Toυ Αλέξανδρου Κ. Παπαδερού

Χωρίς αμφιβολία το μεταναστευτικό είναι το σοβαρότερο διεθνές κοινωνικό πρόβλημα του παρόντος, με αδιόρατες συνέπειες για το μέλλον. Επισημαίνω, ενδεικτικά, τρία συναφή ζητήματα:

1. Διέθεσα πολύ χρόνο και κόπο στην αναζήτηση διεθνούς δικαστηρίου, στο οποίο θα μπορούσα να καταθέσω μήνυση κατά παντός υπευθύνου για ανθρωποκτονίες στη Μεσόγειο θάλασσα κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση. Όταν κατέληξα με κάποια ελπίδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, έλαβα την απογοητευτική απάντηση, ότι δικαίωμα προσφυγής έχει μόνον όποιος έχει υποστεί προσωπική ζημία! Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί παραμένει αδρανής διεθνώς η δικαιοσύνη ενώπιον ενός τέτοιου φριχτού δράματος!

2. Ο δρόμος εξόδου μεταναστών/προσφύγων από τη χώρα μας μέσω Σκοπίων αποδεικνύεται βασανιστικός, σχεδόν άβατος. Υπέβαλα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την πρόταση, να συνεξετάσει με τους πολιτικούς αρχηγούς κατά πόσον η χώρα μας ενδείκνυται να επιδιώξει διέξοδο δια θαλάσσης. Δηλαδή, κατά την προσεχή διάσκεψη κορυφής στην έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να επιδιωχθεί συμφωνία όλων των Χωρών-Μελών για υποδοχή των ξεριζωμένων ανθρώπων και να επιλεγεί η θαλάσσια οδός προς Ιταλία και στη συνέχεια, χωρίς επιβάρυνση της χώρας αυτής, να προωθούνται κατευθείαν προς τις χώρες προορισμού. Κάτι ανάλογο δεν θα έπρεπε να γίνεται από την Τουρκία χρόνια τώρα και πάντως οπωσδήποτε στο εξής, καθώς και η παρέμβαση ακόμη και του ΝΑΤΟ αποδεικνύεται αναποτελεσματική;

3. Έχοντας προσωπική εμπειρία φρικτών ανθρωπίνων δεινοπαθημάτων από τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, επισημαίνω ότι προκαλούμενο σε παιδική ηλικία βαρύ ψυχικό άλγος συνήθως διαρκεί διαβίου. Επισημαίνω αυτό το πρόβλημα με την προτροπή, να προστατεύονται τα παιδιά μας από τις τηλεοπτικές παρουσιάσεις της τρέχουσας τραγωδίας μυριάδων ανθρώπων στη χώρα μας, αλλά και στις χώρες των πολεμικών συγκρούσεων.