θα αποφασίσουν μονιασμένα και συντονισμένα όχι την ανασκευή των συνόρων, αλλά τη τελειωτική τους κατάργηση θεμελιώνοντας Βαλκάνια, Ευρώπη, ηπείρους δίχως τάξεις και κρατικούς διαχωρισμούς.
Ίσαμε τότε πρέπει να μάχονται ασταμάτητα ενάντια στους κάθε αιτιολογίας (βέβηλες ονομασίες, ΑΟΖ, παραβιάσεις, κλπ) και κάθε προέλευσης (ελληνικής, αλβανικής, σκοπιανής, τουρκικής, κλπ) αλυτρωτισμούς, εθνικισμούς, επεκτατισμούς, σοβινισμούς και ιμπεριαλιστικές (αμερικάνων, ρώσων, ευρωπαίων) εξαρτήσεις και επεμβάσεις.
Οι εθνικιστικές ιαχές των νεοναζιστών, των χρυσοποίκιλτων άμφιων που φορούν οι Ρσπούτινδες και του μέγα μουσουργού Μίκη και εκλεκτού μέλους της σιχαμερής λέσχης που απαρτίζουν οι αριστεροί προσκυνημένοι στο σύστημα δεν είναι παρανόηση. Είναι συνειδητή και ευλογημένη από μεγαλοεπιχειρηματίες, βιομήχανους και εφοπλιστές επιλογή, που ρίχνει άφθονο νερό στον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό μύλο που αλέθει αλύπητα ανθρώπινες σάρκες. Φρίττουν στην πιθανότητα (και εμείς αγανακτούμε) να αποσπαστεί κομμάτι της Ελλάδας η` να θιχτούν δικαιοδοσίες της. Ενώ την ίδια στιγμή εθελοτυφλούν η` δοξάζουν την κυριαρχία των ιμπεριαλιστών και στο τελευταίο εκατοστό της.
Πρέπει να ενώνει τους λαούς η μεταξύ τους φιλία και το κοινό μίσος προς τους καταπιεστές τους, οι οποίοι από τη μια μας βυθίζουν στην φτώχεια και από την άλλη υποδαυλίζουν ψεύτικες διαφορές (παρουσιάζοντας τις δικές τους σαν δικές μας) και μηχανεύονται το αλληλομακελειό για την εξυπηρέτηση των απάνθρωπων συμφερόντων τους .Το κίνημα αντίστασης που πρέπει να ζωντανέψει ενάντια στην εξαθλίωση, τρομοκρατία και εξάρτηση, οφείλει να συμπεριλάβει αντιπολεμικά και αντιεθνικιστικά προτάγματα.
Οι συνοριακές γραμμές δεν μας φταίνε. Άψυχες είναι άλλωστε. Βουνά, ποτάμια, λαγκάδια, λίμνες και θάλασσες. Μας καίνε όμως όσα κτήνη μας σκλαβώνουν μέσα τους και λυσσάνε να τις ξεχειλώσουν ποτίζοντας τις με το αίμα μας.
Τα μαχαίρια που μας δίνουν για να σφάξουμε αδελφικούς ομοιοπαθείς λαούς, ας τα στρέψουμε το συντομότερο με οργή και οργάνωση προς τα πωρωμένα, εκτρωματικά, παχύσαρκα κορμιά τους.