Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F.
Είναι σχεδόν 6 χρόνια, που ζούμε σαν κοινωνία με όλο και μεγαλύτερη απόγνωση τα αδιέξοδά μας, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά. 6 χρόνια τώρα βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο σε μια κρίση, με νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά που σκορπά ολόγυρα συντρίμμια και στάχτες. Στατικοί συνεχώς στο ίδιο σημείο, ακινητοποιημένοι. Μια κοινωνία υπό ξένη επιτήρηση, χωρίς ανάπτυξη, και με ένα μείγμα οργής, και κατάθλιψης.
Μια κοινωνία που έχει χάσει υη συνοχή της, χωρίς κοινά οράματα, χωρίς συνείδηση. Μια κοινωνία που αποτελείται από πολίτες που δρουν για τον εαυτό τους και ελάχιστους που ενδιαφέρονται για το σύνολο. Τα απανωτά μνημόνια, η φτώχεια, η εξαθλίωση και η εγκληματικότητα μαστίζει το κοινωνικό σύνολο, δεν οφείλεται σε μια μικρή ελίτ, που έχει δύναμη να κάνει ότι θέλει αλλά σε εκατομμύρια πολίτες της, που δεν έχουν τη δύναμη να την αποκρούσουν. Η τωρινή κοινωνία δεν είναι ένα στέρεο κρύσταλλο, αλλά ένας οργανισμός επιδεικτικός μεταβολών.
Με ένα πολιτικό σκηνικό, να τρεκλίζει, και να αδυνατεί να αφουγκραστεί τις ανάγκες της κοινωνίας. Πως θα μπορούσε άλλωστε, αφού από το 2006 είχε αρχίσει η κατάρρευσή του. Τα κύρια κόμματα αστικής προέλευσης, άρχισαν να ξεσπούν σε εικονικές ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, που εκπροσωπούν καθαρά συντεχνιακές σκοπιμότητες, και όχι τις αληθινές ανάγκες της κοινωνίας.
Ο εφιάλτης της καταστροφής έχει πλησιάσει απειλητικός. Πως θα απαλλαγούμε από τις επιφάσεις εντυπωσιασμού; Και να πάρουμε τη ζωή μας σοβαρά στα χέρια μας. Μόνο εμείς αν ξεκολλήσουμε από τις πάγιες αρνητικές συνθήκες και κατεστημένα, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε νέες κατάλληλες συνθήκες για την κοινωνία αλλά και την δική μας ζωή. Η ατομική και συλλογική μνήμη, η αλήθεια και το ψέμα, ο ρόλος των θεσμών, τα απόρρητα αρχεία, η σκόπιμη παραποίηση και η ένοχη αποσιώπηση, είναι μερικά κομβικά σημεία για την απελευθέρωση της κοινωνίας.
Η πραγματική ελευθερία, για να γίνει πραγματική και όχι αφηρημένη, δεν έχει ανάγκη από ανάγνωση βιβλίων και μπροσούρων. Είναι η καθημερινότητα των πολιτών, και αυτό μπορεί να εκφρασθεί στην κοινωνία με πολλές μορφές. Ποτέ δεν θα σου δώσουν το πιστοποιητικό που θα γράφει ελεύθερος, και ούτε θα διαβάσεις τα ψιλά γράμματα του πιστοποιητικού, γιατί δεν πίστευες ότι μπορεί να είσαι ελεύθερος. Από τότε το μάθημα της ελευθερίας σταμάτησε να διδάσκεται. Η ελευθερία δεν είναι στιγμιαίο γεγονός που έρχεται να λύσει ένα πρόβλημα. Το σημαντικότερο θέμα. Που ανήκω τώρα. Πως νοείται να είσαι ελεύθερος, όταν πρέπει να ανήκεις κάπου;
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε, ποιοί είμαστε, και που θέλουμε να πάμε. Είναι η ώρα να σταματήσουμε να φλυαρούμε, να ξεσηκωθούμε από τους καναπέδες μας, να κλείσουμε τις τηλεοράσεις μας (αυτά τα άχρηστα κουτιά). Να ξαναβγούμε στις γειτονιές μας, να θυμηθούμε τα ονόματα των πραγματικών μας ηρώων και να περπατήσουμε μαζί με τους διπλανούς μας, να μάθουμε να ζούμε με τους ξένους, το εξιλαστήριο θύμα, ήταν πάντα ο λαός. Τα ίδια πρόσωπα της ίδιας κοινωνίας σε μια χώρα να αρμενίζει στη δίνη της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, πίστεψαν στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που μας χάλασαν και μας άλλαξαν. Πολλοί περιθωριοποιήθηκαν. Έγιναν οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητας…οι ελεύθεροι.
Από το 1945 έως το 1974, η ελευθερία δικαζόταν στα δικαστήρια. Χρόνια τα ξερονήσια γέμιζαν ελεύθερους Έλληνες. Αυτοί που πολέμησαν για την ελευθερία όλων. Από πότε η ελευθερία έχει το δικαίωμα να περιορίζει το δικαίωμα της ελευθερίας;
Έτσι κανείς δεν διάβασε τα ψιλά γράμματα των μνημονίων, με αποτέλεσμα να αναρωτιέται, γιατί δεν είμαι ελεύθερος;
Πως θα είσαι ελεύθερος, όταν τους παραχώρησες τα όνειρα σου, το μέλλον το δικό σου και των παιδιών σου, στο βωμό της επιβίωσης; Ήρθε η ώρα να ανακαλύψεις την δύναμή σου, και να παλέψεις να ελευθερωθείς. Δεν χρωστάς σε κανένα…Η ιστορία διδάσκει, δεν διχάζει.