Οι περιφερειακοί σύμβουλοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» Κρήτης Αλέκος Μαρινάκης, Δημήτρης Βρυσάλης και Νίκος Μανουσάκης ζητούν από τον Περιφερειάρχη Κρήτης τη λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για τη λειψυδρία αλλά και την ποιότητα του νερού.
Αναφέρουν σχετικά:
Επανερχόμαστε στο οξυμένο πρόβλημα της επάρκειας και ποιότητας του νερού, που έχει φτάσει σε οριακό σημείο, με διαχρονική ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, περιφερειακών και δημοτικών αρχών, σε βάρος των λαϊκών αναγκών για πρόσβαση σε φτηνό και ποιοτικό νερό ύδρευσης και άρδευσης.
Ως «Λαϊκή Συσπείρωση» Κρήτης έχουμε αναδείξει και συνεχίζουμε να αναδεικνύουμε το θέμα, να διεκδικούμε άμεσα μέτρα αντιμετώπισης και να προχωρήσουν χωρίς καθυστέρηση τα απαραίτητα έργα υποδομής και παρεμβάσεις προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων, με χρηματοδότηση και ευθύνη του κράτους, χωρίς επιχειρηματική δράση.
Για να λυθούν τα προβλήματα υδροδότησης, καθώς κάτοικοι και επισκέπτες σε πολλές περιοχές στην ανατολική, αλλά και στη δυτική Κρήτη, στερούνται το νερό, ιδιαίτερα μέσα στο καλοκαίρι, και μάλιστα νερό που έχουν χρυσοπληρώσει. Εξάλλου τα λαϊκά νοικοκυριά, λόγω της ποιότητας του νερού βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για εμφιαλωμένο.
Για να δοθεί ουσιαστική λύση στο πρόβλημα της άρδευσης γιατί κινδυνεύουν να χαθούν καλλιέργειες, αν δεν έχουν ήδη χαθεί σε πολλές περιπτώσεις, οπότε πρέπει να αναπληρωθεί το χαμένο εισόδημα των βιοπαλαιστών αγροτών.
Κυβέρνηση και τοπική διοίκηση καταδεικνύουν ως βασικό ένοχο για τα προβλήματα στην επάρκεια του νερού την κλιματική αλλαγή, όταν, την ίδια στιγμή, ο λαός της Κρήτης που το καλοκαίρι ψάχνει νερό για να πιεί, τον χειμώνα πλημμυρίζει.
Όλως περιέργως, δεν φταίει καθόλου η άθλια κατάσταση με την έλλειψη απαραίτητων έργων ύδρευσης και άρδευσης, όπως και με την εγκατάλειψη άλλων που έχουν περιέλθει σε αχρηστία από την έλλειψη συντήρησης.
Ωστόσο, η απουσία έργων ύδρευσης και άρδευσης δεν είναι αβλεψία ούτε παράλειψη, είναι συνειδητή επιλογή! Η λειψυδρία είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που κρίνουν ως μη επιλέξιμα έργα και υποδομές (αντιπλημμυρικά, μικρά φράγματα ανάσχεσης, λιμνοδεξαμενές, καλλιέργεια πηγών, κατασκευή δικτύων, υδρολογικές μελέτες, έργα εμπλουτισμού των υπόγειων και επίγειων υδροφορέων, δυνατότητα ανακύκλωσης του χρησιμοποιημένου νερού με διαχωρισμό των χρήσεών του, συστήματα περισυλλογής βρόχινου νερού, επιδιόρθωση και συντήρηση του δικτύου διανομής, δασονομικά και τα φυτοτεχνικά έργα, δασώσεις και αναδασώσεις, προστασία υγροτόπων, βουνών, δασών, χειμάρρων, κλπ), τα οποία εξασφαλίζουν επαρκές και ποιοτικό νερό όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Η ανυδρία αντιμετωπίζεται με ευχολόγια, ενώ κεντρικό και τοπικό κράτος δεν διαθέτουν τις αναγκαίες πιστώσεις, ώστε να γίνονται έργα για να επιλυθεί ένα τόσο βασικό ζήτημα επιβίωσης, όπως αυτό του νερού. Τα αναγκαία έργα πάνε με ρυθμούς χελώνας, όπως το Φράγμα της Πλακιώτισσας και η κατασκευή και λειτουργία του αρδευτικού δικτύου του έργου, το φράγμα του Ταυρωνίτη (που έχει εξαγγελθεί με τον απαράδεκτο τρόπο κατασκευής της ΣΔΙΤ), όπως οι λιμνοδεξαμενές του Πλατάνου και της Κουντούρας, καθώς και το διυλιστήριο και τα δίκτυα άρδευσης και ύδρευσης για το Φράγμα των Ποταμών, κτλ. Επίσης, εκατομμύρια πετάχτηκαν στις κατασκευαστικές εταιρείες, αλλά τα έργα έχουν «στοιχειώσει» όπως είναι πχ το φράγμα Βαλσαμιώτη, οι λιμνοδεξαμενές Χρυσοσκαλίτισσας και Αγίων Θεοδώρων.
Τα έργα αυτά είτε θεωρούνται κόστος και δεν είναι προτεραιότητα, όπως είναι άλλα έργα για την καπιταλιστική ανάπτυξη της περιοχής. Μάλιστα, η περιφερειακή αρχή έχει εκφραστεί για το … «μεγάλο κόστος», που προβλέπει η μελέτη για την αποκατάσταση του έργου του Βαλσαμιώτη. Η προσέγγιση αυτή, ότι για λόγους κόστους είναι αμφίβολο αν θα παρθούν μέτρα, αποτυπώνει ακριβώς την πολιτική για την «οικονομική αποδοτικότητα» και όχι για την ανάγκη κάλυψης των λαϊκών αναγκών, είναι ακριβώς η πολιτική του «κόστους – οφέλους».
Είτε αντιμετωπίζονται με κριτήριο το όφελος, που απαιτεί να γίνονται έργα υποδομής με τέτοιο τρόπο που να εκτοξεύουν το κέρδος των ομίλων και να επιβαρύνουν τον λαό, άμεσα μέσω της τιμολογιακής πολιτικής και έμμεσα μέσω των προϋπολογισμών.
Όλως περιέργως, επίσης, δεν φταίνε καθόλου τα εμφιαλωτήρια που θησαυρίζουν. Για τα μεγάλα επιχειρηματικά κέρδη δεν υπάρχει κλιματική κρίση…
Ούτε φταίει καθόλου ότι προηγούνται οι… πισίνες και τα γκαζόν σε πεντάστερα ξενοδοχεία, χωρίς να ελέγχεται αν επαρκούν οι ποσότητες νερού για ύδρευση και άρδευση και με δεδομένη τη μεγάλη συγκέντρωση στην Κρήτη επιχειρηματικών ομίλων γύρω από τον κερδοφόρο, στην πλάτη των εργαζόμενων, κλάδο του τουρισμού.
Οι μεγαλοστομίες κεντρικού και τοπικού κράτους δεν μπορούν να κρύψουν την ουσία του προβλήματος που είναι η εμπορευματοποίηση του νερού που θα έπρεπε να είναι κοινωνικό αγαθό. Η αντιμετώπιση του νερού ως εμπορεύματος και όχι ως αγαθού, που θα πρέπει να παρέχεται φθηνό και ποιοτικό στον λαό, η πολιτική για την πλήρη εμπορευματοποίηση του νερού και τις ιδιωτικοποιήσεις που προωθούν κυβερνήσεις, ΕΕ (η Κοινοτική Οδηγία – Πλαίσιο του 2000 για τα νερά, στην οποία εναρμονίστηκε η ελληνική νομοθεσία ήδη από το 2003, θέτει σε προτεραιότητα την εξοικονόμηση της ζήτησης νερού σε αντιπαράθεση με τη μεγιστοποίηση της προσφοράς σε κάθε υδατικό διαμέρισμα), τοπική διοίκηση, επιχειρηματικοί όμιλοι.
Με βάση τα παραπάνω επερωτάται ο κ. Περιφερειάρχης : Σε ποιες ενέργειες προχώρησε ή θα προχωρήσει η περιφερειακή αρχή, ώστε να δοθεί άμεσα χωρίς καμία καθυστέρηση λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα.