“Λέμε τώρα ή θα καούμε ή θα πεθάνουμε από έλλειψη οξυγόνου” – Μαρτυρία επιβάτη

Από το περασμένο Σάββατο, έδινε «μάχη» για ένα εισιτήριο με προορισμό τη Θεσσαλονίκη. Είναι τέλος του μήνα και ο μισθός τελειώνει, μεσολαβεί και Σαββατοκύριακο, οπότε ο Στέργιος Μιναέμης, 28 ετών, που βρίσκεται στην Αθήνα, θα κάνει μια ακόμη προσπάθεια να κλείσει το εισιτήριό του για Δευτέρα. Ο αδερφός του βλέπει ότι υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις ωστόσο δεν καταφέρνει να πάρει το εισιτήριο και πλέον το ταξίδι έχει μετατεθεί για Τρίτη. Μετά και την τελευταία αναποδιά όπου χρειάστηκε να αναζητήσει τον υπεύθυνο για να πάρει τελικά το εισιτήριο στα χέρια του μιας και είχε «κολλήσει» το σύστημα, επιβιβάζεται στο τρένο IC62.

«Μπήκα στο τρένο. Θέση 51, βαγόνι Β2. Το 3ο βαγόνι που λέμε τις τελευταίες ημέρες, η θέση μου ήταν 4-5 παράθυρα μετά την αρχή του βαγονιού.» αφηγείται στο Magazine. Ο Στέργιος ήταν ανάμεσα σε αυτούς που κατάφεραν να βγουν σώοι από την πολύνεκρη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Σήμερα βρίσκεται στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ με μια πεταλούδα στο χέρι και κάποια αχνά σημάδια από τα χτυπήματα στο κεφάλι και περιμένει να περάσει το Σαββατοκύριακο για να πάρει εξιτήριο. Εκεί βρίσκονται και άλλοι ελαφρά τραυματίες, επιζήσαντες του δυστυχήματος. Μιλάνε μεταξύ τους, λένε τις ιστορίες τους, προσπαθούν να μοιραστούν τη φρίκη με την οποία ήρθαν αντιμέτωποι. «Δεν ήθελα να πιστέψω το πόσοι είναι οι νεκροί, το ήξερα ότι είχαμε νεκρούς, πρώτα πρώτα οι οδηγοί…» αναφέρει. Νιώθει οργή και απογοήτευση, μην μπορώντας να πιστέψει πως το 2023 ενώ όλες οι παραγγελίες παρακολουθούνται σε κάθε στάδιο, με κάθε λεπτομέρεια, το ίδιο δεν συμβαίνει και με ένα τρένο που κουβαλάει ανθρώπους.

Στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής, το ταξίδι έμοιαζε συνηθισμένο. Βόλτες προς το κυλικείο, διάβασμα, λίγος ύπνος. Στις στάσεις ανέβαινε και κατέβαινε κόσμος φορτωμένος με λίγες αποσκευές, όσες χρειάζεται κάποιος για ένα τριήμερο. Άλλοι βέβαια κουβαλούσαν περισσότερα, καθώς έφευγαν από τους γονείς τους γεμάτοι «πεσκέσια». Το τρένο είχε πάρει πλέον το δρόμο για τα βόρεια, πλησίαζε στον Παλαιοφάρσαλο. «Κάποια στιγμή, ακούμε ότι θα υπάρξει καθυστέρηση 20 λεπτών λόγω συμφόρησης των γραμμών. Μετά ακούω μέσα στον ύπνο μου ότι η καθυστέρηση θα φτάσει τη μία ώρα. Έκανα μια βόλτα στο τρένο, γύρισα στη θέση μου και διάβαζα για το τι γίνεται με τις καθυστερήσεις στα τρένα.» θυμάται. «Περνάνε δυο εργαζόμενες από μπροστά μου και τις ακούω να λένε “μα που είναι αυτός ο υπεύθυνος, τι μ@@κιες είναι αυτές” και κινήθηκαν προς το μπροστινό μέρος της αμαξοστοιχίας. Και αμέσως μετά μπαμ».

Τη στιγμή της σύγκρουσης, πρώτα είδε τον απέναντι του να εκτοξεύεται, και μετά άκουσε τον ήχο. Ο εφιάλτης συνεχίστηκε με διαδοχικά ισχυρά τραντάγματα και μαύρους καπνούς να γεμίζουν το βαγόνι. Τα φώτα θα λειτουργούσαν για λίγο ακόμα, πριν πάρουν τη θέση τους οι φωτιές. «Δεν ξέραμε τι υπάρχει δεξιά, τι αριστερά, μας φώτιζαν οι πρώτες φωτιές. Κάθε φορά που άκουγα “μπαμ” δεν ήξερα αν κάποιο σίδερο θα περάσει από μέσα μου, έκανα την προσευχή μου» αφηγείται ο Στέργιος.

Το τρένο σταμάτησε. Ο πρώτος εφιάλτης είχε τελειώσει, αλλά τον διαδεχόταν ο επόμενος. «Έπεφταν καλώδια, υπήρχαν παντού εστίες φωτιάς που εξαπλώνονταν ραγδαία. Πάνω που είπαμε ότι σωθήκαμε, λέμε τώρα ή θα καούμε ή θα πεθάνουμε από έλλειψη οξυγόνου». Εκεί ανάμεσα στα στραπατσαρισμένα σίδερα βρήκε μια τρύπα για να μπορέσουν να βγουν όλοι μαζί έξω. Το βαγόνι είχε γύρει, δε γνώριζαν πόσα μέτρα τους χωρίζουν από το έδαφος, υπήρχαν παντού κοφτερά σίδερα και σπασμένα τζάμια, ωστόσο κατάφεραν να βγουν από αυτή την τρύπα. Οι περισσότεροι ήταν νέοι, μαζί και μια μαμά με ένα μωρό. «Βγήκαμε μέσα από καπνούς και φωτιά, δεν ξέραμε αν θα καρφωθούμε σε κάτι. Αλλά εκείνη την ώρα δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη, και να κοπώ, ναι, μπορεί να ακρωτηριαστώ, αλλά θα ζήσω» είπε.

Όλα τα άτομα που είχε δει μέχρι τότε, ήταν ζωντανοί. Χρειάστηκε να διασχίσουν ένα από τα μπροστινά βαγόνια για να περάσουν απέναντι και να αναζητήσουν διέξοδο προς τον δρόμο. Οι πρώτοι άνθρωποι που συνάντησαν ήταν οι οδηγοί των πούλμαν που μετέφεραν νωρίτερα επιβάτες μιας άλλης αμαξοστοιχίας στη Θεσσαλονίκη, η λειτουργία της οποίας είχε διακοπεί την ίδια μέρα. Είχαν δει τη σύγκρουση και τις φωτιές από τον δρόμο. Αμέσως μετά ήρθε η ΕΜΑΚ, η Πυροσβεστική και ξεκίνησε η διάσωση. «Όσοι είπαμε ότι είμαστε καλά μπήκαμε στα λεωφορεία για να μας μεταφέρουν στα νοσοκομεία στη Θεσσαλονίκη. Εγώ ευτυχώς είχα μόνο χτυπήματα στο κεφάλι.» αναφέρει. Τα μόνα πράγματα που έχει μαζί του από το τρένο είναι το εισιτήριο και μια μάσκα που φορούσε τις κρίσιμες ώρες που πάλευαν με τις φωτιές και τους καπνούς. Στη συνέχεια, άρχισε να ψάχνει τρόπο να επικοινωνήσει με τους δικούς του, να τους πει ότι είναι καλά, μιας και το κινητό του είχε μείνει πίσω.

Η μητέρα του βρέθηκε χθες, Σάββατο στην Αστυνομία για να παραλάβει τα προσωπικά του αντικείμενα από το βαγόνι. Όταν τους έδωσε τον αριθμό της θέσης του, της θέσης 51 στο βαγόνι Β2, την κοίταξαν σοκαρισμένοι στα μάτια. «Κυρία μου, από εκεί δεν έχει μείνει τίποτα, έγιναν όλα κάρβουνο».