Του Γιάννη Περράκη
Την Τρίτη λοιπόν ξανά το Eisenhower και για 5 μέρες, θα βρίσκεται στη Σούδα με ότι αυτό συνεπάγεται για το χανιώτικο λαό αλλά και συνολικά για τη χώρα.
Ο ολοένα και πιο συχνός ερχομός, το Δεκέμβρη και τον Απρίλη μέσα στις γιορτές και ιδιαίτερα τώρα, στο αποκορύφωμα της τουριστικής σεζόν δείχνει πολλά.
Από τη μια τη προσπάθεια να γίνει κανονικότητα η προκλητική παρουσία και η αναψυχή των φονιάδων των λαών, ιδιαίτερα τη στιγμή που σε ζωντανή σύνδεση εξελίσσεται η γενοκτονία, η σφαγή, το λουτρό αίματος του παλαιστινιακού λαού. Ή ακόμα, τη στιγμή που οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές και συνολικά η Δύση συνεχίζουν και εξοπλίζουν το καθεστώς Ζέλενσκι στην Ουκρανία, ενθαρρύνοντας χτυπήματα εντός της ρώσικης επικράτειας, δείχνοντας αποφασισμένοι στις συνόδους G7 και στην Ελβετία να μην κάνουν βήμα πίσω, σε μια αντιπαράθεση με τη Ρωσία που εν δυνάμει μπορεί να εξελιχτεί σε εφιάλτη για όλη την ανθρωπότητα. Ή τέλος, τη στιγμή που ο ηγέτης της Χεζμπολάχ στοχοποιεί ευθέως τη κύπρο για τη συνεργασία της με το Ισραήλ, ενισχύοντας το φόβο και δημιουργόντας εύλογα συσχετισμούς και για τη χώρα μας.
Από την άλλη, δείχνει πως ακόμα και το ”τουριστικό θαύμα”, η βαριά λεγόμενη βιομηχανία του τουρισμού που όμως έχει πήλινα πόδια και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, περνάει σε δεύτερη μοίρα, όταν μπαίνει μπροστά η πολεμική εμπλοκή, η προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου της χώρας, στα πεδία των μαχών πλέον κι όχι μόνο στα σχέδια. Έτσι όπως συμπυκνώνεται στις παλαιότερες δηλώσεις Μητσοτάκη και Παναγιωτόπουλου, πως είμαστε το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης, είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία και πως θα ματώσουμε αν χρειαστεί στο πλάι των ΗΠΑ ΝΑΤΟ.
Παράλληλα,τα πρόσφατα γεγονότα-αποδείξεις του βαθέματος της εμπλοκής επιβεβαιώνουν την εγκληματική πολιτική του κεφάλαιου απέναντι στο λαό, το τυχοδιωκτικό χαρακτήρα της αστικής τάξης, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην ίδια ”εθνική” γραμμή. Μετά την αποστολή της φρεγάτας Ύδρα στην ερυθρά θάλασσα, ετοιμάζεται η φρεγάτα Ψαρρά. Οι αποστολές πολεμικού υλικού, όπλων στην Ουκρανία με τη βάση της Αλεξανδρούπολης να παίζει κομβικό ρόλο. Οι συνεργασίες με τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα, με αποκορύφωμα το σιωνιστικό κράτος που διεξάγει τη γενοκτονία των παλαιστινίων. Αλλά και τα δις που δίνονται προκλητικά συνεχώς για νέα όπλα, f35,φρεγάτες κλπ τη στιγμή που ο λαός πεινά και του στερείται η πρόσβαση στη δωρεάν περίθαλψη.
Κι εδώ οφείλουμε να σταθούμε.
Το μόνο σίγουρο σε κάθε νέο ελλιμενισμό πυρηνοκίνητου αεροπλανοφόρου στη πόλη μας, πέρα από τους κάθε φορά μεγαλύτερους κινδύνους και τις επιπτώσεις στη ζωή του λαού, βρίσκει το κόσμο της δουλειάς σε χειρότερη κατάσταση από πριν. Η επίθεση που τσακίζει κόκκαλα, πατώντας πάνω στο θετικό για το σύστημα συσχετισμό εδώ και παγκόσμια, βυθίζει το λαό στην ακρίβεια, εισάγει τα 10ωρα και τα 12ωρα, τα 6ήμερα, δίνει τη δυνατότητα στο κεφάλαιο και τους κάθε λογής απολογητές και υπηρέτες του να πανηγυρίζουν για τις πιστοληπτικές αναβαθμίσεις και την ανάπτυξη των κερδών του.
Σίγουρα, στο μυαλό και τις κουβέντες του κόσμου της δουλειάς κυριαρχεί η αγωνία για το πως θα βγει η κάθε επόμενη μέρα, με τα νοίκια που εκτοξεύονται, τις τιμές στα ράφια, τη βενζίνη, το ρεύμα που γίνεται πανάκριβο, με τους μισθούς φτώχειας να μετατρέπονται σε πείνας. Το ξεθεμέλιωμα του όποιου δικαιώματος στη δωρεάν περίθαλψη, ιατροφαρμακευτική αγωγή, έλεγχο, με την κατάσταση στα νοσοκομεία να είναι ενδεικτική.
Όμως η πραγματικότητα της βαρβαρότητας, του αγώνα για το μεροκάματο, συναρτάται με όλα τα προηγούμενα και δένεται σε μια πολιτική που σαρώνει τις κατακτήσεις του περασμένου αιώνα και ταυτόχρονα επενδύει την πλήρη στοίχιση στο δυτικό άρμα, την τυχοδιωκτική αναζήτηση αναβαθμισμένων καθηκόντων, εμπλέκοντας τη χώρα και το λαό σε θανάσιμες περιπέτειες.
Με αυτά έχουμε να αναμετρηθούμε, με τα μέτωπα πάλης που εξ αντικειμένου συμπλέκονται και αλληλοτροφοδοτούνται, στην αναζήτηση δρόμων, τρόπων αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση, στον κόσμο που φτιάχνουν και υπόσχεται μόνο εξαθλίωση, πείνα, πόνο, αίμα, πολέμους. Είναι ανεπιθύμητοι οι φονιάδες των λαών, είναι αδίστακτοι οι ντόπιοι κηφήνες που επενδύουν στο βάθεμα της εξάρτησης για ρόλους και μπίζνες, μπλέκοντας το λαό στο πόλεμο ενώ επιτίθονται λυσσαλέα στην εργατική τάξη και ευρύτερα στα εργατολαϊκά στρώματα. Η πάλη για να ζούμε ειρηνικά στο τόπο μας περνάει από τη πάλη για το ψωμί αλλά και όσο δεν βρίσκει αντιστάσεις η καπιταλιστική επέλαση, τόσο θα σπρώχνεται ο κόσμος της δουλειάς στις φωτιές που έχει ανάψει η σύγκρουση των ιμπεριαλιστών.