Της Άννας Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
Καρδιά του καλοκαιριού αλλά σήμερα θυμίζει φθινόπωρο. Είναι περίεργο, όμως το καλοκαίρι δεν μου αρέσει το διάβασμα. Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι, να στοχάζομαι. Μ’ αρέσει ν’ ακούω τα τζιτζίκια, αυτήν την λαχανιασμένη καυτή ανάσα του καλοκαιριού, και μ’ αρέσει η θάλασσα! Μέχρι να πεθάνω! Θα κολυμπάω!
Σήμερα όμως ήθελα να γράψω! Να διαβάσω! Πήρα στα χέρια μου το βιβλίο με τα ποιήματα της Πηνελόπης Ντουντουλάκη «Το βλέμμα του Μινώταυρου». Της Πόπης όπως την λέγαμε απ’ τα παλιά. Απ’ τα νεανικά μας χρόνια.
Της δικιάς μας Πόπης με τα ωραία ευγενικά αισθήματα. Με τις ωραίες ιδέες και κείνο το γλυκό αινιγματικό συγκρατημένο χαμόγελο.
Και με εκείνη την υπέροχη πεποίθηση που την είχαμε «όλοι εμείς τότε» πως θα αλλάξομε τον κόσμο.
Μια ουτοπία που μας πλήγωσε και μια πραγματικότητα που μας καθήλωσε στο ποτέ. Σαν τον ΚΕΜΑΛ του ποιήματος: «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα».
Πήρα το βιβλίο στα χέρια μου και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Πόσο με εκφράζει το ποίημά της «Πάντα διαφεύγει ο καιρός»
«Πάντα διαφεύγει ο καιρός για μακρινά ταξίδια
για βήματα σε τόπους ανεξιχνίαστους
σε στέπες και ερήμους
με αντικατοπτρισμούς ονείρων και ιδεών
σε παγετώνες
σε καταράκτες
που μηδενίζουν την απόσταση με ορμή
……….
Και όταν έρθει η Μεγάλη Νύχτα
«Νύχτα ήταν πάντα», θα λες.
Δακρύζω! Νύχτα ήταν πάντα….
Όλα τα όνειρα, όλες οι ελπίδες ήταν νύχτα, όπως η «Μεγάλη Νύχτα» που θα έρθει.
Και πιο κάτω στο «Απλά και καθαρά»
«Αγκάλιασε τη στιγμή
– το πιο μεγάλο δώρο,
μόνο για Σένα.»
Ναι, τη Στιγμή, είναι η ζωή μας μόνο «Στιγμές» που απλά γλυστρούν όπως το νερό της θάλασσας μέσα από την χούφτα μας. Έτσι απρόσεκτα, έτσι ασήμαντα, σαν το νερό. Οι πιο σπουδαίες μας στιγμές, οι ανεπανάληπτες!
Πιο κάτω στο ποίημα «Νοσταλγία»
……….
όπου όμως η νοσταλγία παρέμεινε ανίατη καθώς η φύση η δεύτερη
της λογικής
που υπηρετούσε την απώτερη σκοπιμότητα,
πάντα μειονεκτούσε
απέναντι σε όλα τα θηριώδη πλάσματα
που σκότωναν μονάχα για να τραφούν.
Και: «Ωδή στον Μινώταυρο»
Χαίρε, του Μίνωα ταύρε,
φρουρέ των γρίφων
ραγισμένο βλέμμα της θλίψης
σώμα διάστικτο
από σφραγίδες και νύξεις αστεριών.
……..
Ποια μοίρα και ποιος ένοχος νους έπλασε τον μύθο σου, ω Μινώταυρε, που βυθίζεσαι στην αιώνια νύκτα δίχως δικαίωμα να νοιώσεις, τη θαλπωρή της αγάπης;
Πόσες φορές έχω κάνει αυτή τη σκέψη για ανθρώπους που δεν ερωτεύτηκαν ποτέ. Που δεν αγαπήθηκαν και δεν αγάπησαν. Σε άλλες κουλτούρες σε άλλες εποχές που άλλοι αποφάσιζαν για τη ζωή τους. Πώς έζησαν χωρίς αυτό το συναίσθημα;
Κι αν δημιουργήθηκαν άλλα συναισθήματα άξιζαν το ίδιο; Και αν παρά τους νόμους και τα ήθη και τις θρησκείες, ένοιωθαν την αγάπη ποιος ήταν αυτός που είχε το δικαίωμα για την τιμωρία τους;
Και πόσο αφάνταστα αληθινό είναι το ποιήμά της «ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ»
……….
Ένας κυβερνήτης κάποιος
που επινόησε τα πάντα για να άρχει
δεν μπορεί να κατανοήσει
ή να ζηλέψει
την ευτυχία στα μάτια του υποτακτικού του
όταν εκείνος βρίσκεται με την καλή του
……….
Μ’ αυτόν τον τρόπο αποκόβεται
από την αυθεντική ζωή
εξακολουθεί μόνο να νοιάζεται
για την εξουσία
μαθαίνει να φθονεί και να μισεί.
Όλα της τα ποιήματα είναι αληθινά, μας αγγίζουν, η γραφή της είναι άψογη, δεν είναι πομπώδης, δεν σε κουράζει.
Οι παρομοιώσεις της, οι μεταφορές της είναι βαθυστόχαστες και ανάλαφρες συγχρόνως που τις διαβάζεις ευχάριστα. Τις κατανοείς, σε αγγίζουν, σε συγκινούν.
Πάντα γράφει ωραία ποιήματα η Πόπη. Θυμάμαι, αυτό που είχε γράψει για την μητέρα της την αξέχαστη και αγαπητή κυρία Ευαγγελία Ντουντουλάκη, όταν πέθανε. Μ’ έκανε και έκλαιγα ασταμάτητα. Το ίδιο και αυτό το βιβλίο της «Το βλέμμα του Μινώταυρου».
Μιλά στην ψυχή! Και είναι δυνατό αυτό το άγγιγμα και χαρακτηρίζει το βιβλίο.
Να είσαι πάντα γερή να γράφεις ποιήματα να τα διαβάζομε και να επικοινωνούμε νοερά οι άνθρωποι μεταξύ μας!
Το εξώφυλλο είναι έργο του γνωστού εικαστικού Γιάννη Μαρκαντωνάκη.
