ΛΕΥΚΟΣΕΛΕΥΚΟ: Μια στάλα αίμα κι ένα ποτήρι μελάνι για έναν πόλεμο που μαίνεται

Της Κωνσταντίνας Γεωργαντά

Με ένα εξώφυλλο όπου καθρεφτίζεται κυριολεκτικά ο αναγνώστης, σε φόντο λευκό με μια γραφή λευκή που αγωνίζεται να φωνάξει και να φανεί,σαναρνητικό φωτογραφίας από μελάνι και χαρτί καιπιο κοντά σε μια στάλα αίμα παρά σε ένα ποτήρι μελάνι, όπως θα έλεγε και ο Σεφέρης («Κυριακή», 1933), το ποίημα «Λευκόσελευκό» [2013] της Ατένα Φαρροχζάντ (μτφρ. Αντώνης Μπογαδάκης, Αντίποδες, 2016) μας έρχεται γεμάτο αγάλματα ακρωτηριασμένα σε μαύρες σακούλες προς αναγνώριση.

[Εικ.1]

Το ποίημα αποτελείται από διάσπαρτα σημεία τόπων μνήμης, λέξεις-αποκόμματα μιας μνήμης που πασχίζει να βρει σώμα και ν’ αγκριφωθεί από το νου.

[Εικ. 2]

Κι ενώ το ‘λευκό σε λευκό’ είναι ένα νεύμα προς το τίποτα,αφού μια γραφή λευκό σε λευκό είναι μια γραφή που φαντάζει ανύπαρκτη, το Λευκόσελευκόέρχεται να δώσει φωνή σε αυτή τη γραφή με τον αναγνώστη να γίνεται ιχνηλάτης μιας πολύτιμης ανασκαφής.

[Εικ. 3]

Άσκηση σωτήρια της ποιήτριας για να βρει τη γαλήνη, να καταγράψει, να καταλογίσει, να γράψει να γράψει να γράψει. Το ποίημα φανερώνει την αίσθηση μιας υποβολής του εαυτού σε μια άσκηση να εντυπώσει ό,τι της έχει δοθεί σε εικόνες και λόγια σε μια σειρά που να συνάδει με τις σκέψεις της και μέσα από την επαναλαμβανόμενη αυτή αφήγηση να κάνει τη γραφή αυτή να παραμείνει.

[Εικ.4]

Παράλληλα, ο αναγνώστης που καθρεπτίζεται στο εξώφυλλο, μπορεί να διαβάσει εδώ τη δική του πραγματικότητα, το δικό του παρόν, όπου ένα λευκό απόλυτο θέλει να κυριαρχήσει και όπου όποια γραφή ή παραδοχή μνήμης μη λευκής σπρώχνεται στο περιθώριο.Το Λευκόσελευκό γίνεται ένα σύντομο σύνθημα και αντιτίθεται στην εξάπλωση της ομοιογένειας και στα κάθε είδους τείχη θυμίζοντας ολοένα πως ‘Ο πόλεμος ποτέ δεν σταμάτησε / Εσύ μόνο σταμάτησες να είσαι θύμα του πολέμου’.

[Εικ. 5]