Από το βιβλίο της Χριστίνας Λυραντζάκη – Τερεζάκη
Φίλο ποτέ δεν έκανα και να μη γίνει εχθρός μου
γι’ αυτό και τ’ αποφάσισα να ζήσω μοναχός μου.
Κι οι πέτρες που ‘ναι αμίλητες όταν με δουν μιλούν
και λένε τούτο το κορμί τι κουρασμένο που ‘ναι
Τύχη γιατί τα έδωσες τα βάσανα σε μένα
και πέρασαν τα χρόνια μου όλα δυστυχισμένα.
Έφυγες κι είναι δύσκολο να σε ξανανταμώσω
μόνο στον ύπνο μου γλυκά να σ’ αποκαμαρώσω.
Φεύγεις και φεύγουνε οι χαρές τα λούλουδα μαδούνε
άραγε και τα μάτια μου δε θα σε ξαναδούνε.
Στα επόμενα φύλλα θα σας γράψουμε απ’ το βιβλίο αυτό ρίμες, γλωσσοδέτες και διάφορα που έλεγε ο λαός μας.
Οι μαντινάδες είναι γνώρισμα του λαού της Κρήτης. Ξεχύνονται πηγαίες από μέσα του σαν το ρυάκι με το τρεχούμενο κατακάθαρο νερό. Είναι στο DNA μας απ’ την αρχαιότητα. Γιατί απλά είναι ο δεκαπεντασύλλαβος κοινώς ο αρχαίος ίαμβος.
Και είναι τόσο πηγαίος! Και ποτέ δεν περισσεύει συλλαβή ούτε λείπει συλλαβή. Ακριβώς δεκαπέντε. Αυτές είναι οι μαντινάδες μας. Ο αρχαίος Ίαμβος. Δεκαπεντασύλλαβος δίστιχος με πλήρες νόημα. Ολοκληρωμένη έννοια. Στους γάμους και στα πανηγύρια και στις χαρές παλαιότερα γλεντούσαν έτσι. Έλεγαν μαντινάδα παινεύοντας την ομορφιά, την χάρη στον χορό, την εξυπνάδα κάποιου της παρέας. Πάντα σε Δεκαπεντασύλλαβο. Και κείνος αμέσως απαντούσε με μαντινάδα δεκαπεντασύλλαβη. Είναι πολύ δύσκολο αυτό. Είναι χάρισμα.
Α.τ.Κρήτης
