Την ώρα που η κυβέρνηση μιλά για “μείωση κατά 40%”, η Κρήτη καταγράφει εκτίναξη αφίξεων από Λιβύη. Η επικοινωνιακή ρητορική δεν αλλάζει την πραγματικότητα στο πεδίο.

Η εικόνα που επιχειρεί να παρουσιάσει το Υπουργείο Μετανάστευσης και ο ίδιος ο υπουργός Θάνος Πλεύρης για τη μείωση των μεταναστευτικών ροών, δεν αντέχει στη σύγκριση με τα πραγματικά δεδομένα που καταγράφονται καθημερινά στην Κρήτη.

Παρά τις κυβερνητικές ανακοινώσεις περί «συντριπτικής μείωσης» κατά 40%, η Νότια Κρήτη δέχεται αυξανόμενο αριθμό αφίξεων μεταναστών από τη Λιβύη, φανερώνοντας μια ουσιαστική μετατόπιση των μεταναστευτικών διαδρομών και, ταυτόχρονα, την αποτυχία της πολιτικής αποτροπής.

Από το Ανατολικό Αιγαίο… στη Λιβύη και τη Νότια Κρήτη

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ροές από τα τουρκικά παράλια προς τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί. Όμως αυτό δεν οφείλεται στις ενέργειες του Υπουργείου Μετανάστευσης, όπως αφήνεται να εννοηθεί, αλλά σε εξωγενείς παράγοντες—γεωπολιτικές πιέσεις, ευρωτουρκικές συμφωνίες, ενδεχομένως και μεταβαλλόμενες πολιτικές της Άγκυρας.

Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι το μεταναστευτικό δεν σταμάτησε — μετατοπίστηκε. Οι ροές δεν εξαφανίστηκαν. Αντιθέτως, στράφηκαν στις αφρικανικές ακτές και συγκεκριμένα στη Λιβύη, με αποτέλεσμα η Κρήτη να έχει πλέον μετατραπεί σε νέο βασικό σημείο εισόδου μεταναστών προς την Ελλάδα.

Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: 400% αύξηση μέσα σε έναν χρόνο

Ο Σεπτέμβριος του 2025 ήταν αποκαλυπτικός:

• Το 2024, είχαν καταγραφεί 9 περιστατικά μεταναστευτικών αφίξεων με 424 διασωθέντες.

• Το 2025, ο αριθμός εκτινάχθηκε σε 39 περιστατικά και 1.925 διασωθέντες.

Η τετραπλάσια αύξηση (πάνω από 400%) αποδομεί το κυβερνητικό αφήγημα περί «γενικής μείωσης». Και, αν λάβει κανείς υπόψη τις μέχρι στιγμής ενδείξεις, παρόμοια εικόνα αναμένεται και για τον Οκτώβριο.

Το υπουργείο γνώριζε — ή όφειλε να γνωρίζει — ότι το σύνολο των αφίξεων ανά την επικράτεια θα ήταν μειωμένο σε σχέση με το 2024.

Αντί όμως να αξιοποιήσει αυτή τη συγκυρία για να οικοδομήσει μια πιο νηφάλια και δίκαιη προσέγγιση, επέλεξε να εμφανιστεί ως «άτεγκτος υπερασπιστής των συνόρων», κλιμακώνοντας επικίνδυνα τη ρητορική.

Από το ΟΠΕΚΕΠΕ στην “εισβολή”: Η εργαλειοποίηση της μετανάστευσης

Η αλλαγή ατζέντας δεν είναι τυχαία. Την περίοδο που κυριαρχούσαν στο δημόσιο διάλογο οι σοβαρότατες αποκαλύψεις για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, το κυβερνητικό επιτελείο επέλεξε να μετατοπίσει τη συζήτηση. Προς τι; Προς τον “εξωτερικό εχθρό”, τον “οργανωμένο εισβολέα”, όπως αποκάλεσε τους μετανάστες η επίσημη κυβερνητική ρητορική.

Στο πλαίσιο αυτής της τεχνητής κρίσης, η κυβέρνηση υιοθέτησε μέτρα που παραβιάζουν ευθέως το Διεθνές Δίκαιο, όπως η τρίμηνη αναστολή της δυνατότητας κατάθεσης αιτήματος ασύλου, μετατρέποντας την Κρήτη σε χώρο “παγώματος” δικαιωμάτων.

Το πρόβλημα, όμως, δεν επιλύεται με επικοινωνιακά τεχνάσματα, ούτε με στρατιωτικού τύπου ρητορική. Η μετάθεση της συζήτησης από τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα —διαφθορά, ακρίβεια, διάλυση δημόσιων δομών— προς έναν κατασκευασμένο “κίνδυνο”, αποτελεί τακτική αντιπερισπασμού που υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών.

Υπηρετώντας πολιτικάντικες σκοπιμότητες 

Η αποτυχία είναι σαφής: οι αφίξεις από τη Λιβύη όχι μόνο δεν μειώθηκαν, αλλά καταγράφουν διαρκώς νέα ρεκόρ. Κι όμως, το Υπουργείο επιμένει να προβάλλει ένα «σκληρό πρόσωπο» για να υπηρετήσει πολιτικές σκοπιμότητες, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στους ανθρώπους που φτάνουν, στις τοπικές κοινωνίες και στις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας.

Το μεταναστευτικό δεν είναι πρόβλημα για να “λυθεί” επικοινωνιακά. Είναι μια σύνθετη, ανθρώπινη και διεθνής πρόκληση, που απαιτεί σχέδιο, υποδομές, αλληλεγγύη, ευρωπαϊκή συνεργασία και πάνω απ’ όλα σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Αντί για κραυγές περί “εισβολής”, η Κρήτη χρειάζεται διάφανη ενημέρωση, υποστήριξη και σοβαρό διάλογο. Όχι πολιτικά παιχνίδια πάνω στις πλάτες ανθρώπων που διασχίζουν τη Μεσόγειο για να σωθούν.

Το δίλημμα είναι σαφές: θα οικοδομήσουμε λύσεις ή θα κυνηγάμε εντυπώσεις;

Ο πολιτικός και θεσμικός κατήφορος δεν είναι αναπόφευκτος. Μπορεί και πρέπει να ανακοπεί. Το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουμε να επιχειρούμε την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ως πεδίο εντυπώσεων και μικροπολιτικής, ή αν θα επιλέξουμε επιτέλους να το προσεγγίσουμε ως το πολύπλοκο και πανανθρώπινο ζήτημα που είναι.

Η επιλογή αφορά όλους μας. Και ξεκινά με την αναγνώριση της πραγματικότητας — όχι με την παραμόρφωσή της.

(Η φωτογραφία του θέματος από τους 76 μετανάστες στην Παλιόχωρα, λίγο πριν μεταφερθούν στο κέντρο Κράτησης στην Αγυιά, την Κυριακή 19 Οκτώβρη)