Με αφορμή την επέτειο από τα 8 χρόνια από τον θάνατο του Βαρδή Τσουρή, λίγα λόγια…

Ανά περιόδους ξεπηδούν άνθρωποι που λειτουργούν ως πυξίδα. Όχι από θέση εξουσίας, ούτε ως «ηγέτες» με τη συμβατική έννοια, αλλά μέσα από την ίδια τους το παράδειγμα ζωής. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Βαρδής Τσουρής.

Η εποχή μας δεν γεννά εύκολα τέτοιες προσωπικότητες. Όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι με ιδέες ή αγωνιστικότητα αλλά γιατί το περιβάλλον έχει αλλάξει ριζικά. Η πολιτική στειρότητα, η εσωστρέφεια των κινημάτων, ο κατακερματισμός, η εξουθενωτική καθημερινότητα, η ψηφιακή απορρόφηση: όλα αυτά λειτουργούν σαν φίλτρα που δεν επιτρέπουν σε ανθρώπους σαν τον Τσουρή – ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου προέλευσης – να ανθίσουν ή να ακουστούν.

Ο Βαρδής ήταν ταυτόχρονα κρητικός και οικουμενικός, τοπικός αλλά με βλέμμα παγκόσμιο. Φορούσε τη λεβεντιά του τόπου του, όπως φορούσε και τη μαυροκόκκινη σημαία της κοινωνικής απελευθέρωσης που τόσο πίστευε. Μπορούσε να βρίσκεται το πρωί σε μια πορεία για τις αμερικανονατοϊκές βάσεις και το βράδυ να σκαρώνει μαντινάδες σε ένα καφενείο της Σούγιας. Δεν υπήρξε ποτέ «ιδεολόγος αποστειρωμένος» — υπήρξε άνθρωπος ολοκληρωμένος, με ιστορική συνείδηση, πολιτική συγκρότηση, χιούμορ και μια ανυποχώρητη πίστη στην αλληλεγγύη.

Χαρακτηριστικό της εμβέλειας της προσωπικότητάς του ήταν ότι όταν προφυλακίστηκε το 1990 για τη δράση του κατά των βάσεων, δεν ήταν μόνο οι σύντροφοί του που διαμαρτυρήθηκαν. Ήταν μια ολόκληρη πόλη. Ήταν άνθρωποι πέρα από ιδεολογικά στρατόπεδα. Αυτή είναι η δύναμη των προσωπικοτήτων. Κατορθώνουν και ξεπερνούν τα όρια των χώρων τους, διευρύνοντας έτσι και την επιρροή συγκεκριμένων ιδεών.

Σήμερα, μέσα στο νέφος του κυνισμού, της ανακύκλωσης προσώπων και της διαρκούς επικοινωνιακής υπερκατανάλωσης, η απουσία ανθρώπων όπως ο Βαρδής Τσουρής, αλλά και ο Ειρηναίος της Ειρήνης, ο Βαγγέλης Χατζηαγγελής, ο Κωστής Νικηγοράκης αλλά κι ο Παναγιώτης Κλάδος είναι κραυγαλέα.