Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης

Οι κρίσεις χρέους των διαφόρων χωρών, είναι κρίσεις του πιο επιθετικού τομέα του καπιταλισμού, που εκφράζουν οι πολυεθνικές και το χρηματιστικό κεφάλαιο.

Μετά την πτώση των κρατών του αυταρχικού σοσιαλισμού, των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών, προωθήθηκε με ραγδαίο ρυθμό η παγκοσμιοποίηση, προκειμένου ο πλανήτης να ενταχθεί σε μία ενιαία αγορά χωρίς δασμούς, φραγμούς και όρια. Μοναδικός ωφελημένος, ασφαλώς δεν ήταν οι λαοί, που τους αφαίρεσαν βίαια τα κατακτημένα δικαιώματά τους, στα οποία είχαν επενδύσει στην καθημερινότητα, ενός ελαχίστου συναίνεσης για να μπορούν, να βιώνουν την ζωή τους, με αξιοπρέπεια, και να αναπαράγουν την εργατική τους δύναμη. Μοναδικός ωφελημένος είναι οι πολυεθνικές εταιρείες, που ένωσαν τις δυνάμεις τους με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο ταξιδεύει ελεύθερα, σόλα τα χρηματιστήρια του κόσμου, αποκομίζοντας κέρδη, ληστεύοντας τις λαϊκές αποταμιεύσεις και τις εθνικές οικονομίες. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας του, με τις τεράστιες επενδυτικές εταιρείες του τύπου «Λήμαν Μπράδερς» και «Γκόλντμαν Σακς» άρχισε να παράγει χρηματιστικά παράγωγα στηριγμένα σε επισφαλή στεγαστικά δάνεια. Τα παράγωγα αποδείχτηκαν μία χρηματιστηριακή τοξική φούσκα που έσκασε αφήνοντας εμβρόντητους τους απλούς ανθρώπους του πλανήτη οι οποίοι αγνοούσαν την μετεξέλιξη του καπιταλισμού σε καζινοκαπιταλισμό.

«Η τρέχουσα χρηματοοικονομική κατάρρευση καταδεικνύει πόσο δύσκολο είναι να διαταράξουμε το παχύ υπόστρωμα των ουτοπικών παραδοχών που καθορίζουν τις πράξεις μας. Όπως το θέτει προσεκτικά ο Αλέν Μπαντιού: «Ο απλός πολίτης πρέπει να «καταλάβει» ότι είναι αδύνατο να αναπληρώσουμε το έλλειμμα κοινωνικής ασφάλισης, αλλά ότι είναι επιτακτική ανάγκη να ξοδέψουμε, ένα σωρό δισεκατομμύρια για να βουλώσουμε τη μαύρη τρύπα των τραπεζών; Πρέπει να αποδεχθούμε στωικά ότι ουδείς πλέον διανοείται πως είναι δυνατόν να εθνικοποιήσουμε ένα εργοστάσιο που μαστίζεται από τον ανταγωνισμό, ένα εργοστάσιο που απασχολεί χιλιάδες εργάτες, αλλά είναι αυτονόητο να πράξουμε κάτι τέτοιο για μια τράπεζα η οποία έμεινε αδέκαρη από την κερδοσκοπία;»

«Πρέπει να γενικεύσουμε αυτόν τον προβληματισμό, παρότι ανέκαθεν αναγνωρίζαμε τον επείγοντα χαρακτήρα των προβλημάτων, όταν καταπολεμούσαμε το Aids, την πείνα, την λειψυδρία, την παγκόσμια υπερθέρμανση κ.ο.κ., έμοιαζε πάντα να υπάρχει καιρός για να τα ξανασκεφθούμε για να αναβάλλουμε τις αποφάσεις. Θυμηθείτε ότι το βασικό συμπέρασμα της τελευταίες διάσκεψης των ηγετών του κόσμου στο Μπαλί που χαιρετίστηκε ως επιτυχία, ήταν ότι θα ξαναδιεσκεπτόταν σε δύο χρόνια για να συνεχίσουν τις συνομιλίες τους».

Στα τέλη της δεκαετίας του 2008 μια ομάδα ερευνητών από το Κέμπριτζ και το Γέιλ μελετούσε την εμφάνιση των επιδημιών φυματίωσης στην Ανατολική Ευρώπη κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Η φυματίωση υποχωρεί. Η εξήγηση είναι ότι η δημοσιονομική «πειθαρχία» που επιβάλλει το Δ.Ν.Τ. μειώνει τις δαπάνες για την υγεία, με αποτέλεσμα ο λαός να μείνει ακάλυπτος ιατροφαρμακευτικά. Στην Ελλάδα δεν έχουν γίνει έρευνες για να διαπιστωθούν οι επιπτώσεις της δημοσιονομικής «πειθαρχίας» του Δ.Ν.Τ. αλλά δια γυμνού οφθαλμού φαίνεται η αύξηση των αυτοκτονιών με πρωταγωνίστρια τη νήσο Κρήτη.

Πηγή: Σλαβόι Ζίζεκ «Πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα» – Εκδόσεις Σκρίπτα