Κοιτάξτε την Αγία Πελαγία και δείτε μπροστά τον Παλίγκρεμνο, τα Φαλάσαρνα, την Τοπλού, το Καζίνο στις Γούρνες και το αεροδρόμιο στο Καστέλλι
Είναι τόσο παταγώδης η κατάρρευση του κυβερνητικού αφηγήματος για «την χώρα που ετοιμάζεται να υποδεχτεί τουρίστες ακόμα και τους χειμερινούς μήνες» που θα κέντριζε το ενδιαφέρον των συγγραφέων της επιθεώρησης. Όμως η απώλεια των ζωών δύο συμπολιτών μας και η καταστροφή τόσων περιουσιών δεν αφήνουν κανένα περιθώριο, ούτε καν για πικρά χαμόγελα.
Η μη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, η σιγή του περιβόητου 112, η αβλεψία μπροστά στις έγκαιρες και ακριβείς όπως αποδείχτηκε προβλέψεις των μετεωρολόγων, η αγωνία να υπηρετηθεί το τουριστικό μοντέλο μέσα σε μια άναρχη δόμηση με ελλιπή αντιπλημμυρικά έργα και πάντα με το αλισβερίσι των ψήφων για τις πολεοδομικές και χωροταξικές διευκολύνσεις, συνθέτουν ένα σκηνικό ντροπής για μια χώρα και ειδικά για ένα νησί που κάποιοι αρέσκονται να αποκαλούν «ναυαρχίδα» του ελληνικού τουρισμού.
Ελάτε να μιλήσουμε για τον «τουρισμό 12 μήνες το χρόνο», ελάτε να νιώσουμε τιμή για τις επενδύσεις και τον βιασμό της φύσης στον Παλίγκρεμνο και στα Φαλάσαρνα, στην Τοπλού, στις Γούρνες και στην Πεδιάδα Ηρακλείου. Ελάτε να υποδεχτούμε την «ανάπτυξη» που επελαύνει απ’ άκρη σ’ άκρη του νησιού. Μέχρι τους επόμενους νεκρούς, μέχρι τις επόμενες απρόβλεπτες «θεομηνίες».
Κερασάκι στην τούρτα της καταστροφής οι κυβερνητικές εξαγγελίες για «άμεσες αποζημιώσεις» και για «τάχιστη αρωγή του κράτους στους πληγέντες». Ισως τόσο τάχιστη όσο οι αποζημιώσεις για τις πλημμύρες των Μαλίων και της Χερσονήσου το 2020 ή για τις πλημμύρες των Χανίων το 2019, για να μη μιλήσουμε φυσικά για το 4% των φακέλων αποζημίωσης που έχει προχωρήσει ένα χρόνο μετά τον σεισμό στο Αρκαλοχώρι.
Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο, η αλληλεγγύη και ο αγώνας προσωπικά και συλλογικά για να προστατευτούμε και για να παλέψουμε για ένα καλύτερο μέλλον σε έναν τόπο βιώσιμο για μας και τα παιδιά μας.
