Του Μανόλη Καπετανάκη
Ναι, πράγματι. Τίποτα το παράδοξο, ασυνήθιστο και δυσεξήγητο στους ταραγμένους καιρούς μας. Μπαρούτι για τις μάζες αντί διατροφικού πακτωλού. Λυγμοί σπαρασσόμενων πληθυσμών και εκκωφαντική κλαγγή βομβών στη θέση ενός υπέροχου βόμβου από την παγκόσμια κυψέλη. Εκεί όπου από τη συλλογικότητα, εργατικότητα της ανθρωπότητας με τη συνδρομή της διαστημικών διαστάσεων τεχνολογίας θα έρρεε άφθονα μέλι μέσα σε σχεδόν παραδεισένιες συνθήκες γαλήνης, δημιουργικότητας.
Τουναντίον, μια αντίθετη εικόνα θα φάνταζε από αφύσικη μέχρι και … μεταφυσική. Ηρεμία και προκοπή μέσα στο χάος. Από την καταθλιπτική και καταστροφική δεσποτεία του καπιταλισμού να μην ανάβλυζαν δηλαδή οι θεσμικές αξίες, διαχρονικές παραδόσεις και αναπόδραστες συνέπειες των νόμων λειτουργίας του. Όποιο πολυτιμότερο «αγαθό», παναπεί ότι φρικτότερο, διαθέτει στο «θησαυροφυλάκιο» του το σύστημα της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, πλουσιοπάροχα το προσφέρει. Αυτά έχει, αυτά δίνει. Ο θρίαμβος της οικουμενικής επικράτησης του, κατάρα για τους λαούς.
Πείνα, εξαθλίωση και μαστίγωμα των εργαζόμενων μαζών στον ταξικό αντίποδα μιας μυθικής χλιδής της παρασιτοκρατίας. Αλυσιδωτά επίσης φονικότατα σφαγεία λαών, τα περισσότερα εκδηλωμένα διόλου τυχαία τριγύρω από την νευραλγικής σημασίας Ελλάδα. Με τους ανδράποδους αρχόντους της μάλιστα να πασχίζουν όχι την «σώφρονα» απομάκρυνση από τη φωτιά των πολέμων, μα τη βαθύτερη διείσδυση. Να εξαργυρώσουν με τον πιο δουλικό τρόπο αυτό το συγκριτικό «πλεονέκτημα» της τοποθεσίας με αναβαθμισμένες και πάντα υπό τον πνιγηρό έλεγχο των πατρώνων δικαιοδοσίες. Αδιαφορώντας φυσικά για το ενδεχόμενο «ουκρανοποίησης» του λαού. Για να μη χρησιμοποιηθεί ένας χαρακτηρισμός που στοιχειώνει τους παρά ταύτα αθεράπευτους μεγαλοϊδεατισμούς: «μικρασιατικοποίηση». Στέργοντας επίσης με αναισχυντία την κτηνωδία του ισραηλινού κράτους –τέρατος.
Μίδας ο κάθε ολιγάρχης, θέλει ότι αγγίζει, να γίνεται χρυσαφένιο κέρδος. Και ότι δεν φτάνει το γεωπολιτικό του χέρι, έμφυτα επιδιώκει τη στρατιωτική του κατάκτηση. Αλλά όταν το κεφάλαιο αποκτά θηριώδη μεγέθη και ειδικά σε μια εποχή όπου η σφοδρότητα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δεν αποσβένεται ή διευθετείται με τις αδιέξοδες πληρεξούσιες, αποσπασματικές και συμβατικές «αψιμαχίες», τότε προανακρούεται η κεντρική αντιπαράταξη. Η αλληλουχία των «αμυδρής» βιαιότητας διαπληκτισμών δεν υποκαθιστά ή εκτονώνει την προοπτική της τεράστιας σύρραξης. Μα ακριβώς σαν προοίμιο και δοκιμαστικός σωλήνας την προετοιμάζει. Μεθοδικά και πυρετώδικα.
Το χρώμα του γαλάζιου πλανήτη πλέον απειλείται να αλλάξει με τη μαυρίλα του πυρηνικού ολοκαυτώματος. Ο υπέρτατος τρόμος ζυγώνει και ενδεχόμενα η Δευτέρα Παρουσία που ευαγγελίζεται η χριστιανική μαγγανεία, θα προκύψει σαν Αρμαγεδδώνας ισοπέδωσης στα καπιταλιστικά Σόδομα. Το τέλος της ιστορίας ίσως αποβεί μακάβριο και οδυνηρό.
Εκτός και αν κάτι μεσολαβήσει έγκαιρα (ή έστω ακολουθήσει στη φρίκη του μετέπειτα). Αυτό το ελπιδοφόρο και αναστάσιμο. Αφυπνίζοντας και ισχυροποιώντας τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ παράγοντα με επιβεβαιωμένη ιστορικά ικανότητα στην προάσπιση των εργατολαϊκών δίκιων. Σε ψωμί και ευμάρεια, υγεία και μόρφωση, αέναη συναδέλφωση και ευημερία κάθε φυλής. Ανακόπτοντας την εξαθλιωτική και θανατηφόρα επέλαση μιας χούφτας μεγιστάνων του πλούτου. Συντρίβοντας ανεπιστρεπτί με κόκκινα λάβαρα και επαναστατικές ρομφαίες την πηγή κάθε κακοδαιμονίας στην υφήλιο.
Αποτελεί λοιπόν κρίσιμη και ζωτική ανάγκη το φούντωμα του αντιπολεμικού, αντιιμπεριαλιστικού κινήματος απανταχού. Να ορθώσουν οι λαοί επιτέλους το πελώριο ανάστημα τους απέναντι στους κυρίαρχους. Βροντοφωνάζοντας, ΦΤΑΝΕΙ πια κοντόσωμοι ή πανύψηλοι εξουσιαστές του αστισμού. Τα συμφέροντα σας φαρμακεύουν τη ζωή των από κάτω και καταντούν σαρκοβόρα.
Αρκετά με τα γύρω στα 150 εκατομμύρια θύματα των δύο Παγκοσμίων πολέμων, ατόφιο και νομοτελειακό προϊόν της διαιώνισης των κοινωνιών της ανισότητας. Αδίστακτοι κανίβαλοι δεν χορτάσατε με το συντρίμιασμα Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβίας, Λιβύης και το θάψιμο εκατομμυρίων ψυχών. Ως εδώ το μακέλεμα των περίπου οκτακόσιων χιλιάδων αθώων στο Ουκρανικό κρεματόριο. Με τον φασίστα Ζελένσκι και ανδρείκελο της Δύσης να σχεδιάζει απελπισμένα την επιστράτευση και θυσίασμα μέχρι και του δεκαοκτάχρονου ανθού της πατρίδας του. Εκείνης, που με αμετροέπεια μετάτρεψε σε αμερικανονατοϊκό καρφί στα πλευρά της Ρωσίας, συναινώντας στην εξαιρετικά επίφοβη κλιμάκωση με αποστολή προηγμένου οπλικού υλικού. Αποδεχόμενος –σύμφωνα με σκέψεις υπερατλαντικών γερακιών- μέχρι και την άκρως εμπρηστική εγκατάσταση πυρηνικών πυραύλων!! Κόκκινη γραμμή για το απέναντι ιμπεριαλιστικό θεριό. Δάκτυλο κοντά στο κόκκινο κουμπί εκτόξευσης του ολέθρου.
Παραδίπλα μας η Γάζα αν και ματώνει, αντιστέκεται. Δεν κοπάζει η ακατάπαυστη και απίστευτης ωμότητας γενοκτονία από τον χιτλερικό σιωνισμό των γενναία αγωνιζόμενων για λευτεριά Παλαιστινίων και λαμπρότερο διεθνώς σύμβολο πάλης ενάντια στους ποικίλους δυνάστες.
Δεν προλαβαίνει να επουλωθεί η οδυνηρή πληγή στο κορμί του συριακού λαού και ξανανοίγει αγριότερα. Η βρώμικη δολοπλοκία, διαπραγμάτευση ιμπεριαλιστών και τριγύρω αντιδραστικών δυνάμεων δεν δείχνει έλεος σε μια κουρελιασμένη χώρα γεμάτη κουφάρια και ερείπια. Αν και δόθηκε η χαριστική βολή και γκρεμίστηκε το τυραννικό καθεστώς Άσαντ (το ενδεχομένως «καμένο χαρτί») με παρέμβαση οπισθοδρομικών ενεργούμενων, μονάχα η ομαλότητα δεν θα βασιλέψει. Εφόσον η κατάρρευση δεν συντελέστηκε με πρωτοβουλία προοδευτικών, ανεξαρτησιακών στοιχείων του συριακού λαού, το βύθισμα στην άβυσσο αποτελεί το πιθανότερο σκηνικό.
Ενώ οι λαοί μιας σειράς κρατών (Μολδαβία, Ιράν, Κορέα, Ταϊβάν, κλπ) ανήσυχα παρατηρούν τη θέση τους στην πρωτιά του καταλόγου υποψήφιων περιοχών, όπου προσεχώς κινδυνεύουν να συναντηθούν με το «πεπρωμένο» της ισοπέδωσης και αποδεκατισμού.
Δίχως να εξαιρείται του «μοιραίου» η ευρωπαϊκή ήπειρος, η οποία αν και γηραιά «δεν βάζει μυαλό» (για ηγεσίες μιλάμε) και υιοθετεί επιλογές (καταναγκαστικά), που την προαλείφουν -κατοχυρώνουν πάλι σαν το σημαντικότερο θέατρο της γενικευμένης συμπλοκής. Με αποτέλεσμα ετούτη τη φορά να γεμίσει όχι με ρημαγμένες Νυρεμβέργες, αλλά Χιροσίμες!
Όλα αυτά τα τωρινά και μελλοντικά επεισόδια «περιορισμένης» έκτασης και έντασης συνιστούν ήπιους προσεισμούς και προάγγελους του κύριου. Όπως και στη φύση δεν υφίσταται ακριβής προβλεψιμότητα κάποιων φαινόμενων, έτσι συμβαίνει και στη σύγκρουση με τις τεκτονικές πλάκες των ιμπεριαλιστικών διενέξεων. Άρα απόλυτο δεδομένο είναι η αναπόφευγη ΚΑΘΟΛΙΚΗ, άμεση «μητέρα» των μαχών. Απλά η προσπάθεια ουσιαστικά των πρωταγωνιστών (Τραμπ, Πούτιν, Σι) κατατείνει στην προπαρασκευή- εξασφάλιση όρων θωράκισης και άμβλυνσης των πληγμάτων του αντίπαλου. Έτσι ώστε να ευελπιστούν μετά τη τελική αναμέτρηση σε μια οριακή επιβίωση- νίκη. Επιδίωξη οπωσδήποτε απίστευτα δύσκολη ένεκα ακριβώς της εξωφρενικής τεχνολογίας, εξοπλιστικής ανάπτυξης και μιας εκατέρωθεν συμμετρικής δύναμης πυρός τείνουσας στο φάσμα αφανισμού του αντίμαχου.
Καθότι η εσκεμμένα σταδιακή επίδειξη (και αναλογική της υφιστάμενης πίεσης) των σύνεργων εξόντωσης από την πλευρά της Μόσχας επιβεβαιώνει την ουτοπία του άτρωτου. Συγκριτικά δηλαδή με το συσσωρευμένο ιλιγγιώδες απόθεμα της, ο πολυηχητικός πύραυλος Oreshnik μοιάζει με κοινό αεροβόλο. Ενδεικτικά, ο ακατάρριπτος πύραυλος Avangard πέραν των άλλων «χαρισμάτων» του ταξιδεύει σαν αστραπή με 27 Mach!! ‘Η η βόμβα Γολιάθ με το ψευδώνυμο Σατανάς 2 (Sarmat) και 800πλάσια δύναμη της νεογνικής στη Χιροσίμα! Και για να κορυφωθεί δημιουργικά (όχι παραλυτικά) ο τρόμος, ας αναφερθεί ο κολοσσός, που επάξια χαρακτηρίζεται σαν «όπλο της εσχάτης κρίσης». Η επιχειρησιακή πυρηνοκίνητη τορπίλη Poseidon με εκρηχτικό «προνόμιο» τους 100 μεγατόνους. Μεταφραζόμενο σε 6.666 φορές μεγαλύτερη ισχύ από τη «σταλαγματιά» που χτύπησε την Ιαπωνία το 1945!!!
Τέτοια όμως ανατριχιαστικά σύνεργα συμφοράς έχουν κλειδώσει προ πολλού στο στόχαστρο τους διάφορα σημεία της Ελλάδας. Τυπική (και ωμή προειδοποίηση) ήταν η πρόσφατη δημοσιοποίηση από το ειδησεογραφικό κανάλι Sputnik του σχετικού χάρτη με σημαδεμένο (πιο σωστά με υποδεέστερης κλάσης πυρηνικά, τα λεγόμενα τακτικά) το «διαμάντι» της βάσης στη Σούδα. Επομένως μόνο σαν αστειότητα φαντάζει ο προγραμματισμός του Μητσοτάκη και προκαθήμενος του ξέχειλου από ραγιαδισμό και τυχοδιωκτισμό ντόπιου κατεστημένου για κατασκευή σιδερένιου θόλου- ασπίδα νησιών και επικράτειας.
Αλήθεια, τι σκληρό χαράτσωμα προϋποθέτει και πόσα σχολειά και νοσοκομεία θα ρουφήξει αυτό το περιβόητο τσιγαρόχαρτο προοριζόμενο για αναχαίτιση μιας σφαίρας; Εγκλωβίζουν τον λαό στην αντιδραστική τιτανομαχία των ιμπεριαλιστών και ακολούθως καμώνονται οι άθλιοι πως κόπτονται για την ασφάλεια του. Τον ρίχνουν με πλήρη επίγνωση καταμεσής μιας αγέλης υαινών, δήθεν προστατευμένο με ένα αραχνοΰφαντο πέπλο.
Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται ένας αναβρασμός εχθροπραξιών σε πολλές γωνιές της γης. Προφανώς οι λαοί δεν κυριεύτηκαν από μια αυτοκτονική παράκρουση επιθυμώντας να αλληλοσπαραχτούν με ταξικά αδέλφια. Άλλωστε δεν βρίσκονται οι ίδιοι στα κέντρα των αποφάσεων ρυθμίζοντας επομένως τη ροή των εξελίξεων. Τουναντίον έγνοια και καθημερινό βάσανο τους παραμένει ο βιοπορισμός στο πολύ σκληρό περιβάλλον, που προξενεί η μανιασμένη επίθεση των αφεντικών. Από το αμοιβαίο μαχαίρωμα με τον εξίσου κατατρεγμένο γείτονα ετερόθρησκο ή αλλοεθνή αποκλειστικά θα «κερδίσουν» πτώματα συγγενών και κατοπινή χειροτέρευση της ταξικής τους θέσης.
Η κλασσική οικονομική κρίση του συστήματος φέρνει υποσιτισμό. Οι ανταγωνισμοί των γαιοκτημόνων- ηγεμόνων με ουραγούς σύγχρονους κοτζαμπάσηδες προκαλούν τη δυστυχία των πολέμων. Καταβροχθίζοντας υποχρεωτικά αστρονομικά κονδύλια για τη διεξαγωγή τους (φρεγάτες, F35, κλπ) και εκτινάσσοντας στο έπακρο τη φτωχοποίηση. Σήμερα οι λαοί αγκομαχούν από στερήσεις και συνάμα προορίζονται τη μεθαύριο σαν αναλώσιμη ύλη σε πολεμικές κρεατομηχανές. Βοά στη διαπασών αυτή η πραγματικότητα. Είναι τόσο διαπεραστικές, πειστικές οι κραυγές πόνου και θρήνου από την κοντινή Μέση Ανατολή, ώστε ο λαός μας συνειδητοποιεί το πασίδηλο. Εκεί που βρίσκονται, αργά ή γρήγορα θα φτάσουμε. Σαφώς η ανεμελιά σε οιονδήποτε μήκος και πλάτος του πλανήτη έχει ημερομηνία λήξης.
Μολαταύτα η αριστερά στην πλειοψηφία της δεν ανταποκρίνεται στο καθήκον, να πρωτοστατήσει στην αναγέννηση και φούντωμα ενός αντιπολεμικού- αντιιμπεριαλιστικού- αντιβασικού κινήματος αντίστοιχο των απαιτήσεων της εποχής και περιοχής. Εάν στην προμετωπίδα των ιεραρχήσεων της ήταν αυτή η αναγκαιότητα, τότε η εικόνα θα ήταν πολύ διαφορετική και ενθαρρυντική. Ξεκάθαρα δηλαδή, αν φλέγονταν από την αγωνία συμβολής –υπηρέτησης ενός τέτοιου κρίσιμου στόχου, τότε αυτό θα ήταν ήδη ΥΠΑΡΚΤΟ και θα έλιωναν παπούτσια στους δρόμους. Επουδενί εννοείται με μία στρεβλή μορφή εικονικότητας –επετειακότητας (για να «βγούμε από την υποχρέωση»), μη κοινοδρασιακής αντίληψης και με λαθεμένο πολιτικό προσανατολισμό. Όπως πχ, ενάντια σε μία μη εξαρτημένη (!!) από αμερικανοευρωπαϊκούς στυλοβάτες εθνικιστική (και διόλου εθνική) άρχουσα τάξη. Ή αναζητώντας προστασία από διαφορετικό «αλτρουιστή» προστάτη και εκτελεστή λαών!!
Ζούμε σε μια φάση, όπου η παραγωγικότητα της ανθρώπινης δουλειάς χωρίς τη παρεμβολή της καπιταλιστικής παράνοιας, θα κάλυπτε πανεύκολα όλες τις βιοτικές απαιτήσεις του λαού. Τυχαίνουμε συνάμα σε μια συγκυρία, όπου μας κυκλώνουν πολεμικά αστραπόβροντα. Η αντίσταση και πάλη για το δικαίωμα στη δουλειά και την ειρήνη είναι ΑΔΙΑΧΩΡΙΣΤΗ και αλληλένδετη. Όταν αδυνατείτε να υποστηριχτεί το ένα, εξασθενεί η τόνωση για το άλλο. Αντίθετα όταν ακμάζει η μια μεριά, ενισχύεται αυτόματα η διπλανή.
Ο αγώνας των λαών για να ανασχεθεί η πορεία προς τον λιμό και τη βαρβαρότητα, για να εκτραπεί ακόμη σε μια δίκαιη επιτέλους ιστορική τροχιά, δεν είναι ονειροπόληση και βουτιά στο ανέφικτο.
Συνιστά προϋπόθεση αξιοπρέπειας και επιβίωσης. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι χαλύβδινο, ολόιδια ακατάβλητο με το αντιπολεμικό. Αρκεί να ξυπνήσει. Τότε αίσια θα φέρει αντιμέτωπους τους σωστούς αντίπαλους. Τη δράκα των πολεμοχαρών καπιταλιστών και ιμπεριαλιστών με τα δισεκατομμύρια ζωντανών, που διεκδικούν την παραμονή στη ζωή και σε χαρισάμενο μάλιστα κλίμα απελευθέρωσης.
Συνέβη κάποτε σε ένα μπολσεβίκικο Οκτώβρη, επαναλήφτηκε κάπου σε ένα Βιετνάμ. Κάπως φτερούγησε μεσούντος του ψυχρού πολέμου και σκιρτά στις μέρες μας σαν κύμα καταδίκης του εγκλήματος στη Γάζα. Να ζωντανέψει και ψηλώσει λοιπόν ξανά, όσο επιβάλλουν οι περιστάσεις. Πάρα πολύ.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης
