Της Έλενας Ακρίτα
Χρειάζονται μέτρα για τις γυναικοκτονίες και χρειάζονται χτες. Μέχρι να ληφθούν, μετράμε θύματα και κάποιοι ακόμα τσακώνονται για το πώς θα τις λέμε. Στις πόσες δολοφονημένες γυναίκες θα το αποφασίσουμε αυτό, παιδιά;
Την έλεγαν Νεκταρία.
Ήταν γυναίκα και ζούσε στην Ιεράπετρα.
Ήταν γυναίκα και είχε τέσσερα παιδιά.
Ήταν γυναίκα κι είχε χωρίσει με τον άντρα της.
Ήταν γυναίκα κι αυτός την δολοφόνησε.
Ήταν γυναίκα κι ύστερα ο φονιάς της απειλούσε να αυτοκτονήσει.
Να αυτοκτονούν.
Καλή ιδέα.
Ακόμα καλύτερη ιδέα να αυτοκτονούν πριν σκοτώσουν. Πριν αφήσουν τέσσερα παιδιά ορφανά.
Τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα.
Ήταν έγκλημα πάθους.
Τη ζήλευα.
Πήγε με άλλον.
Δεν πήγε με άλλον.
Ζητώ συγγνώμη.
Ήταν η κακιά στιγμή.
Δε θέλω τη ζωή μου.
Θα αυτοκτονήσω.
Κι αν πέσουν όλοι πάνω μου για να με αποτρέψουν μετά ο δικηγόρος μου θα με βγάλει τρελό.
Θα πέσω στα μαλακά, τομάρι μου γλυκό κι αγαπημένο.
Και σε λίγα χρονάκια θα παίζω τάβλι στο καφενείο με τα φιλαράκια μου. Γι’ άλλους τα ντόρτια κι οι διπλές, για μένα οι εξάρες.
Πιάσε ένα ούζο μάστορα.
Έτσι γίνεται με τους “τρελούς”. Έτσι ψυχιατρικοποιείται το έγκλημα, το αίμα, ο πόνος, ο φόνος, ο θάνατος, η ορφάνια. Κολλάμε “το στίγμα της σχιζοφρένειας” κι από δω παν κι οι άλλοι.
Ωραία πράγματα.
Κιμπάρικα.
Μετρηθήκαμε και βρεθήκαμε μια λιγότερη. Κι όσο εμείς μετράμε τις νεκρές αδελφές μας, κάποιοι κάθονται και κοσκινίζουν τον όρο “γυναικοκτονία”. Είναι σωστός, είναι αδόκιμος, είναι έτσι, είναι γιουβέτσι;
Στις πόσες γυναικοκτονίες θα το αποφασίσουμε αυτό, παιδιά;
Στις είκοσι; Στις σαράντα; Στις εκατό;
Στις πόσες;
Μην αγχώνεστε, απλά πείτε ένα νούμερο για να μην μας φάει η ορθοστασία.
Εμείς στο μεταξύ – για να περάσει ευχάριστα η ώρα μας βρε – θα βγαίνουμε στους δρόμους για τις δολοφονημένες μας, χωρίς να ιδρώνει το κοραλένιο μας αυτάκι όταν οι κουραδόμαγκες, μας βρίζουν και μας απειλούν.
Μας απειλούν γιατί τους απειλούμε.
Μας απειλούν γιατί μας φοβούνται.
Μας απειλούν γιατί εμείς, όλες εμείς είμαστε σκληρά καρύδια με λουλούδια στα μαλλιά. Ξέρουν καλά πως δεν θα ησυχάσουμε, δεν θα βαρεθούμε, δεν θα σωπάσουμε.
Και δεν θα βάλουμε τον κ@λο μας κάτω. Κυρίως αυτό.
Πάμε άλλη μια λοιπόν.
«Γυναικοκτονία είναι η δολοφονία γυναικών και κοριτσιών που διαπράττεται εξαιτίας του φύλου τους και γίνεται ανεκτή τόσο από ιδιώτες όσο και από δημόσιους φορείς. Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής».
Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Ισότητας
Ο όρος «γυναικοκτονία» αποτυπώνει την ‘κανονικότητα’ της ατιμωρησίας του δράστη στο πλαίσιο της θεσμικής βίας των δικαστικών, αστυνομικών αρχών. Αποτυπώνει την ανοχή της κοινωνίας, την προτροπή στο έγκλημα, την κάλυψη – συχνά και την ηρωοποίηση – του γυναικοκτόνου που δεν λογοδοτεί, που είναι μάγκας και ξέπλυνε την τιμή του.
Μια λιγότερη.
Την “μια λιγότερη” την έλεγαν Νεκταρία κι η δολοφονία της το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος.
Παντού το διαλαλούσε ο φονιάς το κρίμα που θα κάνει. Δεν κρυβόταν. Δεν αιφνιδίασε κανέναν. Υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων που λένε πως ο 54χρονος το βροντοφώναζε, αλλά εκείνοι δεν το πίστευαν.
Νόμιζαν λέει ότι ο φονιάς δεν σοβαρολογούσε. Η γειτονιά, οι γνωστοί, οι φίλοι, ο περίγυρος νόμιζαν ότι δεν σοβαρολογούσε.
Και κανείς τους δεν κινητοποιήθηκε.
Κανείς δεν ανησύχησε.
Κανείς δεν έκανε κάτι να προλάβει το κακό. Να μιλήσουν στην Αστυνομία, να ειδοποιήσουν τη Νεκταρία να πάρει μέτρα για να προστατέψει εκείνην και τα παιδιά της.
Πάλι πέφτουν από τα σύννεφα οι γείτονες. Πόσο αίμα να βρέξει πια αυτός ο ουρανός για να σταματήσουν να πέφτουν από τα σύννεφα;
Μέτρα.
Χρειάζονται μέτρα και χρειάζονται χτες.
Η Πολιτεία θα πρέπει να βρει έναν τρόπο αξιοποίησης της τεχνολογίας, ούτως ώστε οι γυναίκες να μπορούν με το πρώτο σημάδι ενδοοικογενειακής βίας να ενημερώνουν με εχεμύθεια ειδική υπηρεσία που θα αξιολογεί τα περιστατικά και θα προστατεύει τα θύματα.
Η Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων λειτουργεί Συμβουλευτικά Κέντρα για τη Βία κατά των Γυναικών τα οποία στελεχώνονται από επιστήμονες εξειδικευμένους και παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες πληροφόρησης και συμβουλευτικής στις κακοποιημένες γυναίκες.
Όμως πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα.
- Να δημιουργηθεί επίσημο δίκτυο αναγνώρισης και καταγραφής της έμφυλης βίας.
- Να αναγνωρίσει θεσμικά πλέον τον όρο “γυναικοκτονία”.
- Να οργανώσει μια μαζική καμπάνια ενημέρωσης σε πανελλαδική κλίμακα.
- Να ενισχύσει και να να δημιουργήσει νέους ξενώνες προστασίας (ασφαλή σπίτια) για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους.
- Να δημιουργήσει ένα δίκτυο προστασίας για τα θύματα με δωρεάν ψυχιατρικές, νομικές συμβουλές, με εργασιακές ευκαιρίες για τις μανάδες, με εκπαίδευση για τα παιδιά.
Μέχρι τότε μετράμε. Μία αδελφή μας λιγότερη.
Κι άλλη μία.
Κι άλλη μια.
Και πόσες ακόμα.
Την έλεγαν Νεκταρία. Είχε τέσσερα παιδιά. Ήταν η χτεσινή ‘μια λίγοτερη’ από τις δολοφονημένες αδελφές μας.
Υ.Γ. Το 15900 είναι η Τηλεφωνική Γραμμή SOS Πανελλαδικής εμβέλειας, 24ωρης λειτουργίας 365 μέρες το χρόνο