Θα θυμάμαι τις μακρές συζητήσεις μας για το μέλλον, για το όραμα, για μια πατρίδα που μας αξίζει.
Τότε, στα πέτρινα χρόνια της Χούντας στο 513 Τάγμα Πεζικού στην Κομοτηνή εγώ.
Τότε Μανόλη που και εσύ υπηρετούσες στην Κομοτηνή, στο Στρατολογικό Γραφείο με προϊστάμενο τον ευγενέστατο στρατηγό Λαγουδάκη εκ Ρεθύμνου.
Τότε που τα λέγαμε υπό το άγρυπνο βλέμμα των αρχών ασφαλείας, των στρατιωτικών βεβαίως.
Εκείνα τα δύσκολα χρόνια δεθήκαμε Μανόλη σφιχτά, για να αντέξουμε την παράλογη πίεση του αυταρχισμού, τα όσα συνέβαιναν, και δεν ήταν λίγα.
Από τότε Μανόλη, πάντα με το χαμόγελο, με τις θεωρίες σου. Ήταν ευχάριστο να βρεθούμε, έστω και για λίγο, μέσα στο ατέλειωτο τρεχαλητό της καθημερινότητας.
Μου ‘χει μείνει αξέχαστη και θα θυμάμαι πάντα μια σου χειρονομία τιμής, εκεί στο κέντρο της Κομοτηνής, ένα σούρουπο του μαύρου 1973, απόδειξη κι αυτό της γενναίας ψυχής σου.
Μανόλη η οικογένειά σου σε στερείται νωρίς και θα είναι συγκλονισμένη.
Έτσι νοιώθω κι εγώ. Η ξαφνική αναχώρησή σου αφήνει ένα κενό στην τοπική μας κοινωνία και ένα συναίσθημα στέρησής σου, κυριαρχεί.
Καλό σου δρόμο Μανόλη και τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά σου.
Για όσα λέγαμε τότε, επί χούντας, ο αγώνας συνεχίζεται, αδικαίωτος μεν αλλά συνεχίζεται και θα συνεχίζεται ως τη δικαίωσή του
Νίκος Αγγελάκης
