Του Γιώργου Τσιτιρίδη | Προσπαθούσα για χρόνια να πείσω τον εαυτό μου ότι ήταν ωραία τα μαθητικά τα χρόνια.. άλλωστε όλοι το ίδιο δεν λένε ειπα να το λέω και εγω. Ήρθε όμως η υπόθεση του Βαγγέλη να μου θυμίσει οτι ΟΧΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ.
Το Bullying μου κράτησε περίπου 5 χρόνια στα οποία είχα ακούει κάθε λογής βρισιές, απειλές, με είχαν κυνηγήσει με είχαν φτύσει και με είχαν ξεφτιλίσει με κάθε τρόπο. Φοβόμουν να βγω απο το σχολείο αν δεν είχαν φύγει όλα τα παιδιά, απέφευγα να πλησιάζω μεγάλες παρέες δεν συμμετείχα σε κανένα ομαδικό άθλημα.
Είχα καθηγητή που όταν με κορόιδευαν στην τάξη το έβρισκε αστείο και γελούσε και αυτός. Είχα καθηγήτρια που της λέγανε “έχουμε ενα πούστη μέσα στην τάξη” και αυτή είχε πει .. δεν είναι της ώρας να μιλάμε για παθολογικά άρρωστες συμπεριφορές και άλλαζε θέμα.
Το επαναλαμβανόμενο Bullying σε κάνει να φοβάσαι να νιώθεις ντροπή και τελικά να αναρωτιέσαι μήπως έχουν και δίκιο όλοι αυτοί και δεν αξίζεις τίποτα σαν άνθρωπος. Τότε η σκέψη της αυτοκτονίας φαντάζει δελεαστική και ναι την είχα κάνει κάποιες φορές τις ατελείωτες ώρες μοναξιάς τη εφηβείας.
Η υπόθεση του Βαγγέλη με έκανε να θυμηθώ ότι το Bullying δεν το ξεχνάς ποτέ και καθορίζει κατά πολύ αυτό που είσαι και γίνεσαι και οτι παρά τα χρόνια που περάσανε και ενώ ειμαστε στο 2015 ελάχιστα έχουμε αλλάξει.
Γι’ αυτο λοιπόν όλοι εσείς οι βασανιστές μου, του διπλανού μου και όλων των παιδιών εσείς οι σημερινοί η και μελλοντικοί γονείς και καθηγητές σταματήστε να υποκρίνεστε τους σοκαρισμένους και τους λυπημένους μπροστά απο την τηλεόραση θυμηθείτε αυτά που κάνατε εσείς στο σχολείο και καλλιεργείστε έστω και τώρα στα παιδιά σας το σεβασμό στην ζωή και την διαφορετικότητα.
Πολύ φοβάμαι ότι μας έμεινε η υποκρισία γιατί σαν εκπαιδευτικό σύστημα και σαν άνθρωποι αποτύχαμε.