Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία της Shoug Mukhaimar, Παλαιστίνιας συγγραφέα που ζει στη Γάζα, όχι μόνο για την πείνα και τις τραγικές συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή, αλλά για «μια άλλη μορφή βασανιστηρίου», όπως την χαρακτηρίζει: η γέννηση της ελπίδας και μετά η συντριβή της, ξανά και ξανά.

Όπως αναφέρει γράφοντας στο Al Jazeera, η διάδοση πληροφοριών για επίτευξη συμφωνίας για εκεχειρία και η μετέπειτα διάψευσή τους, «είναι μια άλλη μορφή τιμωρίας για τον λαό της Γάζας. Μια άλλη μορφή βασανιστηρίου. Μας βομβαρδίζουν, μας λιμοκτονούν, μας εκτοπίζουν και μετά οι ειδήσεις μάς αποτελειώνουν».

«Πρόκειται για μια σκόπιμη, συστηματική πολιτική που στοχεύει στην εξάντληση ενός ανυπεράσπιστου πληθυσμού. Έχει σχεδιαστεί για να σπάσει το ηθικό μας, να μας κάνει να ζούμε σε συνεχή αβεβαιότητα, να μας στερήσει το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα να ελπίζουμε για το αύριο. Αυτός ο κύκλος – η ελπίδα που γεννιέται και μετά συντρίβεται – αφήνει βαθύτερα σημάδια από την πείνα», υπογραμμίζει.

Ολόκληρη η μαρτυρία της

Ξύπνησα ένα πρωί του Ιουλίου με μια πληθώρα μηνυμάτων να φωτίζουν το τηλέφωνό μου. Όλα τα κανάλια ειδήσεων, όλες οι αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όλες οι συζητήσεις έβραζαν από συγκρατημένη αισιοδοξία. «Οι διαπραγματεύσεις προχωρούν καλά», έγραφαν οι τίτλοι. «Επικείμενη εκεχειρία», «Μεγάλη αποστολή βοήθειας ετοιμάζεται να εισέλθει».

Εκείνη τη στιγμή, βρισκόμασταν σε βαθιά κρίση λιμού. Κάποιες μέρες, δεν τρώγαμε τίποτα. Μπορείτε να φανταστείτε τη συγκρατημένη χαρά που φώτιζε τις καρδιές μας, τον τρόπο με τον οποίο η ελπίδα διαπερνούσε τα μηνύματά μας. Οι φίλοι μου μου έγραφαν, καθώς έτρεμαν από μια προσωρινή ανακούφιση. «Μπορεί πραγματικά να είναι το τέλος;», ρώτησε ένας. «Θα θυμηθούμε πώς είναι να είσαι ασφαλής; Θα έχουμε επιτέλους ψωμί;».

Τολμήσαμε να ονειρευτούμε. Φανταστήκαμε τη σιωπή της εκεχειρίας, τη γεύση του ζεστού ψωμιού, την άνεση ενός πλήρους γεύματος. Μερικά καταστήματα άνοιξαν ξανά δειλά-δειλά. Οι τιμές έπεσαν ελαφρώς. Για πρώτη φορά μετά από μήνες, το ψωμί φαινόταν σχεδόν προσιτό. Για μια φευγαλέα στιγμή, η ζωή φάνηκε να επιστρέφει στους δρόμους.

Στη Γάζα, ακόμη και οι πιο ταλαιπωρημένες κοινότητες αναπνέουν διαφορετικά όταν εμφανίζεται η ελπίδα – ακόμα κι αν είναι για λίγες ώρες.

Η γειτόνισσά μου – μια χήρα πολέμου που μεγαλώνει μόνη της επτά παιδιά, μεταξύ των οποίων και ένα μωρό που κλαίει ασταμάτητα από την πείνα – μου είπε πώς τα παιδιά της κλαίνε από την πείνα, ενώ εκείνη κλαίει από την αδυναμία της να τα βοηθήσει. Όταν διαδόθηκαν οι φήμες για την εκεχειρία, ονειρεύτηκε ότι θα τα τάιζε όπως πρέπει, ότι θα έβαζε τέλος στα βάσανα τους. Όπως όλοι μας, είδε αυτή την ελπίδα να καταρρέει.

Την επόμενη μέρα, όλα είχαν καταρρεύσει. Μια νέα, ψυχρή και οριστική επικεφαλίδα σφράγισε τη μοίρα μας: «Αποτυχία των διαπραγματεύσεων. Δεν θα υπάρξει εκεχειρία».

Τα καταστήματα που μόλις είχαν ξανανοίξει έκλεισαν. Το αλεύρι εξαφανίστηκε για άλλη μια φορά. Οι τιμές εκτοξεύτηκαν. Έξω από τη Γάζα, τα μέσα ενημέρωσης εξακολουθούσαν να μιλούν για κονβόι βοήθειας «εν κινήσει», αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρχε τίποτα. Άδεια λόγια. Άδεια φορτηγά. Άδεια χέρια.

Μπορείτε να φανταστείτε πόσο ράγισαν οι καρδιές εκείνη την ημέρα. Πώς συνετρίβη το πνεύμα ενός λαού που ονειρευόταν απλώς το ψωμί. Πώς ένιωθαν οι μητέρες που έψαχναν απεγνωσμένα τροφή για τα παιδιά τους.

Η εύθραυστη ελπίδα που είχε φωτίσει τα μάτια μας εξαφανίστηκε, αφήνοντας μόνο πείνα, φόβο και σιωπή.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό. Είχε συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν. Και συνέβη ξανά μετά.

Μόλις την περασμένη εβδομάδα, βρισκόμασταν σε αναμονή, αυτή τη φορά για μια λέξη από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, μετά την αναφορά ότι η Χαμάς δέχτηκε την πρόταση για κατάπαυση του πυρός. Η αβεβαιότητα ήταν αφόρητη. Μετά από αρκετές ημέρες σιωπής, η ισραηλινή κυβέρνηση έθεσε απαιτήσεις που ήταν αδύνατο να γίνουν δεκτές, καταστρέφοντας ουσιαστικά την τελευταία προσπάθεια για διαπραγματεύσεις. Η είδηση μας βύθισε ξανά σε έναν ακόμη κύκλο απόγνωσης, καθώς η πείνα, ο εκτοπισμός , η απώλεια και ο θρήνος έχουν το τίμημά τους.

Πιστεύω ότι αυτές οι επαναλαμβανόμενες ειδήσεις για κατάπαυση του πυρός δεν είναι τυχαίες — είναι μια άλλη μορφή τιμωρίας για τον λαό της Γάζας. Μια άλλη μορφή βασανιστηρίου. Μας βομβαρδίζουν, μας λιμοκτονούν, μας εκτοπίζουν και μετά οι ειδήσεις μάς αποτελειώνουν.

Η ελπίδα μας κρέμεται μπροστά μας, μόνο για να μας την αρπάξουν, αφήνοντάς μας κάθε φορά πιο αδύναμους.

Πρόκειται για μια σκόπιμη, συστηματική πολιτική που στοχεύει στην εξάντληση ενός ανυπεράσπιστου πληθυσμού. Έχει σχεδιαστεί για να σπάσει το ηθικό μας, να μας κάνει να ζούμε σε συνεχή αβεβαιότητα, να μας στερήσει το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα να ελπίζουμε για το αύριο. Αυτός ο κύκλος – η ελπίδα που γεννιέται και μετά συντρίβεται – αφήνει βαθύτερα σημάδια από την πείνα.

Αυτή η επαναλαμβανόμενη καταστροφή δεν προκαλεί μόνο δυσπιστία απέναντι στις κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης, αλλά υπονομεύει και την ίδια την έννοια της ελπίδας. Πολλοί εδώ δεν ρωτούν πλέον «Πότε θα τελειώσει αυτό;», αλλά «Πόσο χειρότερα μπορεί να γίνει;».

Σύμφωνα με το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα, το 100% των κατοίκων της Γάζας αντιμετωπίζει σήμερα σοβαρά προβλήματα επισιτιστικής ανασφάλειας, ενώ όλα τα παιδιά κάτω των πέντε ετών υποφέρουν από οξύ υποσιτισμό. Έχει κηρυχθεί επίσημα λιμός.

Το Ισραήλ συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι τα μέτρα αποκλεισμού που εφαρμόζει εμποδίζουν την παράδοση προμηθειών στη Χαμάς, παρόλο που η κυβέρνηση των ΗΠΑ – ο μεγαλύτερος σύμμαχός του – και οι ίδιοι οι ισραηλινοί αξιωματούχοι δηλώνουν ότι δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι τα μέλη της λεηλατούν την ανθρωπιστική βοήθεια.

Η Διεθνής Αμνηστία χαρακτηρίζει την ισραηλινή πολιορκία της Γάζας «συλλογική τιμωρία» και «έγκλημα πολέμου». Οι Συμβάσεις της Γενεύης απαγορεύουν ρητά τη συλλογική τιμωρία και την επιβολή πείνας.

Και έτσι, δεν μπορώ παρά να ρωτήσω: Πού βρίσκεται ο κόσμος σε όλα αυτά; Πώς μπορεί ένας ολόκληρος πλανήτης να παρακολουθεί δύο εκατομμύρια ανθρώπους να λιμοκτονούν, να βομβαρδίζονται και να στερούνται της αξιοπρέπειάς τους, και να μην κάνει τίποτα;

Αυτή η σιωπή είναι βαριά· συνθλίβει το πνεύμα όσο και η πείνα. Μας λέει ότι τα βάσανα μας είναι αποδεκτά, ότι οι ζωές μας μπορούν να σβήσουν χωρίς συνέπειες.

Η ιστορία θα καταδικάσει όσους διέπραξαν αυτά τα εγκλήματα, αλλά και όσους έμειναν άπραγοι και επέτρεψαν να συμβούν.