Σε άλλες εποχές η πείνα βασάνιζε τον κόσμο, όταν οι σιτοβολώνες άδειαζαν.
Τώρα όμως, κι αυτό είναι αδιανόητο, πεινάμε όταν αυτοί παραείναι γεμάτοι…
Την ίδια στιγμή που κάπου το ύφασμα στοιβάζεται σε μπάλες, κάπου αλλού οι ξεπαγιασμένες ρακένδυτες οικογένειες, που έχουν πεταχτεί σε μια μέρα έξω από το νοικιασμένο σπίτι, διασχίζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα που πλέον είναι χωρίς κατοίκους.
Αχ, αυτός που δούλεψε τόσο ακούραστα, ξορκίζοντας την εκμετάλλευση, δε βρίσκει σήμερα κανέναν να τον εκμεταλλευτεί κι άλλο.
Αδιάκοπα διασχίζει την πόλη αναζητώντας εργασία.
Η γιγάνταια δομή της κοινωνίας που έχει οικοδομηθεί από πολλές γενιές βυθίζεται στη βαρβαρική προιστορική εποχή. Και γι’αυτό δεν ευθύνεται η έλλειψη.
Η υπερπληθώρα, το πάρα πολύ είναι αυτό που την κάνει να κλονίζεται.
Γιατί το σπίτι δεν είναι προορισμένο για κατοικία και το ύφασμα δεν είναι προορισμένο για ένδυση,
Ούτε το ψωμί είναι προορισμένο για φάγωμα. Όχι, πρέπει να αποφέρουν κέρδος…μόνο κέρδος
Τα εκατομμύρια εργατών όμως…τα στοιβάζει τώρα σε εργοστάσια κάτεργα για να τα πετάξει μετά ξανά έξω από τα κάτεργα στους παγωμένους δρόμους.
Αυτά τα εκατομμύρια εργατών συνειδητοποιούν την αλήθεια. Την ψιθυρίζουν έκπληκτοι μεταξύ τους…
Ο κόσμος της αστικής τάξης…είναι πολύς στενός για να περιλάβει τον πλούτο που έχει δημιουργήσει…
”Μανιφέστο”, Μπ. Μπρεχτ
