Ο Μιχάλης Λώλης δεν είναι ένας απλός αξιωματικός της ΕΛΑΣ. Είναι ένας ακτιβιστής των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας έχοντας μάλιστα δηλώσει ανοιχτά ότι είναι ομοφυλόφιλος.
Υπό αυτά τα δεδομένα το ποστάρισμά του για την υπόθεση Μπεκατώρου έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία. Αξίζει να το διαβάσετε.
Ιδού τι γράφει
Οι άντρες πότε θα βρούμε το κουράγιο να μιλήσουμε;
Μπράβο στις Γυναίκες που βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν ανοιχτά για τη σεξουαλική κακοποίηση που δέχτηκαν. Απαιτεί κουράγιο που κανένας άντρας δεν έχει.
Ευελπιστώ όμως να ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους και οι άντρες που δεχθήκαμε σεξουαλική κακοποίηση από άντρες. Γιατί αφορά και εμάς, που κυρίως ως αγόρια δεχτήκαμε σεξουαλική κακοποίηση από άντρες υπεράνω κάθε υποψίας, ευυπόληπτους νοικοκυραίους, παντρεμένους με γυναίκες και παιδιά, τις περισσότερες φορές της καλής κοινωνίας με θέσεις ευθύνης και εξουσίας. Μα πάνω από όλα άντρες με υψηλά επίπεδα ανδρισμού και αρρενωπότητας και ανδρικού κύρους, που κανείς δε μπορεί να φανταστεί ότι μπορεί να κακοποιούν σεξουαλικά άλλους άντρες.
Όλοι αυτοί οι «άντρες» όμως έχουν καταστρέψει τη ζωή και το ψυχισμό και αμέτρητων αντρών.
Οι έρευνες έχουν δείξει ότι 1 στα 6 αγόρια έχει υποστεί κάποιας μορφής σεξουαλική κακοποίηση μέχρι την ηλικία των 18 ετών, ενώ προβληματισμό προκαλούν οι αποκαλύψεις για κατά συρροή κακοποίηση σε ιδρύματα και οργανωμένες ομάδες, όπως αθλητικές ομάδες, ομάδες εθελοντισμού. Τέλος έρευνες αναφέρουν ότι οι ενήλικες άνδρες που είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδιά ότι ο μέσος χρόνος μεταξύ θυματοποίησης και αποκάλυψης είναι γύρω στα 20 χρόνια, με τους περισσότερους βέβαια να μη μιλούν ποτέ για αυτό. Αλλά είναι δύσκολο να αποτυπωθεί το μέγεθος της σεξουαλικής κακοποίησης, αφού ο αμυντικός μηχανισμός της απώθησης των επώδυνων αναμνήσεων, σε άντρες και γυναίκες, μπορεί να είναι ενεργός σε πολλούς ενήλικες που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά κυρίως ως παιδιά. Ενώ βιώνουν όλα τα συμπτώματα του τραύματος και έχουν υπόνοιες ότι μπορεί να έχουν κακοποιηθεί, αλλά να μην έχουν την ανάμνηση.
Η σεξουαλική κακοποίηση των αγοριών οδηγεί στην αποσιώπηση, γιατί τα σεξιστικά στερεότυπα της βαθιά ριζωμένης στη κοινωνία μας πατριαρχίας σχετικά με τον ανδρισμό θέλουν ο άντρας να είναι δυνατός και να μην παραδεχτεί ποτέ ότι έχει υποστεί κακοποίηση. Στην Ελλάδα αυτό είναι στέρεα πεποίθηση ενός έφηβου αγοριού και πρότυπο αρρενωπότητας και ανδρισμού. Όμως τα αγόρια τραυματίζονται με τον ίδιο τρόπο όπως τα κορίτσια, ίσως και περισσότερο. Μία από τις κυριότερες συνέπειες της σεξουαλικής κακοποίησης στα παιδιά είναι ότι μεγαλώνουν πιστεύοντας ότι έχουν κάποιο ελάττωμα, ειδικά στα αγόρια το «ελάττωμα» της ομοφυλοφιλίας, ως εκ τούτου άξιζαν την κακοποίηση, πολύ χειρότερα ότι την προκάλεσαν. Όμως τίποτα από αυτά δεν ισχύει και είναι μέσα στις τακτικές του κακοποιητή να δημιουργήσει αυτές τις πεποιθήσεις στο παιδί, αφού έτσι το ελέγχει πιο εύκολα.
Το χειρότερο είναι ότι αν ο άντρας που δέχτηκε σεξουαλική κακοποίηση μιλήσει πρέπει να διαχειριστεί την ομοφοβική προκατάληψη της ετεροκανονικής κοινωνίας ότι έγινε ομοφυλόφιλος λόγω της κακοποίησης που δέχτηκε. Είτε είναι ομοφυλόφιλος, δε θα το αποκαλύψει ποτέ αφού φοβάται να αποκαλύψει την ομοφυλοφιλία του. Είτε είναι ετεροφυλόφιλος, ότι θα τον θεωρήσουν ομοφυλόφιλο. Αφού έρευνες έχουν δείξει ότι η σεξουαλική κακοποίηση συμβαίνει σε θύματα ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.
Ένας ακόμη μύθος που δεν επιτρέπει την καταγγελία, έστω και μετά από καιρό, είναι ότι ο σεξουαλικά κακοποιημένος άντρας θα κακοποιήσει με τη σειρά του άλλα παιδιά, όταν ήδη κυριαρχεί η χυδαία ομοφοβική αντίληψη ότι η ομοφυλοφιλία συνάδει με τη παιδοφιλία. Οι έρευνες όμως δείχνουν ότι η πλειοψηφία των κακοποιημένων αντρών είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι στην προστασία όλων των ευάλωτων ανθρώπων και ιδιαίτερα των παιδιών και κάνουν ό,τι μπορούν για να μην υποφέρουν οι άλλοι.
Οι άνδρες δυσκολεύονται να μιλήσουν για την εμπειρία τους από φόβο επικριτικότητας από τους άλλους, κυρίως τους άντρες, επίσης φοβούνται ότι δεν θα τους πιστέψουν, ότι θα τους στιγματίσουν ως ομοφυλόφιλους, ότι θα τους κατηγορήσουν ότι το προκάλεσαν επειδή όντως είναι ομοφυλόφιλοι, ότι θα τους δουν ως αδύναμους. Ειδικά ένας ομοφυλόφιλος που κακοποιήθηκε σεξουαλικά ως παιδί μπορεί να βλέπει την κακοποίηση ως «τιμωρία» για τον ομόφυλο προσανατολισμό του, το χειρότερο να ταυτίζει τον ομόφυλο προσανατολισμό με το τραύμα όπως και τη σεξουαλικότητά του με τη βία, την απαξίωση.
Οι θύτες που ασκούν σεξουαλική κακοποίηση επίσης μπορεί να έχουν οποιαδήποτε σεξουαλικό προσανατολισμό, ναι μπορεί να είναι «ετεροφυλόφιλοι», παντρεμένοι με παιδιά και έχουν ως βασικό ζητούμενο την επιβολή εξουσίας και ελέγχου προς το θύμα με σκοπό την προσωπική τους ικανοποίηση μέσω της σεξουαλικής εκτόνωσης.
Τέλος, παρότι η πλειοψηφία των θυτών είναι άνδρες, υπάρχουν και λίγες περιπτώσεις όπου οι έρευνες αναφέρουν πως είναι γυναίκες που κακοποιούν σεξουαλικά αγόρια, φαινόμενο ακόμη πιο αποσιωπημένο και παρεξηγημένο, αφού τότε το αγόρι θα θεωρηθεί «τυχερό» που το «μύησαν νωρίς στο σεξ». Αλλά η κακοποίηση παραμένει πάντα κακοποίηση και είναι ιδιαίτερα τραυματική για το παιδί.
Ίσως κάποτε μιλήσουμε και εμείς για αυτό.
Με τη Σοφία και εμείς λοιπόν. Με κάθε γυναίκα. Αλλά και με κάθε αγόρι.
Καμία μόνη της, κανένας επίσης.
Οι άντρες πότε θα βρούμε το κουράγιο να μιλήσουμε; Μπράβο στις Γυναίκες που βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν ανοιχτά για…
Δημοσιεύτηκε από Michael Lolis στις Κυριακή, 17 Ιανουαρίου 2021