Ακόμη και το φιλοκυβερνητικό Spiegel το κατάλαβε: η γερμανική κυβέρνηση επαναλαμβάνει τα παλιότερα λάθη της, όταν διεκδικούσε την ηγεμονία στην Ευρώπη με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα. Η ιδιαίτερα σκληρή στάση που κρατάει απέναντι στα ελληνικά αιτήματα, τα οποία ο υπόλοιπος κόσμος χαρακτηρίζει τα μόνα λογικά, δείχνει ότι ούτε η καγκελάριος ούτε ο υπουργός της επί των Οικονομικών γνωρίζουν την ιστορία.
Σε συνέντευξη του στο γερμανικό περιοδικό, ο Hans Kundnani, διευθυντής Ερευνών στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων με ειδίκευση στη Γερμανία, παρομοίαζε την σημερινή κατάσταση με την περίοδο «μεταξύ 1871 και 1914 η Γερμανία ήταν τόσο μεγάλη και ισχυρή ότι καμία χώρα δεν θα μπορούσε να αντισταθμίσει την εξουσία της στην Ευρώπη». Η διαφορά με σήμερα είναι «ότι η υπεροχή της δεν είναι γεωπολιτική, αλλά οικονομική».
Η Μέρκελ πρέπει μάλλον να συγκρίνεται με τον Βίσμαρκ παρά με τον Χίτλερ, προσθέτει ο καθηγητής καθώς «υπάρχει μια δομική ομοιότητα: με την ενοποίηση του 1871 αυξήθηκε ο ρόλος της Γερμανίας στην Ευρώπη. Κάτι παρόμοιο συνέβη με την επανένωση του 1990».
Ο παραδοσιακός γερμανικός εθνικισμός έχει σήμερα αντικατασταθεί από ένα νέο, οικονομικό εθνικισμό. Μετά την ενοποίηση της αυτοκρατορίας το 1871 ο Νίτσε έγραψε ότι η Γερμανία ήταν όχι μόνο στρατιωτικά, αλλά και πολιτισμικά νικηφόρα. Πρόσφατα ένας Γερμανός πολιτικός έκανε λόγο για το «έθνος των εξαγωγών». «Εξαγωγές;», ήξερα τον όρο, λέει στην συνέντευξη ο καθηγητής. Αλλά το «έθνος των εξαγωγών»; Αυτό φαίνεται να υποδεικνύει ότι οι εξαγωγές είναι σημαντικές όχι μόνο για τη γερμανική οικονομία αλλά και για την εθνική της ταυτότητα.
Σήμερα η Γερμανία είναι παντοδύναμη στην Ευρώπη. Το είδαμε στις δηλώσεις και του λίγου Ολάντ, όταν μετά τις γενικολογίες περί σεβασμού της ψήφου των Ελλήνων και της ανάγκης… διαλόγου, καλούσε τον Α.Τσίπρα να σεβαστεί τους «ευρωπαϊκούς κανόνες» που έχει θεσπίσει η Γερμανία, παραδεχόμενος εμμέσως ότι και το Παρίσι τους υπακούει, ίσως παρά την θέληση του. Μάταια ο Έλληνας πρωθυπουργός τον κάλεσε να αναλάβει η Γαλλία πρωταγωνιστικό ρόλο: ο πρόεδρος της αρέσκεται να πρωταγωνιστεί σε ερωτικές σαπουνόπερες με σκηνικό το Ελυζέ.
Το πρόβλημα όμως, τότε και τώρα, είναι ότι η Γερμανία δεν είναι τόσο ισχυρή για να επιβάλλει την θέληση της σε όλους τους άλλους για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν είναι ούτε ΗΠΑ ούτε Σοβιετική Ένωση. Αυτή ήταν η αιτία που δημιούργησε το «γερμανικό ζήτημα», με συνέπεια τους 2 μεγάλους πολέμους που ματοκύλισαν την Ευρώπη και την γενοκτονία των Εβραίων.
Σαν ηγεμόνας της στιγμής, η σημερινή Γερμανία θέλει να δώσει ένα μάθημα στην Ελλάδα, που τόλμησε να αμφισβητήσει την πολιτική της. Οι αδιάλλακτες θέσεις που διέρρευσε χθες είναι φυσικά τραβηγμένες στα άκρα αφού πρόκειται για διαπραγμάτευση, αλλά όλα δείχνουν ότι δεν σκοπεύει να κάνει παρά μικρές παραχωρήσεις.
Ακόμη όμως και αν σε αυτό τον ακήρυχτο οικονομικό πόλεμο η Ελλάδα συντριβεί υπό το βάρος της ογκώδους ιστορικής άγνοιας των Μέρκελ-Σόιμπλε και των οικονομικών δολοφόνων τύπου Ντράγκι, ΕΚΤ και οίκων αξιολόγησης, το πραγματικό ζήτημα δεν θα είναι το ελληνικό αλλά και πάλι το γερμανικό.
Γιατί η κατάρρευση της ζώνης του ευρώ, αναπόφευκτη αν η Γερμανία συνεχίσει την ίδια πολιτική, θα αποδειχθεί καταστροφική πρώτα απ’ όλα για τη γερμανική οικονομία που βασίζεται τόσο πολύ στις εξαγωγές.
Οι Έλληνες έχουν ήδη πληρώσει την κρίση. Οι Γερμανοί όχι.